Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano
wszystkim piszącym w tych dość współczesnych czasach

drogą tą w poprzek ludziska przez rów w rów,
spojrzy kto czasem na lewo i prawo,
choć na dzień dobry, noc dobrą, bądź zdrów lub
z mocy – niemocy nawet wiatr nie nadął
krzty jakiej kruchej brzmiącej na rozstaju,
więc mi pozwólcie, że bajum sobie bajum …

aż raz zanikło co szło w poprzek z rowu,
ani kto spostrzegł, że droga tu była,
strzyga traw, kwiecie i owadów powódź
i zdrapki sensu, która by sprawiła
odkrycie jakie w dość współczesnych czasach,
więc mi pozwólcie, że tak tu hasam, hasam …

może za rok lub sześć dziesiątych wieku
spojrzy kto, dojrzy jaki kamyk, wedle
niego wskroś ruszy, ty, mnie myśli nie kuś,
że iść nie w poprzek ale równolegle
bądź co bądź, będzie jaką nową drogą
no co? w przyszłości inaczej iść nie mogą?
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



!!!
:) J.S

Messo.;
każdy idzie tak jak i gdzie mu pasuje;
tworzysz fajne klimaty językowo-obrazowe, ale czasami mam wrażenie jałowego przerzucania się słowami;
jesteś oryginał i sporo tu poezji (poetyckości?);
idź swoją drogą, zawsze coś opowiesz co widzisz...
pozdrawiam!
:) J.S
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



!!!
:) J.S

Messo.;
każdy idzie tak jak i gdzie mu pasuje;
tworzysz fajne klimaty językowo-obrazowe, ale czasami mam wrażenie jałowego przerzucania się słowami;
jesteś oryginał i sporo tu poezji (poetyckości?);
idź swoją drogą, zawsze coś opowiesz co widzisz...
pozdrawiam!
:) J.S

jałowego przerzucania się słowami? chodzi o bądź?
to tylko gra, dźwięczność, rytmiczność
dzięki za wejrzenie Jacku
MN
Opublikowano

Bardzo podoba mi się pomysł! O niebo ciekawszy, głębszy niż w większości wierszy na tym dziale. Zastanawiam się tylko, czy tak nietuzinkowe przesłanie... nie zaryło na amen w takiej właśnie formie?
Co za tym idzie, postanowiłem przełożyć Twój wiersz, wydobyć z niego to co najistotniejsze,
zobaczyć co z tego wyjdzie i... jestem pod wrażeniem:



drogą w poprzek ludziska przez rów
spojrzeli czasem na lewo to w prawo
gdzie na dzień dobry noc dobrą
z mocy niemocy wiatr nawet nie zawiał
aż zanikło co szło ani kto spostrzegł
że - droga tu była

teraz strzyga traw kwiecie i owadów powódź
ani zdrapki sensu pod którą odkrycie
czeka współczesnych

może za rok lub sześć w dziesiątych wieku
spojrzy kto i dojrzy - kamyk
wskroś niego ruszy i będzie nową drogą
jakby w przyszłości inaczej iść nie mogli?

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


W takim razie, może powinieneś w ten sposób przetłumaczyć ze 30 swoich wierszy i wydać
tomik nie gorszy od "Pana Cogito"? A pierwowzory zostawić gitarze i wieczorom :)
Pozdrawiam

mówisz serio? nie nabijam się, ale to ciekawe
nawet bardzo, spróbuję
MN
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


W takim razie, może powinieneś w ten sposób przetłumaczyć ze 30 swoich wierszy i wydać
tomik nie gorszy od "Pana Cogito"? A pierwowzory zostawić gitarze i wieczorom :)
Pozdrawiam

mówisz serio? nie nabijam się, ale to ciekawe
nawet bardzo, spróbuję
MN
Naprawdę tak myślę, a to co okroiłem tam na górze z rymów pozostawiając resztę tak jak sam to ująłeś jest tego dowodem. Wiersz super, z filozoficzno melancholijnym podtekstem - dawno nie czytałem tu tak dobrego.
Pozdrawiam
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



mówisz serio? nie nabijam się, ale to ciekawe
nawet bardzo, spróbuję
MN
Naprawdę tak myślę, a to co okroiłem tam na górze z rymów pozostawiając resztę tak jak sam to ująłeś jest tego dowodem. Wiersz super, z filozoficzno melancholijnym podtekstem - dawno nie czytałem tu tak dobrego.
Pozdrawiam

no nie wiem czy się co uda przerobic z tak starego dziada jak ja
pana cogito nie cierpię, jakoś mi przez umysł nie przechodzi,
zawsze zastanawiam się co takiego w tym herbercie ktoś tam
odkrywa, może to fala za falą, może się mylę, czasem piszę biało,
bardzo biało, ale tak w ogóle do wierszy to jestem czarnuchem,
potrafię pisać i pisać i niczego z tego nie mieć, cóż, dziś inne tendencje,
trendy, mody, co za czasy, dziękuje Ci B.K., ale się nie nadaję chyba
i te chyba to taka mała furtka, ale czy otwarta?
MN

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Dekaos Dondi Słodka zemsta.:)  Pozdrawiam serdecznie.
    • @violetta "Poeta" jest wierszem o poecie marzycielu, który chciałby namalować bez pędzla uśmiech w kilku słowach.  @hania kluseczka Ludzie mają różne poczucie humoru. Dla jednych jest to przegięcie pały, innym gęba się cieszy. Nie było moim zamiarem kogoś urazić. A jeśli tak się stało, jutro za karę pościeram kurze z segmentu i z dywanem polecę na trzepak...
    • @infelia humor, akurat udało mi się rozczytać, może tylko i aż :) 
    • jestem dla ciebie objawieniem  wszystkich cnót  gotowych na lizanie    choć myję okna niedbale  i czasami zapomnę że skupianie uwagi na sobie  jest dla mnie uciążliwe    a moje usta się czerwienią  bardziej niż wczoraj  tylko w miękkim półcieniu  twoich wątpliwości    wiem że o mnie myślisz    wiem że do mnie mówisz  kiedy idziesz spać  układając głowę  na poduszce                                                                                        spierdalaj kurwo 
    • Jestem duchem wielu różnych ludzi w jednym ciele.   Rozpływam się, siedząc na krześle — zamieniam ciało w wodę i próbuję dosięgnąć fali.   Zbiorowa świadomość wymywa marzenia i ludzkie dusze: ich myśli, pragnienia, pożądania.   Wszystko, z czego kiedyś byli zbudowani i przez co mogli nazywać się człowiekiem, zniknęło w morzu słów i niespełnionych obietnic.   Pozostaje jedynie gorycz i żal — cierpki smak na języku bez końca.   Czujesz go, choć nie masz ciała; jesteś tylko wyobrażeniem przeszłego „ja”, powoli rozmywanym wraz z kolejną pełnią.   Krzyki odbijane od klifu ze zwiększoną amplitudą nie pozwalają zasnąć. Nie pozwalają odpocząć. Nie pozwalają uciec.   Płaczesz nad losem swoim i umęczonych ludzi.   To wyobrażenie łez, wyobrażenie smutku. Tak trudno zaakceptować, że nie ma już nic.   Jesteś sam. Każdy człowiek, którego kochałeś, zniknął bezpowrotnie — utopiony w tafli grzechów.   Nie ma Boga. Nie ma litości. Pozostało jedynie cierpienie i strach.   Rozpościeram skrzydła, pływając w ludzkiej godności.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...