Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Wybór

Wiesław J.K.
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Bea.2u

Bea.2u

Opublikowano
Opublikowano

zwątpienie
wiara
myśl jak ziarnko piachu na wietrze się ściera
w pył?

a gdyby?
gdyby jak nurt strumienia
unisło dialektyką istnienia?

zwątpienie z wiarą
niezmiennie niśmiertelnie
się ścierają
w diament

na dnie smutku
prominiem wyrosła nadzieja

...
bea

Marta Mil

Marta Mil

Opublikowano
Opublikowano

wiem , że widział Pan co się działo z tym ostatnim moim wierszem, ...ja jestem totalnie porażona......i zaszokowana, jak widać nawet tutaj nie można wyrazić swoich uczuć, bo zawsze znajdzie się ktoś, kto to zniszczy...,postanowiłam to usunąć tylko dlatego, by nie robić przykrości innym...żal, pozdrawiam (myślę, że coś z tym fantem trzeba zrobić, albo go zupełnie ignorować, .....)

Marta Mil

Marta Mil

Opublikowano
Opublikowano

i tak moje uczucia do Jego treści się nie zmienią, więc co do umieszczenia tego wiersza raz jeszcze mam pewne obawy......a autor i tak zapewniam Was o tym wie, ubolewam nad tym, że akurat w tym momencie ten idiota pokazał na co go stać (sory, ale tak muszę go nazwać, nie chcę takiego zamieszania, nie jest to miłe dla nikogo...)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Berenika97
      Ziórozie

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Annna2 Twój wiersz jest niezwykle intrygujący i wielowarstwowy. Przede wszystkim świetnie połączyłaś dwa zupełnie różne światy - codzienność i mitologię. Pierwsze dwie zwrotki, napisane gwarą warmińską, są absolutnie wspaniałe. Tworzą niesamowity, gęsty klimat. Niemal fizycznie czuć ten mrok ("ciamno i tajamno"), niechęć do wstawania z ciepłego łóżka ("z psirzów wylyźć nie chce") i powolny, spokojny rytm życia przy piecu ("Kele psieca siedzić, cejtunki cytoć"). To jest niezwykle autentyczne, ciepłe i "swojskie". A potem język staje się literacki, a ton zmienia się na głęboko melancholijny i erudycyjny ("Tyle marzeń już śpi nieżywych"). Zaczyna się podróż przez mitologię - Fidonisi, Leuke, herosi, żurawie (które są przecież tak charakterystyczne dla krajobrazu Warmii!) i wreszcie Isztar. To, co jest w tym wierszu najpiękniejsze, to jak te dwa światy się przenikają. Mam wrażenie, że "Warnija" staje się dla Ciebie osobistą, mityczną "Fidonisi" – "tą jedyną z moich Ziem szczęśliwych". Zakończenie jest bardzo mocne i niejednoznaczne. Pragnienie napełnienia świata miłością (na wzór Isztar) zderza się z gorzką, niemal egzystencjalną refleksją: "Tylko nie wiem, czy na sen mnie stać". To pytanie o cenę spokoju, marzeń, a może nawet samego życia, zostawia czytelnika z głębokim poruszeniem. To wiersz, który łączy w sobie ogromną miłość do małej ojczyzny (jej języka, krajobrazu, rytmu) z uniwersalnym, ludzkim doświadczeniem straty, poszukiwania sensu i tęsknoty za doskonałością ("Victorii doskonałość"). Bardzo piękny, odważny i poruszający utwór.
    • Annna2
      Ziórozie

      Przez Annna2 · Opublikowano

      @Maciek.J dzięki
    • Annna2
      Półistnienie

      Przez Annna2 · Opublikowano

      @Berenika97  to taki czas, taki czas jest. Będzie lepiej Berenika. Trzymaj się.
    • Berenika97
      Semel heres, sempel heres

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Robert Witold Gorzkowski To niezwykła historia – i jeszcze piękniejsza dlatego, że nie poszedłeś utartą ścieżką akademicką, tylko zbudowałeś coś własnego. Wiesz, co jest w tym najpiękniejsze? Że wybrałeś swoją drogę do historii – nie przez sale wykładowe, ale przez artefakty, przedmioty, rzeczy które ludzie trzymali w rękach. I że dzięki temu stworzyłeś coś, czego akademia przez 200 lat nie potrafiła. Czterdzieści lat benedyktyńskiej pracy, unikalna kolekcja, książka która wypełnia 200-letnią lukę – to osiągnięcie, któremu może pozazdrościć niejeden profesor z tytułami. Szczególnie podoba mi się moment, gdy prof. Epsztein podszedł do Ciebie z dedykacją i prośbą o uwagi. To chyba najpiękniejsze uznanie – gdy autorytet naukowy traktuje Cię jak równego sobie, nie patrząc na formalności. Ten moment z kongresem – to już nie nagroda, to koronacja. Szacunek w oczach historyków mówi więcej niż dyplom. Historia potrzebuje takich ludzi jak Ty – pasjonatów, którzy nie tylko kochają przeszłość, ale mają cierpliwość i determinację, by ją dokumentować. I jeszcze jedno: Sienkiewicz w trzeciej klasie, Quo Vadis na początek – no tak, to się musiało tak skończyć :) Gratulacje za całą tę drogę i szacunek! Natomiast moje zadanie jest inne - sprawić, aby dzieci i młodzież pokochali historię. Nieraz mi się udaje, gdy w plebiscycie na najfajniejszy przedmiot (po w-fie), na drugim miejscu jest historia. I to był mój największy sukces. Pozdrawiam:)
    • huzarc
      Czwarty dzień wojny

      Przez huzarc · Opublikowano

      @Nata_Kruk Mam taki cykl przemyśleń i zdaję sobie sprawę, że to męczące, ale w końcu pewnie mi przejdzie na jakiś czas:) no, ale cóż świat się trochę rozpada, trochę bliżej niż dalej, dlatego wypada mi jakieś epitafium skroić. Dzięki za czytanie i pozdrawiam:)

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...