Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

podmiotem lirycznym jest osoba prowadząca jak najbardziej monotonny tryb życia. wraca zmęczony z pracy, po czym szybko dokonuje konsumpcji posiłku, chwilkę odpoczywa i ponowny powrót do ciężkiego wysiłku.

zadaje on sobie retoryczny pytanie: 'po co to?'. oznajmia także, iż nawet sen nie dostarcza mu odpowiedniej dawki energii, aby kolejny dzień mógł spokojnie przetrwać.

z pewnością tekst porusza dość popularny problem egzystencji zwłaszcza w Polsce, czyli praca, praca, praca, zero odpoczynku i znowu praca, aby tylko mieć co zjeść i utrzymać rodzinę. a i tak wciąż czegoś brakuje.

mnie to przekonuje. zastanawiam się tylko czy o jedno 'po co to po co to po co' nie za wiele. chociaż z drugiej strony nadaje to swoistej rytmiki tekstowi wraz z pointą.

jak już powiedziałem - kupuję ten tekst. nie mogę się jeszcze z jego tematyką utożsamiać, ale doskonale rozumiem tę kwestię, chociażby na przykładzie mojej matki. żal mi kobiety. podmiotu lirycznego także.

pozdrawiam.

Opublikowano

jeśli ten wiersz nie ma dna drugiego
którego nie widzę
i którego panicznie się doszukuję to:
bardziej wymowne od tegoż płodu, są słowa
mojego sąsiada: "na ch.. to wszystko,
skoro i tak nie mogę żyć"

i albo jestem ślepy
albo zaspany
albo ten twór nic nie ma wspólnego z poezją
mam wrażenie, że faktycznie
podmiotem lirycznym jest autor
zmęczony poeta
który zapomniał już w czym rzecz
albo po prostu zamienił
pióro na kilof
i teraz bełkocze
- całkiem możliwe, że z przymusu

a panie Mr. Suicide
mam dziwne wrażenie, że przygotowuje się pan
do interpretacji wiersza na maturze
za sprawą pańskich wypowiedzi
tylko coś mi brak
- wnikliwej analizy środków poetyckich
(no faktycznie tu ich prawie nie widać)
- polemiki też nie za dużo
(tak po jakoś na odczep - a możnaby - było po bujać)
- o odwołaniach i paralelach nie wspominam
(jeśli się za coś bierzemy - to proszę godniej)

nie jestem ślepy
a jeśli
proszę mnie wyprostować
łyżeczką
nie słodzę

chylę czapkę

p.s. przepraszam za szczerość

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



drogi Panie Wojtku Bezdomny, otóż szczerze oświdaczam Panu wszem i wobec, iż matura pisemna z języka polskiego w tymże roku już była. zatem spóźnił się Pan nieco.



proszę Pana Wojtka Bezdomnego muszę przyznać, że niewykluczone, iż komentowałbym bardziej dokładnie i rzetelnie, gdyby mi za to płacono, tudzież gdyby posiadał wiedzę, taką jak chociażby Michał Krzywak, Bogdan Zdanowicz, Jacek Sojan czy amerrozzo /którego również posądzam o niezwykle bliskie kontakty z filologią polską/.

poza tym jeżeli Pan chcesz mnie osądzać o niekonstruktywność komentarzy mych, to dajże Pan dobry przykład. bo Pana wypowiedź mnie wręcz bawi. ponadto może Pan zwróci bardziej uwagę na osobników, którzy ograniczają się do wypowiedzi: 'podoba się, pozdrawiam'.

pozdrawiam Jaśnie Wielmożnego Wojtka Bezdomnego.
Opublikowano

przeprosiłem już za szczerość
proszę jeno bardziej uelastycznić
tudzież urozmaicić formę fypowiedzi
a zresztą nie trzeba
to mój pogląd osobisty
i chyba mam prawo sie znudzić
cudzym oddechem
proszę się nie obrażać
bo ja tego nie czynie
jeszcze raz przepraszam
w zasadzie panu się dostało
tylko za niezrozumiałą pochwałę
utworu autora owego wątku
którego zresztą pan nie zdołał obronić
a może się uda

kłaniam się nisko
bez złośliwości

Opublikowano

Mr.Suicide

jeszcze raz przepraszam - cofam słowa
jest pan jednak pracowitym obserwatorem/komentatorem
- to ja się mylę tym razem
niemniej proszę o więcej rozwagi w pochwałach

kłaniam się ponownie

Opublikowano

No i co ja mam teraz napisać???
Mr.Suicide, dzięki za dobre przyjęcie, zrozumienie i... współczucie ;). Tym razem bezbłędnie zinterpretowałeś. Brak co prawda jednego szczegółu, ale to pryszcz.
Wojtek, dzieki za zimny prysznic :). Ale jeśli nie widzisz tu żadnych środków artystycznych, to albo pora była zbyt późna, albo... rzeczywiście powinienem złapać za kilof, zamiast pisać wiersze.
Pozdrawiam Panów.

Opublikowano

mało mało mało
miej

Pieniądze szczęścia nie dają :) ale trybiki muszą być, bo taki to świat
Podoba mi się ta "Lokomotywa" w tle. Pozdrawiam


Ach i jeszcze... czy podmiot liryczny nie jest tak naprawdę sam w czterech ścianach? Może ma depresję, bo nie widzi sensu życia, nastroił się sam na bycie wyrobnikiem. A to "mało mało mało" - wciąż za mało pieniędzy, szeroko rozumianego sukcesu a jednocześnie przestroga, że to jest nic, że lepiej posiadać Coś, Kogoś- spokój, miłość, poczucie bytu, istenienia, a nie tylko wykonawstwa.

Nie chcę się wtrącać ale cieszę się, że jestem jeszcze zielona. Nie skrytykują mnie za komentarz. Zielonym się pobłaża. To może jednak trzeba się cieszyć, że komentują Wasze komentarze :)

Opublikowano

praca praca praca
za ile za ile za ile
tak mało tak mało tak mało
po co to po co to po co to

To tak dla zabawy, a na poważnie to właśnie tak wygląda dzisiejszy świat.
Ludzie są pracocholikami niekoniecznie z nudów czy z chęci zarabiania,
są zawody, gdzie brakuje ludzi (o zgrozo!!) i trzeba po prostu zostawać
po godzinach...
Zgadzam się z Autorem, że o niektórych sprawach od czasu do czasu
dobrze jest przypomnieć. Nawet poetom może się przydać krótka refleksja,
gdy zbyt zapędzą się i postawią na ilość i udziwnienie.

Serdecznie pozdrawiam
-teresa

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Do "wracam do pracy" nie było jeszcze źle,był pomysł, który można było rozwinąć lub ciekawie zamknąć.Niestety potem wiersz poleciał w dół,na twarz (muzyka trybów, aż boląco dosłowna).Spróbuj jeszcze trochę pomajstrować.Pozdrawiam.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Do "wracam do pracy" nie było jeszcze źle,był pomysł, który można było rozwinąć lub ciekawie zamknąć.Niestety potem wiersz poleciał w dół,na twarz (muzyka trybów, aż boląco dosłowna).Spróbuj jeszcze trochę pomajstrować.Pozdrawiam.
To akurat odgłos kołowrotka, ale to nie ważne. Istotne co się w nim słyszy.
Dzieki za, jakby nie było, w połowie pochlebny komentarz.
Pozdrawiam.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


to po co to po co
to po co tak gnam
nie żyję nie żyję
nie żyję ja sam
więc pragnę więc pragnę
dla siebie chwil stu
odpocznę odpocznę
przy wierszu mam luz
komentarz komentarz
napiszę ja w tu
i dalej i dalej
polecę co tchu
:))
pozdrawiam

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Gdy przychodzi zieleń, to nic innego nie robię, pakuję się w nią i tak aranżuje dni.
    • W czterech ścianach płonie strach, Cisza krzyczy, serce drga. Na stole zimny chleb i łzy, A w oczach dziecka — koniec gry.   Zagubiony w cieniu win, Własny gniew pożera dni. Chciałem tylko być kimś znów, A zostałem echem krzywd i słów.   Zasłaniasz blizny — wstyd i żal, Mówisz „nic się nie stało”, jak co dnia. Ale nocą słyszysz płacz, To twoje serce woła: „dość już masz!”.   Roztrzaskane lustro wciąż, Pokazuje twarz bez słów i rąk. Czy przebaczenie ma jeszcze sens, Gdy każdy krzyk to nowy grzech?   Nie bij, nie krzycz, nie niszcz snów, Niech miłość wreszcie przerwie ból. Z popiołów wstań i zacznij żyć, Bo w każdym z nas jest światło i krzyk. Niech echo ciszy woła nas, By nikt nie płakał jeszcze raz...       p.s. Tekst jako piosenkę można posłuchać tutaj 

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @tie-break Oj, jak ładnie, wrócę - tylko pomyślę, bo teraz jestem jeszcze trochę śpiąca :)
    • Tańczyły, śpiewały, pijane obłędem, Oszalałe, w upiornych podskokach. Po chwili krótkiej do kotła, równym rzędem, Stały za sobą w ciemności zmrokach.   W kotłach smakołyki się zagotowały: Tłuste mięso z udźca baraniego, Na zakąskę zaś zioła przygotowały I drobinkę kwasu chlebowego.   – Ja, to tamtej mleko zabiorę – za karę, Bo mnie nazwała staruchą starą, Że niby ona wielką posiada wiarę, A ja jestem zgryźliwą poczwarą.   – A ja, to plagę szkodników na pszenicę Ześle sąsiadce, co do kościoła, Wczoraj ledwie – wyobraź sobie – w rocznicę, W biegu na msze poszła chylić czoła,   Wymodlić wybawienie przeklętej duszy, Bo deszcz sprowadziłam na jej pole. Tamtej zeszłorocznej, przeraźliwej suszy Pokonała zawistną niedolę,   A ona, że to niby czary, że szkodzę. Nie pomogę więcej – źli są ludzie. W smutku spuściła głowę. – Od nich pochodzę, Dbali, wychowali, w pocie, w trudzie.   Zamartwiła się nad swoimi słowami, A sumienie poruszyło strunę, Która w duszy – nakazami, zakazami – Drapie niewidzialną oczom łunę.   Wrzask. Na kłótniach i na sporach noc upływa, Zmęczone i rozdrażnione – senne, Na niczym już im nie zależy, nie zbywa. Blisko świt słońca, zorze promienne.   Wtem pojawia się demon, kozioł kudłaty, One w strachu: przewiniła która? Wchodzą z lękiem na latające łopaty – Złego aura: upiorna, ponura.   Matoha syczy, czerwone oczy wbija, Dokładnie ogląda, wzrokiem bada, Czy która nie zwodzi albo nie wywija, Kłamie, oszukuje. To szkarada –   Pomyślały. Pokorny wzrok w ziemię wbity. Na to on: sprawiedliwość – tak Zofio – Wiedźmy, czarodzieja, maga czy wróżbity Jest matką i waszą filozofią.   Straszyć czy szkodzić – nie. Wam pomagać dane. Ziół leczniczych poznałyście sekret, Przepisy na różne choroby podane Nosicie jak podpisany dekret.   Wymagam więc jako strażnik waszej pracy, By morale przestrzegane były, W przeciwnym razie na rozkaz was uraczy Sroga kara. Diabły będą wyły   Z klęski, z zatraty waszej, z waszej głupoty Wyły będą pod niebiosa same, Winne będziecie jeżeliście miernoty Pod odpowiedzialnością złamane.   Wiedźmy w strachu całe przed Matohem stały. Wygląd jego jak demona z piekła: Kozioł zawistny i to kozioł niemały, Oczy czerwone, gęba zaciekła,   Na głowie rogi, zębiska, czarna grzywa, Lecz co innego bardziej przeraża: Odgłos co się z głębi gardła wydobywa, I śmiech, który raczej nie zaraża.   Z piekła rodem, więc dlaczego zapytacie, Czuwa pilnie, by wiedźmy chroniły, A nie wiodły ku zgubie, żalu, utracie? Cóż? Prawo, prawem – tu prawo siły.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...