Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Myślałam, że już nie przyjdziesz.
A jednak jesteś.
Wiedziałam.
Usiądź obok.
Proszę.
Od tak dawna cię nie czułam.
Od tak dawna nie czułam jedwabiu twych ramion.
Od tak dawna nie czułam twojego ciepła.
Myślałam dziś o tobie.
Wiesz?
Cudownie było o Tobie myśleć.
Jesteś taki piękny.
Twój obraz ciągle miga mi przed oczami.
Myślałam o twoim sercu.
Mogę go dotknąć?
Czujesz?
Ale mocno bije.
Wiem, że to dla mnie.
Dziękuję ci.
Słucham?
Tak, cały czas myślę.
Nieustannie.
Nasze dziecko?
Tak, śpi spokojnie.
Ma Twoje oczy, wiesz?
Widziałeś chyba?
Słucham?
Możesz spojrzeć.
Wiedziałam, że będziesz zachwycony.
Tak, pamiętam.
Byliśmy tacy młodzi.
Tacy naiwni i nieodpowiedzialni.
Teraz jest inaczej, wiem.
Zostań obok.
Proszę.
Choć na chwilę.
Nie patrzyłam od dawna w Twoje oczy.
Wiem, nadal je uwielbiasz.
Słucham?
Nie mów tak.
Nie jestem do niej podobna.
Kochasz ją?
Wiedziałam.
Moje włosy?
Tak, możesz ich dotknąć.
Naprawdę?
Pachną tak jak wtedy w ogrodzie?
Dziękuję.
To mi przypomina młodość.
Pamiętasz te wszystkie szalone noce?
Wieczory nad jeziorem?
Zachody?
Wschody?
Tak, słyszę.
Uspokoję je za moment.
Co mówiłeś?
Tak, możesz mnie dotknąć.
Proszę.
Jestem twoja nie będąc Twoją.
Tęskniłam za tym
Dlaczego?
Wracasz?
Nie zostaniesz?
Wiedziałam.
Nigdy nie zostajesz.
Możesz je pocałować.
Żegnaj.
Pamiętam cały czas.
I wciąż myślę.
Nie, nie pytam o nią.
Nie dbam o to.
Masz rację.
Już późno.
Dobranoc.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @violetta O! Romantycznie bardzo.
    • Kiedyś wieczorem od niechcenia, Gdy przeleciałem pilotem po kanałach, Ujrzałem na ekranie plazmowego telewizora, Jak jakiś głupkowaty celebryta, Swoim nowym stylem się przechwalał… A z oczu jego biła pogarda, W pogardliwym uśmieszku wykrzywiły się usta, Gdy tak ochoczo nad ,,plebsem” się wywyższał...   Szpanując drogim ciuchem markowym, Jak to przeważnie celebryci, Także i ten nie stronił od pogardy, Od szaraczków czując się lepszym… Przeto myśląc niewiele, Dla celebryty zaraz ułożyłem ripostę I rymując od niechcenia wersy kolejne, W taki oto zakląłem ją wiersz:   ,,To mój styl jest najlepszy na świecie, Bo samemu takim oto jestem, Na przekór konwenansom wszelakim, Czerpię z życia pełnymi garściami. Dni codziennych przygody, W sny zaklinam prawem księżycowych nocy, By piękna ich zazdrościły mi nawet gwiazdy, Na firmamencie świata uwięzione na wieki...   Mój styl jest najlepszy na świecie, Choć gołym okiem go nie dostrzeżecie, Utkany z bezcennych z całego życia wspomnień Niewidzialny noszę swój sweter… Jednym ruchem znoszonej czapki, Zgarniam z nocnego nieba całe gwiazdozbiory, By niczym cukru kryształkami, Grzane piwo wieczorem nimi posłodzić…   Mój styl jest najlepszy na świecie! A niezaprzeczalnym tego dowodem Że kruczoczarną noszę swą bluzę, Od kuzyna gwiazdkowy prezent… A stare przetarte spodnie, Za wygraną na loterii niegdyś kupione, Miłym dla mnie są przypomnieniem Tamtej bezcennej chwili ulotnej…   To mój styl jest najlepszy na świecie… Bo niby dlaczego nie??? Kto zabroni mi tak myśleć, Tego będę miał gdzieś! Zaraz też wyłączyłem telewizor, A z dumą spojrzawszy w lustro, Sięgnąłem po stare wysłużone pióro, By podzielić się z Wami tą myślą…"
    • Gdy za oknem pada deszcz, piszę wiersze o zapachu jesieni. Życie znów prosi do tańca, a ja wciąż nie umiem tańczyć. W tłumie tamtych ludzi zawsze czułem się jak Stańczyk. Dlatego teraz — ja i goździkowa kawa. Uwielbiam ten klimat goryczy. Nie muszę być miły, siadam spokojnie i spuszczam demony ze smyczy. Zawsze lubiłem ten półmrok. Wiosna rodzi kwiaty, a ja czekam, aż umrą.
    • 10/10/2025 „Tak samo”   Czasami przychodzi znienacka, w zwykły, nużący wieczór. Tak! Zrobię to — odważę się. Idę, jestem, chodzę, mówię, poznaję. Raz czuję zachwyt, częściej przychodzi znużenie. Serce rozpalone lawą fizyczności, ciśnieniem ogromnym, próbującym wydostać się na powierzchnię po latach uśpienia. I nagle przychodzi chwila, która mówi: błędne koło. Przecież tym razem miało być inaczej. Było inaczej, a skończyło się tak samo.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...