Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

  • Odpowiedzi 51
  • Dodano
  • Ostatniej odpowiedzi

Top użytkownicy w tym temacie

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Mówisz - wywróciłoby tekst, to czas teraźniejszy a więc zapoznany. Powiesz - to próba wyobrażni, skazana na porażkę. Te " dialogi " - raczej nie wymagają " łowienia ". Jeszcze prościej ? Dzięki, Tomaszu. Pozdrawiam.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Dla mnie już to jest bardzo ciekawe :)
Właściwie dalszy ciąg jest tylko zobrazowaniem tych trzech wersów,
a ostatni wręcz przeciągniętą struną (czyli bez: "nie wiem czy kwitną tam akacje").
Ale trzy pierwsze wersy są naprawdę super, zwłaszcza w kontekście tytułu
i co by po nich nie było - i tak się podoba.

Pozdrawiam.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Dla mnie już to jest bardzo ciekawe :)
Właściwie dalszy ciąg jest tylko zobrazowaniem tych trzech wersów,
a ostatni wręcz przeciągniętą struną (czyli bez: "nie wiem czy kwitną tam akacje").
Ale trzy pierwsze wersy są naprawdę super, zwłaszcza w kontekście tytułu
i co by po nich nie było - i tak się podoba.

Pozdrawiam.

Cholera, taki drobiazg a przegadany...Dzięki, Boskie. Pozdrawiam.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Mówisz - wywróciłoby tekst, to czas teraźniejszy a więc zapoznany. Powiesz - to próba wyobrażni, skazana na porażkę. Te " dialogi " - raczej nie wymagają " łowienia ". Jeszcze prościej ? Dzięki, Tomaszu. Pozdrawiam.
dla mnie ta Antwerpia jest o "próbie wyobraźni ...." a "powiedz jak to jest/ kiedy mi powiesz" to masło maślane. "mówisz" wprowadzałoby tu coś autentycznego, coś by się działo, ale to już Twoja sprawa.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Dlaczego maśle maślane? Właśnie to jest najlepsze:


zamiar błękitu

powiedz jak to jest
kiedy mi powiesz
że mnie nie ma


Błękit może symbolizować coś wyższego, do czego zwraca się Peel z pytaniem:
co będzie, kiedy mnie już nie będzie? Potwiedzeniem śmierci może być tylko
coś, co jest wieczne. Ale zarazem, tylko to, co jest śmiertelne... utrwala to co wieczne.
Czy będzie wieczność, kiedy zabraknie jej już rzeczy śmiertelnych? Niczym.

Drugą interpretacją może być np. wątek erotyczny.
Jej pozornie niewinne, niebieskie oczy patrzą bez zmrużenia w jego,
kiedy pyta: Jak to jest, kiedy mi już powiesz tak jak innym, że mnie nie ma?
Takie pytanie wyraża bezgraniczne uczucie, pogodzenie się z tym,
że kiedyś musi nadejść koniec miłości. Ktoś nie może sobie tego nawet wyobrazić,
ale zgadza się nawet na to kosztem pięknej chwili i pyta
kogoś, kto już tego doświadczył:

jak to wtedy jest?

Pozdrawiam.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Mówisz - wywróciłoby tekst, to czas teraźniejszy a więc zapoznany. Powiesz - to próba wyobrażni, skazana na porażkę. Te " dialogi " - raczej nie wymagają " łowienia ". Jeszcze prościej ? Dzięki, Tomaszu. Pozdrawiam.
dla mnie ta Antwerpia jest o "próbie wyobraźni ...." a "powiedz jak to jest/ kiedy mi powiesz" to masło maślane. "mówisz" wprowadzałoby tu coś autentycznego, coś by się działo, ale to już Twoja sprawa.

Tomku, przyjmuję z pokorą " atrapę " ale przy " powiedz jak to jest/ kiedy mi powiesz/ że mnie niema " upieram się jak osioł. Mówisz - to koniec " poznania ", akt ostateczny/ zamykający " dzianie ". To coś, poza nami. Poza wyobraźnią. Antwerpia to bezradność.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Dlaczego maśle maślane? Właśnie to jest najlepsze:


zamiar błękitu

powiedz jak to jest
kiedy mi powiesz
że mnie nie ma


Błękit może symbolizować coś wyższego, do czego zwraca się Peel z pytaniem:
co będzie, kiedy mnie już nie będzie? Potwiedzeniem śmierci może być tylko
coś, co jest wieczne. Ale zarazem, tylko to, co jest śmiertelne... utrwala to co wieczne.
Czy będzie wieczność, kiedy zabraknie jej już rzeczy śmiertelnych? Niczym.

Drugą interpretacją może być np. wątek erotyczny.
Jej pozornie niewinne, niebieskie oczy patrzą bez zmrużenia w jego,
kiedy pyta: Jak to jest, kiedy mi już powiesz tak jak innym, że mnie nie ma?
Takie pytanie wyraża bezgraniczne uczucie, pogodzenie się z tym,
że kiedyś musi nadejść koniec miłości. Ktoś nie może sobie tego nawet wyobrazić,
ale zgadza się nawet na to kosztem pięknej chwili i pyta
kogoś, kto już tego doświadczył:

jak to wtedy jest?

Pozdrawiam.

Pierwsza interpretacja - bliska moim intencjom. Jeszcze raz dzięki, Boskie.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Jakbym już kiedyś czytała ten wiersz.
Widzę tu peela świadomego swojej przegranej pozycji. Jeszcze próbuje coś wyjaśniać, coś tłumaczyć, ale to tylko próba przedłużania czegoś, co nie ma szans.
Widzę próbę lingwistycznej zabawy w środku wiersza. Sztuczki z Antwerpią i akacjami nawet mi pasują.
W sumie może być :-)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


A: "nie wiem czy kwitną tam akacje"? :)
Skoro "nigdy nie byłem w Antwerpii" to jasne, że nie wiem też czy mają tam tramwaje, jaką
stroną ulicy jeżdżą samochody i tym podobnych rzeczy.
Autorze, jeszcze raz zachęcam do usunięcia tego przegadanego wersu.
Zostałoby coś ciekawego dla Czytelnika także na koniec.

Pozdrawiam.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Jakbym już kiedyś czytała ten wiersz.
Widzę tu peela świadomego swojej przegranej pozycji. Jeszcze próbuje coś wyjaśniać, coś tłumaczyć, ale to tylko próba przedłużania czegoś, co nie ma szans.
Widzę próbę lingwistycznej zabawy w środku wiersza. Sztuczki z Antwerpią i akacjami nawet mi pasują.
W sumie może być :-)

Dzięki piękne, Fanaberko. Pozdrawiam, sztukmistrz z Antwerpii.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Wokół sami czerwonoarmiści... Brudni, zawszeni, pijani, Zewsząd słychać głośne ich krzyki, Przecinają pochmurne niebo z ich pistoletów strzały…   Zewsząd same przekleństwa, Wzajemne głośne się przekrzykiwania, Prymitywna sowiecka dzicz rozochocona, Mająca w pogardzie boskie i ludzkie prawa…   Szorstka dłoń zaciśnięta na szyi, Bezlitosnego oprawcy wzrok dziki, Potęgujące grozę rubaszne ich śmiechy, W rosyjskim języku chamskie docinki,   Brzuch przyciśnięty kolanem, Wszelkie wyrwania się próby daremne, Miotane wściekle wyzwiska obelżywe, Przesuwające się po ciele brudne ich ręce,   Nieznośny odór samogonu, Smród ruskich papierosów, Z spękanych i obślinionych żołdaków ust, Budził stłumiony wymiotny odruch,   W twarz wymierzony policzek, Młodej dziewczyny urwany jęk, Zdarty z szyi złoty łańcuszek, Wokół na ziemi guziki rozsypane…   A z tysięcy bezbronnych Polek oczu łzy, Zdławiony szloch w gardle więznący, Dłonią na ustach stłumiony krzyk, Pośród bezmiaru okrucieństwa płacz cichutki…   Pomocy znikąd!... A wokół sama sowiecka swołocz, Do skroni zimna przyłożona broń, Zadany pięścią bolesny cios…   I tylko cicha paniczna modlitwa, W sercu z wolna gasnąca nadzieja, Gdy każda niepewności sekunda, Zdawała się całą wieczność trwać…   I tylko strach paniczny, Nieludzki, odbierający zmysły, Wbijając się swymi szponami, W umysły dziewcząt przerażonych,   Serce każdej z nich przeszył, By wkrótce w wspomnieniach bolesnych, Przez resztę życia się tlić, Pozostając ukryty w podświadomości…   Bezmiaru nieludzkiego okrucieństwa, Na zajmowanych przez sowietów obszarach, Doświadczyła niejedna młoda Polka, Topiąc swą rozpacz w niezliczonych łzach…   Oswobodziciele rzekomi, Naprawdę mściwi bezlitośni kaci, Zasiali swymi okrutnymi czynami, Strach jakiego niepodobna opisać słowami,   Ludzie ci prymitywni i dzicy, Na polskiej ziemi czując się bezkarni, Niewysłowionych okrucieństw się dopuścili, Zastraszaniem i groźbą zacierając ich ślady…   Lecz nam nie wolno zapomnieć, Bólu tysięcy młodych tych Polek, Które w latach wojny nieludzkiej, Sowieckich żołnierzy padły łupem.   O ich niewysłowionym cierpieniu, Winniśmy dziś mówić całemu światu, Przypominając nieukojony ich ból, Pokłosiem będący zdrady aliantów.   By zachłyśnięty nowoczesnością świat, Choć przez chwilę się zadumał, Nad tym jakie sowiecka Rosja, Piekło tysiącom Polek zgotowała.   By ich niezliczone tragedie, Z historii nigdy nie były wymazane, A krzyż jaki niosły przez całe życie, Dla cywilizowanego świata był sumienia wyrzutem…   - Wiersz poświęcony pamięci kilkudziesięciu tysięcy Polek które w latach II wojny światowej i po jej zakończeniu padły ofiarą sowieckich gwałtów.      
    • @huzarc idealnie przemawia do wyobraźni. 
    • Karby do gza: zgody brak.     Potworkom Ana: koziołkom smok łoi z oka na mokro. Wtop.     Asa pomaca mop: pomaca mop Asa.    
    • Pyskaty pan: napy tak syp.  
    • @Gosława Łał....trudny temat. Pozdrawiam Gasława:)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...