narażeni na brak uwielbienia - czyli odlotowo
-
Ostatnio w Warsztacie
-
Kordi 0
Nim słońce rozjaśnia mrok
Słychać ruch na skraju lasu.
Podąża za krokiem krok,
Pradawny zaklinacz czasu.
Chce uwiecznić piękne chwile,
które wspomni kiedyś w grobie.
Jest malarzem - po to żyje,
by zostawić coś po sobie.
Tutaj wielki kasztanowiec
Rozkłada w niebie ramiona.
Kasztanku artyście powiedz,
czy Twe dziecię ujrzeć zdoła?
Ono w cieplutkim okryciu
przetrwało wiosenne mrozy.
Zaraz da początek życiu,
lotem piórka wśród przestworzy.
Lecz nim trafi nań spojrzenie,
po cichu uschnie korzonek.
Śmiertelnie spadnie na ziemię
bezsilny drzewa potomek.
Zostanie tylko po nim ślad,
część zielonego kapturka.
Będzie on niesionym przez wiatr
znakiem, że nie ma już jutra…
I tak wygląda koniec tego,
co się nigdy nie zaczęło.
Ktoś wymarzył sobie dzieło,
naszykował barwne plamy,
a to tak spadają kasztany.
Dzień dobry. Dopiero rozpoczynam swoją przygodę z pisaniem wierszy. Chciałbym jednak w tym kierunku (amatorsko) rozwijać się. Dlatego mam do Państwa pytanie, jakie aspekty w moich utworach mogę poprawić? (na przykładzie tego utworu). Co można w nim jeszcze dopracować, żeby był lepszy? Każda wiadomość zwrotna będzie dla mnie cenna.
@Kordi Może jeszcze dodam, że w zamyśle wiersz miał mieć jedno główne przenośne znaczenie - życie (jakże inne od oczekiwań) osób młodych. Ale chciałem go napisać w ten sposób żeby nie sugerował nikomu głównego tematu, żeby każdy mógł zinterpretować wiersz po swojemu (np jako wiersz o przemijaniu, o niespełnionych marzeniach czy o poezji). Mam jednak wrażenie że trochę to się nie udało i że wiersz nie jest domknięty
0
-
-
Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach
-
- 20 odpowiedzi
- 1 038 wyświetleń
-
- 16 odpowiedzi
- 314 wyświetleń
-
- 15 odpowiedzi
- 356 wyświetleń
-
- 13 odpowiedzi
- 193 wyświetleń
-
- 12 odpowiedzi
- 278 wyświetleń
-
-
Zarejestruj się. To bardzo proste!
Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.
-
Ostatnio dodane
-
-
Ostatnie komentarze
-
Przez befana_di_campi · Opublikowano
@Bożena De-Tre Tylko ten ostatni wers. I nic nadto. -
Przez befana_di_campi · Opublikowano
Dla ciebie - policzek mój płatkiem róży jesieni chłodnej za to pogodnej Dla ciebie - z wróblej czeredy jaskółeczka - dymówka ta ptasia arystokratka która ci kiedyś słońce zasłoniła Dla ciebie - - dla ciebie - - - wiośniana wiosna i maj wiosenną canzoną piejący patefon -
Przez Kordi · Opublikowano
Nim słońce rozjaśnia mrok Słychać ruch na skraju lasu. Podąża za krokiem krok, Pradawny zaklinacz czasu. Chce uwiecznić piękne chwile, które wspomni kiedyś w grobie. Jest malarzem - po to żyje, by zostawić coś po sobie. Tutaj wielki kasztanowiec Rozkłada w niebie ramiona. Kasztanku artyście powiedz, czy Twe dziecię ujrzeć zdoła? Ono w cieplutkim okryciu przetrwało wiosenne mrozy. Zaraz da początek życiu, lotem piórka wśród przestworzy. Lecz nim trafi nań spojrzenie, po cichu uschnie korzonek. Śmiertelnie spadnie na ziemię bezsilny drzewa potomek. Zostanie tylko po nim ślad, część zielonego kapturka. Będzie on niesionym przez wiatr znakiem, że nie ma już jutra… I tak wygląda koniec tego, co się nigdy nie zaczęło. Ktoś wymarzył sobie dzieło, naszykował barwne plamy, a to tak spadają kasztany. @Kordi Dzień dobry. Dopiero rozpoczynam swoją przygodę z pisaniem wierszy. Chciałbym jednak w tym kierunku (amatorsko) rozwijać się. Dlatego mam do Państwa pytanie, jakie aspekty w moich utworach mogę poprawić? (na przykładzie tego utworu). Co można w nim jeszcze dopracować, żeby był lepszy? Każda wiadomość zwrotna będzie dla mnie cenna. @Kordi Może jeszcze dodam, że w zamyśle wiersz miał mieć jedno główne przenośne znaczenie - życie (jakże inne od oczekiwań) osób młodych. Ale chciałem go napisać w ten sposób żeby nie sugerował nikomu głównego tematu, żeby każdy mógł zinterpretować wiersz po swojemu (np jako wiersz o przemijaniu, o niespełnionych marzeniach czy o poezji). Mam jednak wrażenie że trochę to się nie udało i że wiersz nie jest domknięty -
Przez Bożena De-Tre · Opublikowano
List do człowieka. I nawet kiedy milczysz i robisz to nazbyt skromnie, wiem co czujesz, co myślisz i daleko Ci do mnie. I oddaliłeś się już. Chciałbym tak po prostu wiedzieć, czy mój świat Twoim jest wciąż. I zrobić z tym nic nie mogę. Dzieli nas boska dłoń, Ty milczysz wciąż. Jesteśmy z jednej gliny - to przyznam i Ty wiesz. Życiowe koleiny wytarły prawdy treść. I uśmiech swój zgubiłeś. Za dużo wokół zła. Już nie umiesz byś miły. Nie chcesz. Mówisz - nie warto tak, nie wartościując. Wsłuchujesz się w marzenia, a przecież nie ma ich już. Szukasz własnego cienia i wciąż nie czujesz nic. Zbyt wiele smutku obok. Granice zniszczył czas. Zamykasz się na ludzi. Nie lubisz wtedy nas. I milczysz. Tylko ten kot ci wierny, choć mówią, że swoimi ścieżkami chadza wciąż. On siedzi przy twej nodze i patrzy bez refleksji. Skąd taki człowiek się wziął…miau -
Przez befana_di_campi · Opublikowano
@iwonaroma Kto niby pisze wiersze na siłę? Przecież z tego tylko wychodzą gnioty.
-
-
Najczęściej komentowane
-
-
Wiersze znanych
-
Najpopularniejsze utwory
-
Najpopularniejsze zbiory
-
Inne
Rekomendowane odpowiedzi
Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto
Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.
Zarejestruj nowe konto
Załóż nowe konto. To bardzo proste!
Zarejestruj sięZaloguj się
Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.
Zaloguj się