Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Siedzę ze splecionymi dłońmi skłaniając się ku przyszłości. Rzęsiste krople deszczu znaczą moje czoło rozpryskując sie na miliony drobnych istnień. Mokro mi i dziwnie tak jakoś, gdy palę trzeciego papierosa z kolei, licząc na odwyk. Złotym Tarasom i tak wszystko jedno. Wzdrygnąwszy się od nagłego podmuchu wiatru, pochylam głowę dajac swobodnie przepłynąć kolejnej strużce. Chcę się poświęcić. Przecież każdy ma prawo do życia i myślę, że nie można zamykać granic wszechwświata. Współbalansuję więc z naturą, a jakaś litościwa chmura oczyszcza mnie tymczasem z wszelkiego grzechu. Amen.
To nie koniec, proszę.. wiem, jesteś zmęczony. Powiedz mi prawdę - czy radują Cię najprostsze rozwiązania, które w istocie są tylko zatrzaśnięciem dawno już nieoliwionych drzwi?
I niech Bóg ma Cię w swojej opiece.

Opublikowano

Jak na tak króciusieńki tekst - dużo wątków, żaden nie ma szans wybrzmieć. Zaintrygowało mnie postawione pytanie. Czy rzeczywiście najprostsze rozwiązania są w istocie tylko zatrzaśnięciem dawno już nieoliwionych drzwi? Zatrzaśnięciem za sobą, czy przed? Jeśli miałabym radzić rozwinięcie, to chyba wokół tego fragmentu. Pozdrawiam - Ania

Opublikowano

"To nie koniec, proszę.. wiem, jesteś zmęczony" - wielokropek ma zawsze trzy kropeczki;p i po nim zaczynamy z dużej literki;p

"skłaniając sie ku przyszłości" -> to mi sie nie podoba, ale to raczej subiektywne

Ogólnie tekst jest ok, nie jakiś mega porywający ale nawet mi sie podoba. Pozdrawiam

  • 1 miesiąc temu...
Opublikowano

a ja z innej beczki

wpadł mi w Londynie ostatnio w ręce magazyn, nie pamiętam tytułu, ale był w nim całkiem niezły artykuł autorstwa Barbary Pięty. Zbieżność nazwisk? Pozdrawiam, Basiu

  • 3 tygodnie później...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @violetta Utrzymywanie, że tylko Ziemia jest piastunką życia, jest równie bezsensowne jak twierdzenie, że na dużym obsianym polu mógł wyrosnąć tylko jeden jedyny kłos ...   pomimo paradoksu Fermiego - nie jesteśmy sami
    • @Migrena Po przeczytaniu przypomniał mi sie film,  który oglądałam lata temu -wielka milość/namiętność, czasy wojny i oni tak bardzo siebie spragnieni, gdzieś na ulicy w miłosnej ekstazie...  Film był niesamowity , wiersz też uruchamia wyobraźnię, świetny.
    • @iwonaroma   mam szczęście, że czytają moje wiersze tacy wspaniali ludzie jak Ty.   dziękuję Iwonko :)    
    • Jestem tu chwilę — może i chwilą, przesiadam siebie, szukam peronu, prześwietlam ludzi jak w starym kinie, w taśmie, co płonie celuloidem.   Przystań podróżnych — poziomów tyle, uśmiechy szczere, szydercze, jasne; lęk w sercach szarych drży jak motyle, głos obojętny w tłumie wygasłym.   Prawda przy prawdzie, kłamstwo tuż obok, sznurki przy ścięgnach w pół gestu drżące, prośba jak rozkaz — portret nieznany z miejscem, co czeka, choć tego nie chce.   A czas tu stoi, choć mijam ludzi, ich kroki płyną jak cienie w wodzie; każdy z nich nosi własne zasługi i własne winy — te, które zwodzą.   W spojrzeniach migot tęsknot ukrytych, w dłoniach — rozstania ledwo domknięte; nikt nie zatrzyma chwil nieodkrytych, choć chce je trzymać, jak szkło rozcięte.   A kiedy wreszcie ruszy mój pociąg, zamknę za sobą peron tej chwili; zabiorę tylko to, co wciąż płonąc przez cudze twarze — mnie ocaliło.   I wiem, że wrócę w to miejsce kiedyś, gdy noc znów zwinie świat w celuloid; bo każdy obraz, nim zgaśnie — przecież szuka człowieka, by w nim się dożyć.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        @violetta właśnie tak :) Dzięki     
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...