Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Ostatnia chwila


Rekomendowane odpowiedzi

Wiadomość z "Ostatniej chwili":
dzisiaj, w godzinach nocnych nieoczekiwanie odeszły od nas
Boskie Kalosze (nazwisko znane Redakcji).
Podobno człek ów nieszczęsny tak bardzo za czymś tęsknił,
że nie tylko nie wytrzymało tego serce, ale także wielu uczestników
popularnego portalu www.poezja.org

dnia (wpisać, kiedy przyjdzie czas)



Gdy po śmierci się okaże,
że tęskniłem tak za Tobą,
kiedy wrócę o północy -
będziesz moją Panną Młodą?

Nie wystraszy cię ta pora,
zapach siarki i maszkara?
Czy też (myśleć nie śmiem!)
fakt, że nie posiadam ciała?

- Zamiast spocząć z tobą w łożu,
będę musiał straszyć ludzi...
czy tygodnia, czy dwóch trzeba,
nim samotność ci się znudzi?

Aż raz wrócę trochę wcześniej,
a kochanek krzyknie: duch!
- ręką chwyci się za serce...
Odtąd będzie nas już dwóch.

Czy nie zmierzi cię czasami
zapach siarki i jęk maszkar,
czy też to (aż strach myśleć!)
- że my dwaj nie mamy ciał?

I wrócimy kiedyś wcześniej,
a kochanek stęknie: ech...
łapiąc przy tym się za serce.
Odtąd będzie nas już trzech.


- Gdy po śmierci się okaże,
że tęskniłem tak za tobą,
wtedy wrócę o północy

ale będę Mleczną Drogą,
ale będę tym księżycem
co zza drzewa mrugnie okiem:
"Niech cię kocha, moja miła
mocno tak, jak sam nie mogłem."

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

-zgadzam się na Twoje odejście pod warunkiem, że będziesz nawiedzał niestrudzenie portal poezja. org jako duch jakowyś, przybierając inne trudne do rozpoznania imiona.

- wierszyk bardzo zgrabny, właściwie piosenka. czytając utwór niebieskookiej, widziałem zakłopotanie i rumieniec. ciekawe dlaczego, będę musiał to wyjasnić!

pozdrowienia

moc

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

tego odejścia nie biorę na poważnie...no i kogo ja teraz będę czytać??:) może być duch, byle pisał z takim rozmachem:)...wiersz mimo że pisany żartem...pełen czegoś wyjątkowego...niby wesoły przekaz ...a jednak ma w sobie swoją nietypowa magię:)
pozdrawiam...miłego wieczoru.....

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

czy zdążę jeszcze
miodów roku tego
rozpuścić na nalewki

wypić nie zamierzam
do woli sobie używajcie

gdy akacja mi w duszy zaśpiewa
zamrą bzy w szarość
kiście myśli bezwstydnych wybudzę
w ramy bioder ukochanych

a grajcie nam robaczki skrzydłami
jakby to ostatni raz
i wers przed słowem
jedynym

autor- cv
pozdrawiam ciepło o boski Kaloszu

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Żartobliwe, owszem. Ale takie jest całe nasze życie, patrząc z boku. Przykładem
może być śmiech, kiedy przewróci się kelner a twarz wyląduje mu w torcie
który niósł do stolika obok. Śmiejemy się w pierwszej chwili, aż nagle zaczyna nas
niepokoić to, że kelner nie wstaje. U mnie jest coś takiego, tylko w odwrotnej kolejności ;)
Dziękuję i pozdrawiam
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Magia ostatniej zwrotki i przyjemne zaskoczenie na plus, zarówno dla peela, jak i Autora.
Często w tego typu wierszach na końcu robi się dziwnie żenująco. Ale czułem, że nie zawiedziesz.
Świetny finał, :)
pozdrawiam.
Dziękuję, bardzo się cieszę, że podobało Ci się zakończenie.
Tylko dlatego skończyłem na trzecim duchu bo czwarty byłby już przesadą:
wyobraźmy sobie tłum duchów byłych kochanków nawiedzających nad ranem kolejnego -
wyglądające jak posagi z Wyspy Wielkanocnej pochylone nad łożem w sypialni ;)
Pozdrawiam.
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Ja w Twoich wierszach oprócz tej żartobliwej przewrotności zauważyłam coś jeszcze:)...niby miekko ukryty:)...niby pod poduszką żartu schowany..ale jest...liryzm w najtrafniejszej postaci...nawet wtedy gdy wiersz pozornie zabawny...gdzieś tam tli sie w oddali.....melancholia:)...
pozdrawiam:)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


To może by tak jeszcze... zamurować Peela? :)


"Jak to... więc ty masz mężżżża?"
- syknął, a potem: "Jak tu ciassssno..."
Nabrał do ust powietrza
i w końcu (ciii...) się zatrzasnął.

Zestarzeliśmy się z mężem
ale łudzę się jeszcze,
że on w tej dębowej szafie
wciąż w płucach ma powietrze.
Że wyjdzie choć raz na siku,
przemknie jak duch przez dom -
co noc nim zasnę, myślę:
szafa tak trzeszczy, czy... on?

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Bardzo dziękuję Ci za ten komentarz - pomyślałem, że może czasem
warto opowiedzieć coś prostymi słowami?
Pozdrawiam :)

-warto mówić prostymi słowami rzeczy wielkie, jak miłość i śmierć. kolejny raz, kolega Poeta-Artysta, pokazał co potrafi. mnie nie zaskoczył, bo znam wielkość autora, a zaskoczonym i trochę oniemiałym, nie dziwię się wcale.
-szkoda, że znikasz Poeto. opublikuj swoje dzieło dla wielu fanów, których serca podbiłeś.
warto z dwóch powodów, pierwszy wymieniłem powyżej, drugi to polszczyzna i jej wdzięk w wierszu rymowanym.
-pozdrawiam

***

a kiedy przyjdzie
modlitwą wiatru w gałęziach
szeptem suchych liści
zostawię księżyc za oknem
bezsenny
zadziwiony tym, co widział
ja spokojny
już łagodny
powiem
ja
powiem
do widzenia
życie
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


A może szafa jest właśnie symbolem... nierzeczywistości?
Pamięcią w której przechowujemy wspomnienia. Na pewno każdy z nas ma w niej
wspomnienie kogoś, z kim nie jest a mógłby gdyby...
Czasem w nocy nie daje mu spać, przypomina sobie nagle Jego, Ją i myśli:
Ciekawe, gdzie jest teraz? Czy mnie jeszcze pamięta?
Pozdrawiam :)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


×
×
  • Dodaj nową pozycję...