Kiedy odszedłeś myślałam, że wszystko się zawali, że nic nie ma już sensu. Ale świat bez Ciebie wcale nie prezentuje się gorzej. Aronia nie jest bardziej cierpka, a cytryna kwaśna. Zaczynam dostrzegać błękit nieba, białe obłoki, cień drzew. Czuję woń lilii unoszący się w pustym pokoju. Kot bezszelestnie stąpa po dywanie, potem przeciąga się błogo. Jest cicho, spokojnie. Jedynie w tle cicho płynie muzyka, koi zmysły.
Lubiłeś takie wieczory. Wygodę domowych kapci, ciepło kubka z herbatą. Ciche szepty przy nastrojowych melodiach, błysk świec w na wpół zapełnionych kieliszkach z czerwonym winem, naszym ulubionym. Sączyłeś je powoli, smakując każdą kroplę. Tak, jakbyś kosztował cennego daru. Cierpliwie. Spokojnym wzrokiem ogarniałeś przestrzeń, która Cię otaczała.
To ja byłam tą zachłanną, niezaspokojoną. Chciałam biec naprzód, wchodzić na nowe ścieżki, ścigać się z życiem. Biegałam na kursy, szkolenia, brałam dodatkowe godziny w pracy, potem jeszcze basen, rower, siłownia. Zirytowana i zmęczona przychodziłam do domu, by wygarnąć ci nieumyte naczynia, rzucone na fotel rzeczy i niepoodkurzany dywan.
Jak bardzo się myliłam!
Dziś tempo mojego życia nie jest już tak szybkie, choć dalej jestem zachłanna, wciąż mi czegoś brak. Może tych nieumytych naczyń po powrocie do domu, sierści kota na niepoodkurzanym dywanie, rzuconych na fotel rzeczy.
Ale świat bez Ciebie wcale nie prezentuje się gorzej. Aronia nie jest bardziej cierpka, a cytryna kwaśna. Zaczynam dostrzegać błękit nieba, białe obłoki, cień drzew. Czuję woń lilii unoszący się w pustym pokoju. Kot cicho skrada się po dywanie, potem przeciąga błogo. Jest tak spokojnie. Jedynie w tle cicho płynie muzyka, koi zmysły.
Lubiłeś takie wieczory. Wygodę domowych kapci, ciepło kubka z herbatą. Teraz i ja je lubię. Choć mój świat jest znacznie smutniejszy.
Bez Ciebie.
