Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Nad rozlanym szkłem
podziwiam świat złożony u stóp
tronu z napisem: król życia

przed chwilą było nas dwoje
ale dopiero teraz w pełni
ogarniam własny wszechświat

i wciąż pamiętam
twoje słowa:
- On tego nie przeżył !

Ja owszem doczekałem
czasów elektronicznego tworzenia
na podstawie plastikowej myśli

intelektualnej samotności
pożerającej od środka
w drodze rozkładu
na której czeka mnie
mój własny 17 września

tymczasem jestem szczęśliwy

dla siebie odpływam
z kolejnym łykiem
trzymam pion

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



jest w tym wierszu jakas tęknota, jakas trauma, wspomnienia - silnie naładowany emocjami, ale z marginesem na "trzymam się" z akcentem na "podołam" zatrzymał mnie na dłużej

pozdrawiam
kasia.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Chętnie dowiedział bym się o jakie drobiazgi chodzi, a co do tytułu przyznam się, że niestety pożyczony ale za plusa ogromnie dziękuje
Pozdrawiam
Opublikowano

Bardzo literacko o osobistych rozterkach. Konstrukcyjnie trochę gorzej, ale czyta się nieźle. Tak to już jest, że dopiero w samotności wyostrzają nam się zmysły, a żeby zrozumieć więcej musimy przeżyć nie jeden, nie dwa... 17 września. Życzę powodzenia... i "trzymaj pion".

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Nie tyle chodzi o samotność w potocznym rozumieniu ale o swego rodzaju upadek a 17 września może być tylko raz
Dzięki za odwiedziny
Pozdrawiam
Opublikowano

Zupełnie nie miałam na myśli samotności w znaczeniu dosłownym. Właśnie dlatego potraktowałam "upadek" również w innym wymiarze... i dlatego w tym znaczeniu wciąż uważam, że można ich przeżyć więcej. Dosłownie - wiemy, jakie jest zakończenie.
Ale to może i dobrze, że dla mnie Twoje słowa są ważne niekoniecznie dlatego, że staram się zrozumieć "co poeta miał na myśli"... :) Niech to będzie na plus dla wiersza, że możemy się doszukać różnych interpretacji. Powodzenia.

Opublikowano

no jacuś! w końcu coś co mi się podoba:))))) jakoś popłynąłeś tak jak ja lubię pływać;)
chciałam się przyczepić, ale jakoś nie mam do czego:D
buziaki;***

ps. a tak rzadko mogę się z Tobą zgodzić - robisz postępy:D

Opublikowano

Po pierwsze pozbyłbym się dość znacznej ilości zaimków - nie wszystkie są potrzebne.
Dalej - nie do końca rozumiem znaczenie wiersza, a jest już troszeczkę późno, żeby się wgryźć. Zostawiam zatem znak czytelnika - byłem, czytałem.
Najlepsza 4 strofa.

Pozdrawiam.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Niestety rozczaruje Cię co do postępów – nadal jestem niepoprawnym optymistą :-)
Po prostu jak na dużego chłopca przystało nie wyrosłem jeszcze z Witkacego ( i mam nadzieje, że nigdy mi się to nie uda::-) )
Pozdrawiam

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Alicja_Wysocka A faktycznie, jest film o tytule 'Noce i dnie' —  z ciekawości zajrzałem na filmweb, aby zapoznać się z recenzją. — Nie korzystam ze sztucznej inteligencji. Słowo ''dnie'' jest bardzo głębokie, jakby dotyczyło traumy (strzelam)
    • Tobie, Hetmanie, sercami Kresów rządzić. Tobie buławę przodków, dzierżyć ostatkiem rodu. Tak mi ongiś mówiono. A teraz tylko z koniem wiernym, bukłakiem horyłki i oblubienicą czarną u pasa, mijam chutory ogniem wojny dotknięte. Z których jeno pozostały węgle niedopalone i dymów czarnych słup. Kozacze! Tyś niczym sokoły na niebie dumne, ukochał wolność tych ziem. Nocą mijam przydrożne kapliczki. Idącego na śmierć pewną, pozdrawiają przodków duchy w czaprakach, przy nich stojące. W ziemi solą ich proch. I niedługo spocznie w niej mój duch i mój trup. Boga na Dzikich Polach nie szukaj. Tu rządzi ślepy los i francowata fortuna. Zawsze wbiją Ci w plecy, nóż ostry. Próżno wołać rogiem kwarcianych i rejestrowych. Szkrzydlaci jeźdźcy już dawno pogalopowali do niebios bram. Klnąc się jeno tylko na swój honor i złotą ņiezbywalną wolność. Zsiadam z konia i sam jeden z zygmuntówką w prawicy podchodzę do lini wroga zwartej na metry.  Niech Cię wściekłą sforą obsiądą zewsząd. Niech się ostrze Twej oblubienicy we krwi gorącej solidnie upije. Wtem pośród wrogów linii, widzisz jak śmierć ku Tobie wolno kroczy. Tak Tobie Hetmanie, przyszło ginąć w obronie Siczy. Wtem nagle sokoły rzuciły się z nieba i uleciały z ciałem wysoko. Przodkowie a nie śmierć porwały człowieka. Krew z jego ran po dziś dzień jednak, na step święty ścieka.    
    • @Poezja to życie Jak nas może nie być, skoro pieczemy chleb i oddychamy ze wskazówkami w ręku -:)   Ciekawa miniatura.   Pozdrawiam.
    • @Nefretete Może być i dni, :) Ps. W filmie jest tytuł 'Noce i dnie' wzięłam stąd to słowo @NefreteteZapytałam AI, oto odpowiedź:   Oba warianty są poprawne, ale różnią się stylem.  Dni to forma rzadsza, literacka, ale gramatycznie prawidłowa (np. w tytule powieści Marii Dąbrowskiej). Dnie jest formą powszechniej używaną w mowie potocznej.  @NefreteteJednak po namyśle, zostało jak było, ale dzięki za wnikliwość - dzięki niej, sprawdziłam :)
    • Górale: Hela, róg.  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...