Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Agnieszce Osieckiej


czasami wystarczy tylko
unieść się lekko na palcach
albo
wdrapać na szafę
i już widok taki
że można uszyć z niego
zielony dobry dzień

u Pana Boga
na półce z książkami
pod literą O
nie ma twoich wierszy
słyszę :
- wszystkie są w czytaniu

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Jakoś zniosę wtrącanie się.Przy twojej wersji umyka rozmowa z Bibliotekarzem.Jeżeli nie ma to znaczenia dla klimatu wiersza (tu proszę o podpowiedź),to pomyślę nad tym.Dzięki że wreszcie zajrzałeś.Pozdrawiam.
Opublikowano

uważam ten wiersz, jako swoisty hołd dla twórczości
Agnieszki Osieckiej.
Wiersz jest prosty, nie nadęty, nawiązuje prostotą
do życia i poezji tej Poetki.
Dlatego właśnie mi się podoba.
Serdecznie pozdrawiam
- baba

Opublikowano

uważam ten wiersz, jako swoisty hołd dla twórczości
Agnieszki Osieckiej.
Wiersz jest prosty, nie nadęty, nawiązuje prostotą
do życia i poezji tej Poetki.
Dlatego właśnie mi się podoba.
Serdecznie pozdrawiam
- baba

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


a babie tak się spodobał aż dwa razy się zapisała:P:P:P
a mnie za mało! Ona zasłużyła na więcej:):)
Na tym polega Jej wielkość.Zawsze będzie za mało.Pozdrowienia.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



- to może tak, wywalamy "że" powtórzenie niepotrzebne , a przekaz zachowujemy, tak jak chciałeś.
-pozdrowienia.

hop
Skorzystałem Andrzeju.Dzięki.Pozdrawiam.
Opublikowano

czasami wystarczy tylko
u Pana Boga
na półce z książkami
pod literą O



nie ma twoich wierszy
słyszę :
- wszystkie są w czytaniu przyznjamniej ja to tak widze.
Puetna się spodobała. wiersz też.

pozdr.

Opublikowano

czasami wystarczy tylko
unieść się lekko na palcach
albo
wdrapać na szafę
i już widok taki
że można uszyć z niego
zielony dobry dzień

wystarczy czasmai spojrzeć ponad to co zostało uznane za "idelaną poezję" czyli spojrzec na zwykły świat i okaże się, że i w nim mamy wiele uzdolnionych twórców.
tak w skrocie.

pozdr ;p

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Gdy przychodzi zieleń, to nic innego nie robię, pakuję się w nią i tak aranżuje dni.
    • W czterech ścianach płonie strach, Cisza krzyczy, serce drga. Na stole zimny chleb i łzy, A w oczach dziecka — koniec gry.   Zagubiony w cieniu win, Własny gniew pożera dni. Chciałem tylko być kimś znów, A zostałem echem krzywd i słów.   Zasłaniasz blizny — wstyd i żal, Mówisz „nic się nie stało”, jak co dnia. Ale nocą słyszysz płacz, To twoje serce woła: „dość już masz!”.   Roztrzaskane lustro wciąż, Pokazuje twarz bez słów i rąk. Czy przebaczenie ma jeszcze sens, Gdy każdy krzyk to nowy grzech?   Nie bij, nie krzycz, nie niszcz snów, Niech miłość wreszcie przerwie ból. Z popiołów wstań i zacznij żyć, Bo w każdym z nas jest światło i krzyk. Niech echo ciszy woła nas, By nikt nie płakał jeszcze raz...       p.s. Tekst jako piosenkę można posłuchać tutaj 

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @tie-break Oj, jak ładnie, wrócę - tylko pomyślę, bo teraz jestem jeszcze trochę śpiąca :)
    • Tańczyły, śpiewały, pijane obłędem, Oszalałe, w upiornych podskokach. Po chwili krótkiej do kotła, równym rzędem, Stały za sobą w ciemności zmrokach.   W kotłach smakołyki się zagotowały: Tłuste mięso z udźca baraniego, Na zakąskę zaś zioła przygotowały I drobinkę kwasu chlebowego.   – Ja, to tamtej mleko zabiorę – za karę, Bo mnie nazwała staruchą starą, Że niby ona wielką posiada wiarę, A ja jestem zgryźliwą poczwarą.   – A ja, to plagę szkodników na pszenicę Ześle sąsiadce, co do kościoła, Wczoraj ledwie – wyobraź sobie – w rocznicę, W biegu na msze poszła chylić czoła,   Wymodlić wybawienie przeklętej duszy, Bo deszcz sprowadziłam na jej pole. Tamtej zeszłorocznej, przeraźliwej suszy Pokonała zawistną niedolę,   A ona, że to niby czary, że szkodzę. Nie pomogę więcej – źli są ludzie. W smutku spuściła głowę. – Od nich pochodzę, Dbali, wychowali, w pocie, w trudzie.   Zamartwiła się nad swoimi słowami, A sumienie poruszyło strunę, Która w duszy – nakazami, zakazami – Drapie niewidzialną oczom łunę.   Wrzask. Na kłótniach i na sporach noc upływa, Zmęczone i rozdrażnione – senne, Na niczym już im nie zależy, nie zbywa. Blisko świt słońca, zorze promienne.   Wtem pojawia się demon, kozioł kudłaty, One w strachu: przewiniła która? Wchodzą z lękiem na latające łopaty – Złego aura: upiorna, ponura.   Matoha syczy, czerwone oczy wbija, Dokładnie ogląda, wzrokiem bada, Czy która nie zwodzi albo nie wywija, Kłamie, oszukuje. To szkarada –   Pomyślały. Pokorny wzrok w ziemię wbity. Na to on: sprawiedliwość – tak Zofio – Wiedźmy, czarodzieja, maga czy wróżbity Jest matką i waszą filozofią.   Straszyć czy szkodzić – nie. Wam pomagać dane. Ziół leczniczych poznałyście sekret, Przepisy na różne choroby podane Nosicie jak podpisany dekret.   Wymagam więc jako strażnik waszej pracy, By morale przestrzegane były, W przeciwnym razie na rozkaz was uraczy Sroga kara. Diabły będą wyły   Z klęski, z zatraty waszej, z waszej głupoty Wyły będą pod niebiosa same, Winne będziecie jeżeliście miernoty Pod odpowiedzialnością złamane.   Wiedźmy w strachu całe przed Matohem stały. Wygląd jego jak demona z piekła: Kozioł zawistny i to kozioł niemały, Oczy czerwone, gęba zaciekła,   Na głowie rogi, zębiska, czarna grzywa, Lecz co innego bardziej przeraża: Odgłos co się z głębi gardła wydobywa, I śmiech, który raczej nie zaraża.   Z piekła rodem, więc dlaczego zapytacie, Czuwa pilnie, by wiedźmy chroniły, A nie wiodły ku zgubie, żalu, utracie? Cóż? Prawo, prawem – tu prawo siły.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...