mój sad

[janusz_pyzinski]

w sadzie tym pamiętnik pisany
na każdym liściu ławeczka śliska
od patrzenia i ścieżka do ula
koleiną prawie wije się wśród traw
powracam tu kiedy tylko mogę
nie oglądając się na porę roku ani dnia
tu każde drzewo inne ma imię i kwiat
każdy inny inna pszczoła całuje i smak
ust codziennie tu inny i deszcz i wiatr
nie wejdą tu gościem nieproszonym nigdy
tu kiście gwiazd dotykając głowy głaszczą
sny tamtonocne i zielone niebo
kołysze się w szczęściu gdy ramiona sadu
zduszą barbarzyńsko zniekształcony pejzaż
nagich ciał wśród nocy jeszcze ojca cień
osłonięty siatką smakuje plaster miodu
i słodycycz użądleń jeszcze świerszcze
przyjaciele zakochanych spacerów z marzeń
wyrwą żaby i mlecze zamienią w słuchanie
Chopinów Straussów Paganinich
nie potrzeba mi blasku ulicznych lamp
bym trafić mógł pod jabłoni kieckę
jak świątek do swojej kapliczki
kiedy dojrzewa lato wypieszczone
i rajskie jabłka jak piersi dziewczęce
w staniku tęczy ukryją nieśmiałość
skuszą się dłonie na drzwi niezamknięte
raju i sięgną po zakazany owoc
by nabrać sił przed kolejnym odejściem
anioł czasu przysiadł na ławeczce
otwiera dłoń i wypuszcza światło