Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

złamane skrzydło

złamane skrzydło
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

złamane skrzydło

złamane skrzydło

Opublikowano
Opublikowano

w chaosie rozrastającej się tarniny
skrywa kalectwo zawierzenia
po grób - rozkopana piaskownica
zimna i szorstka z cierpkimi owocami
nad głową

dzika w namiętności do walki o człowieczeństwo
wgryza się w światło
dławi krwią mroku

powiadają - głupiaa ona cierpliwie
buduje swoisty świat rękoma przyjaciół
dali podstawy

sama wyzwolić się nie umie
kuropatwa jednoskrzydła

Baba_Izba

Baba_Izba

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Poddaję pod rozwagę wyboldowane,
moje wrażenia po przeczytaniu:
mniej słów - nie zaszkodzi,
może pozostać ładny wiersz.
To tylko moje subiektywne odczucie.
Pozdrawiam
- baba
złamane skrzydło

złamane skrzydło

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Poddaję pod rozwagę wyboldowane,
moje wrażenia po przeczytaniu:
mniej słów - nie zaszkodzi,
może pozostać ładny wiersz.
To tylko moje subiektywne odczucie.
Pozdrawiam
- baba
to pierwsze mądre słowa, z których mozna się nauczyć, bo łatwo mówić bee, nie podoba się lakoniczność takich wypowiedzi dowodzi o niedorosłosci komentujących albo o lekceważeniu a jeżeli się lekceważy, to jak mozna wymagać od innej lepszego traktowania?
podziwiam cię babo że znalazłaś czas wytknięcie tego co złe
ZDROWIA
zak stanisława

zak stanisława

Opublikowano
Opublikowano

kuropatwa ze złamanym skrzydłem,
dziś ten ptak jest bardzo mało spotykany na naszych polach, szkoda, bo to smieszne ptaszki i bardzo dbają o swoje małe, male takie a jakie zaradne, czy to się też tyczy Pela-lki?

i jeszcze jedno kuropatwy chronią się w krzewach tarniny porastającej brzegi pól, kłujące kolce tarniny, to doskonala obrona przed większym zwierzem,
U ciebie Plka chowa się w krzewach, które wcale nie są ochroną dla niej, a wręcz przeeciwnie, kolce ją ranią, to w nich ukrywa swoje kalectwo? głupotę że jeszcze siedzi w tej tarninie?
oj, sama sobie winna ta Twoja Plka,
i na co liczy? na obcych?
w siebie nie wierzy? to chore!chyba ze... no tak ... wtedy cały dom jest chory
bardzo przygnębiające, bardzo

Baba_Izba

Baba_Izba

Opublikowano
Opublikowano

"to pierwsze mądre słowa, z których mozna się nauczyć, bo łatwo mówić bee, nie podoba się lakoniczność takich wypowiedzi dowodzi o niedorosłosci komentujących albo o lekceważeniu a jeżeli się lekceważy, to jak mozna wymagać od innej lepszego traktowania?
podziwiam cię babo że znalazłaś czas wytknięcie tego co złe
ZDROWIA"




--------------------------------------------------------------------------------

Dnia: Dzisiaj 15:33:58, napisał(a): złamane skrzydło
Komentarzy: 42
============================================================
============================================================
Dziękuję, Skrzydełko, za życzenia zdrowia również.
Ja jestem na Forum od zaledwie roku. Nie zawsze się znajduje czas, nie zawsze ma się
dobrą kondycję i postrzeganie, z mojego doświadczenia wiem, że również nie zawsze się chce. Jeśli nawet masz czas, czytasz, piszesz któryś tam krytyczny koment, w najlepszej wierze, że pomagasz - a tu rum tum tum - krytykowany "odgryza" się, atakuje, uważa,
że napisał arcydzieło. Po którymś razie - może się nie chcieć. Jedni lubią uwagi krytyczne dotyczące wiersza (jak Ty), chcą się czegoś nauczyć, inni uznają je za obrazę.
Najłatwiej wszystkich chwalić, ale po co w takim razie to całe Forum? Czasem liczy się na inteligencję piszącego, myśli się, że krótka uwaga naprowadzi go na właściwy tor myślenia.
Nie ma co się pieklić, w końcu wszyscy nawzajem pomagamy sobie jak umiemy.
Nikt nic nie musi. Najwyżej chce. A jeśli lepszy ode mnie napisze krótko: "chała", to ja wiem,
że zrobiłam gniota. Tulę uszy, zastanawiam się, co i czy można poprawić. Ale jak pochwali wiersz np. jakaś pani, której imienia nie chcę przywoływać, to się zastanawiam; kurcze, ale
aż tak źle mi wyszło? Czasem można się pomylić, ocena, to tylko nasze subiektywne odczucia. Ja mam taką zasadę, która pomaga mi w życiu: nigdy nikomu nie przypisuję z góry
złych intencji. Cieszę się bardzo, że ktoś cokolwiek zechciał wpisać, a ja czegoś się nauczyłam. Nie chcę ani Tobie czegoś wytykać, ani kogoś bronić. Stwierdzam tylko jak to jest w moim przypadku. Nie miej mi za złe, że tak się rozgadałam.
Piszesz:
"lakoniczność takich wypowiedzi dowodzi o niedorosłosci komentujących albo o lekceważeniu a jeżeli się lekceważy, to jak mozna wymagać od innej lepszego traktowania?"
Myślę, że możesz tym sformuowaniem obrazić, skrzywdzić kogoś, nie masz racji. Nawet jak wydaje się, że ktoś lekceważy nas, nie wolno odpłacać tym samym. A tym bardziej wtedy, gdy ktoś ocenił źle Twój wiersz.
A taka mądra to ja wcale nie jestem; przypadek, że Tobie napisałam w ten sposób. Ale wszystkim piszę - to co myślę. Jak pobędziesz tu dłużej, przekonasz się, ludzie są wspaniali,
przyjacielscy, i różni - jak my wszyscy się różnimy.
Mam przekonanie, że mnie rozumiesz.
Serdecznie Cię pozdrawiam i życzę sukcesów i radości,
- baba

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Niewygoda
      Ar bobu mam u bobra.

      Przez Niewygoda · Opublikowano

      Mama, jeże - ja to kota za to, kota jeże ja mam.   
    • Konrad Koper
      Grunt

      Przez Konrad Koper · Opublikowano

      @Moondog Sensowny !! 5  
    • Migrena
      Niebo odeszło, Fiolet pozostał

      Przez Migrena · Opublikowano

      Zostałem po niej jak świt, który utracił własny oddech - świat niby wschodzi, ale każde światło drży, jakby mgła niosła w sobie więcej bólu niż wszystkie ludzkie serca zebrane w jednym miejscu. Ona była światłem - nie światłem zwykłym, lecz tym pierwotnym, które przecinało kosmos, delikatne jak skrzydło rodzącej się gwiazdy i potężne jak milczenie wszechświata, zanim wymyślono jakikolwiek czas. Jej oczy...dwie głębokie studnie nieba, z których wyciągałem marzenia jak srebrny pył - marzenia, które nie chciały spaść, bo nawet ziemia nie była godna ich ciężaru. A teraz - zostały po niej mgły. Gęste jak pamięć rozdarta w miejscu, którego nawet śmierć nie potrafi zabliźnić. Chodzę przez wrzosy, przechowujące jej oddech w liściach, a każde drżenie tych liści mówi mi szeptem, że nie odeszła dlatego, że chciała, lecz dlatego, że świat był zbyt ciasny dla jej światła. Zniknęła piękniej, niż ja kiedykolwiek potrafiłbym żyć. Tęsknię tak, że myśli rozmazują się jak dym, tracą granice, chcą stać się mgłą, by ją odnaleźć - choćby jako cień światła, choćby jako najcieńsza iskra w nicości. Czasem mgła zatrzymuje na sobie odcień Fioletu, jakby szukała kogoś, kogo brakuje jej tak samo jak mnie. I wtedy wiem, że nie brak mi tylko światła - brak mi Fiołków, które potrafiły pachnąć nawet w nocy. Tęsknię tak, że wiatr niesie smak jej imienia, jakby sama przestrzeń płakała po tym, czego nie zdołała zatrzymać. Czasem, gdy stoję między mgłami i zamykam oczy, przychodzi do mnie jej zarys - niepełny, urwany, jak skrzydło anioła, któremu przerwano lot w połowie snu, a pióra wciąż krwawią światłem, które nie ma gdzie wrócić. To drżenie boli bardziej niż jej odejście, bo przypomina, że jej światło przetrwało nawet śmierć, ale już nie przetrwa drogi powrotnej do mnie. Kochałem ją, jak się kocha ciszę na pustyni - do dna, do sucha, do bólu, z pragnieniem, które nie ma gdzie spaść. Byłem tylko cieniem człowieka z dłonią wyciągniętą ku niebu, którego już nie ma. A jednak nocą mgła podchodzi pod samo serce, jak pytanie, na które nie istnieje odpowiedź. I przez krótką, nierealną chwilę jej wszechświat błyska we mnie raz jeszcze - jak gwiazda, która powraca tylko po to, by umrzeć drugi raz w tym samym miejscu. A jej gasnące światło wypełnia ciszę szarpnięciem tak głębokim, że nawet Bóg nie zdołałby wypowiedzieć jego bólu. I wtedy wiem jedno: to nie ja płaczę. To świat płacze po niej. Mgła. Wrzosy. Czas płaczą. A ja tylko stoję, ze światem w popiele, z sercem pełnym jej cienia, i oddycham tym, co po niej zostało - światłem, które przeszło przez wszechświat, światłem, które nie zna powrotu, światłem, które nie ma już właściciela, a jednak trwa - jak echo jej istnienia, jak drżenie mgły, jak pamięć samego wszechświata, który stracił kogoś, kogo nie potrafił zatrzymać.      
    • Rafael Marius
      ciała

      Przez Rafael Marius · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Jaka cała reszta. Nic nowego pod słońcem.
    • Konrad Koper
      Wąż

      Przez Konrad Koper · Opublikowano

      Filozofia wiarą. Świat zadaje pytania-wikła. Niebieska jest strzała! Wąż przyjął kształt…  

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...