Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

dobrze, teraz powinno już być dobrze.
mam siebie na pocieszenie, na okrasę,
wycieczki, ucieczki. kaskaderka doskonała.

wspinaczki, karuzele, beczki strachu.
razem, ale bez eskorty; jak długo można
staczać się z góry, nie czuć bólu
i dziwić się, że nikt po drodze nie złapał?

nie chcę być skazana, choć czasem
niezręczna jak stara kobieta- nie umiem nic.
ona wstydzi się i chciałaby umrzeć. ja nie chcę.

niczego jeszcze nie dotknęłam
naprawdę. nie zdążyłam się jeszcze zacząć.

skazać się na siebie, bez wahania
wyrwać się ze stanu na niby,
osiągnąć stały poziom ciepła na swój temat.
most do siebie zbuduję. do domu.






Opublikowano

Jakoś nie tak, Julko. Jest ta Twoja melodia wiersza, którą tak lubię, są Twoje myśli dojrzałe, ale coś nie tak. Ten wiersz jakiś za ubogi jest. Brakuje Twojej specyficznej metaforyki, wszystko jakieś takie dosłowne, za bardzo chyba podałaś peela na tacy. Tak dla przykładu: "czasem niezręczna jak stara kobieta", prościutka metafora całkowicie nie w Twoim stylu.
Pozdrawiam i do nastepnego wiersza :-))

Opublikowano

Jeszcze ja. Jeśli trzymasz coś na smyczy, to ja marzenie mam takie: spuść to szybko, wolę być obdarowany bez zahamowań niż w męczarniach unikać ważności. Taka mądrość jest tutaj i uczciwiość, ale unikasz ringu. Bać się? Tak! Z sianiakami jednak też może być do twarzy. Zaryzykuj.

A.S.S.

Opublikowano

Juleńko
pięknie, naprawdę pięknie
tylko czemu tak
że czytałam na bezdechu
chciałabym rękę podać i dłoni twej nie wypuszczać
samotność to permanentna choroba, którą czasami daje sie uśpić i zamknąć w kasie pancernej
i tylko jedna uwaga
stara kobieta nie chce umierać, uwierz starej kobiecie
nie pisz tylko impulsem, przeczytaj i przemyśl po napisaniu
wiersz zabiorę sobie
warto
też bywam w swej klepsydrze ziarnem na dnie
seweryna

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Prawdziwa Wiara i Wiara w Prawdę
    • Czy niewysłowione ludzkie cierpienie Może mieć swoją cenę?   Czy bezbronnych przerażonych dzieci łzy Można dziś na pieniądze przeliczyć?   Czy przerażonych matek krzyk Można zagłuszyć szelestem gotówki?   Czy za zrabowane schorowanym starcom przedmioty Mogą młodzi biznesmeni dziś żądać zapłaty?   Czy za zachowane obozowe opaski Wypada dziś płacić kartami płatniczymi?   Czy za wspomnienia młodzieńców rozstrzelanych Godzi się płacić przelewami sum wielomilionowych?   Niegdyś zabytkowe monstrancje i menory, Padały ofiarą rasy panów chciwości, Kiedy SS-mani pieniądze za nie liczyli, Jak przed wiekami Judasz za Chrystusa srebrniki.   I bezcenne pamiątki rodzinne, Często zacnym ludziom zrabowane, Nierzadko kryjące wyjątkową historię, Przez SS-manów były przeliczane na pieniądze…   Dziś niemieccy biznesowi magnaci, Zapominając o prostej ludzkiej przyzwoitości, Nie licząc się z swymi wizerunkowymi stratami, Na tamtym cierpieniu znów chcieliby zarobić,   Na głosy sprzeciwu pozostając głusi, Topiąc w drogich alkoholach sumienia wyrzuty, Tragedię tylu ludzi chcieliby spieniężyć, Kalkulując cynicznie łatwy zysk…   Niegdyś oni do naga rozebrani Głodni, wychudzeni, bezsilni Będąc na łasce SS-manów okrutnych, Bez pozwolenia nie śmiąc się poruszyć.   Niewysłowionym strachem wszyscy przeszyci, Z zimna i strachu przerażeni drżeli, Czekając na śmierć w komorach gazowych Wyszeptywali słowa ostatnich swych modlitw…   A dziś na niemieckich salach aukcyjnych, Panuje wszędobylski blichtr i przepych, Wszędzie skrojone na miarę garnitury, Połyskujące sygnety i sztuczne uśmiechy,   Szczęśliwi potomkowie katów i oprawców, Bez poczucia winy ni krztyny wstydu, Za tamtych ich ofiar niezgłębiony ból Żądają butnie wielocyfrowych sum…   Lecz my otwarcie powiedzmy, Że cierpienia spieniężyć się nie godzi, Niezatarte przyzwoitości zasady I tym razem spróbujmy uchronić...   Lecz my ludzie szczerzy i prości, Choć symbolicznie się temu sprzeciwmy, Może oburzenia głosem stanowczym, A może prostych wierszy strofami…   By te padające bezwstydnie ceny wywoławcze, Cywilizowanego świata wstrząsnęły sumieniem, Milionów ludzi budząc oburzenie, Głośnego sprzeciwu będąc zarzewiem.   By ten kolejny skandal Godzący w pamięć o ludobójstwa ofiarach I tym razem nie był zamieciony pod dywan, By upokorzoną była niemiecka buta...        
    • utkłem w polu bez granic  w pustej przestrzeni  pomiedzy nie a nic  a do tego brak    

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @Omagamoga Zapewne to tęsknota za utraconym Rajem. :)
    • @E.T. dziękuję za za szczerość i w pełni się zgadzam z twoim komentarzem, niestety nie lubię czegoś niewyjaśnonego, czegoś co ktoś inaczej może to zrozumieć. Jeśli chodzi o wpis P.S to dodałam go ze względu na mój wcześniejszy wiersz który musiałam usunąć ponieważ ludzie go wzięli zbyt dosłownie twierdząc że pewnie potrzebuje pomocy i skłaniam do samobójstwa co kompletnie nie miałam tego na myśli... 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...