Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Nie zgadzam się z klimatem swojego wieku...
Nie zgadzam się,
A dopasowuję...

Stałam się reprezentantem,
Głównym przykładem choroby 21-wieku...

Moja wrażliwość,
Czułość
I strach,
Moja romantyczna dusza
Ukryta pod maską z marmuru.

Zawsze porządna,
Piękna,
Stateczna.
Mówią silna kobieta.

Ułuda i kłamstwa.
Zimne, zbyt zimne słowa...
Gra pozorów...
Gwiezdna granica własnej intymności,
Przez którą nie przejdzie nikt.
Strzegą jej tytani:
Rozwaga,
Rozum
i Chłód.

Siedzę sama za murem nieprzystępności...
Marzę o fali pokonującej granicę...
Rozbiła się dawno...
Odeszłam.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



oj joj joj

Taka prawda.

Moja wrażliwość,
Czułość
I strach,
Moja romantyczna dusza
Ukryta pod maską z marmuru.

Poza tym nie wiesz jak mnie wnerwia, kiedy ktoś pierwszy tekst, jaki publikuje, pakuje do zetki. Na dodatek badziewny do granic. Pokory zalecam więcej i trzeźwej oceny umiejętności autorce. Bowiem walczymy o zetkę w rękach elity poetyckiej orga! ;D
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



oj joj joj

Bowiem walczymy o zetkę w rękach elity poetyckiej orga! ;D
oj joj joj

powtarzam się?:) nic innego nie przychodzi mi do głowy. po słowach o elicie na orgu mam w gowie pustkę.

drogi Pancolku, że sobie pozwolę, początkującym trudno jest się zdystansować. więc i Ty miej wobec nich więcej pokory i dystansu, jako zaawansowany Poeta.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Bowiem walczymy o zetkę w rękach elity poetyckiej orga! ;D
oj joj joj

powtarzam się?:) nic innego nie przychodzi mi do głowy. po słowach o elicie na orgu mam w gowie pustkę.

drogi Pancolku, że sobie pozwolę, początkującym trudno jest się zdystansować. więc i Ty miej wobec nich więcej pokory i dystansu, jako zaawansowany Poeta.

Jak poczuję się zaawanasowany, wkleję do zetki swój pierwszy tekst, zaręczam. Jestem laikiem cholerycznym (jak cholera) i pokornym ;) A preferuję besztanie początkujących w tej materii dla ich dobra. Mam nadzieję, że nie jesteś do mnie bardzo uprzedzony ze względu na radykalne poglądy :p
Pozdrawiam.
Opublikowano

Za dużo szczerości, za mało warsztatu (a już szczególnie te "...", po co? wers to już jest przerwa, a przy takim wyciszeniu to odbiorca prędzej uśnie, nim dojdzie do końca). Podmiot, jako romantyk powinien odrzucić cały ten system a nie pisać o nim wierszy, czyli, jakby nie patrzeć, tworzyć na jego fundamencie. Wreszcie - niedojrzałe jest tworzenie czarno-białego świata, gdzie tylko jedne jedyna osoba (tu podmiot) jest uczciwa i godna bycia człowiekiem (już bardziej podejrzewam MP o takie wiersze liryczne, niż Romantyzm), a reszta to zimne dranie.
Nie wierze w takie teksty - to jest manieryzm, który należy powstrzymać, albo przestać kupować marchewkę w warzywniaku, który też jest produktem nieludzkiego systemu.
Na nie.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Natuskaa Goździków w deszczu to nie widziałam, ładne ma kolory:)
    • To prawda wszystko jest po coś i ten wiatr i deszcz i słonko... można sobie zrobić eksperyment i spróbować w każdym dniu zobaczyć cos pięknego. Zawsze się znajdzie.   Pozdrawiam :)
    • Taka modna,ostatnio sentencja: Nieważne, kto głosuje, ważne, kto liczy głosy. J.Stalin Pzdr       
    • Z goździkiem jest tak, że długo pozostaje w zastanowieniu. W tym stanie wyciąga się łodygą: smukłą, bezlistną, mało wymagającą. Czasami ma wrażenie, że takim badylem pozostanie już do jakiegoś tam końca, lawirując całym swoim, poniekąd sztywnym ciałem przez życie, jakie mu dano, niezauważany przez pszczoły, trzmiele czy choćby motyle. Robi to, ponieważ jest bardzo spragniony słońca i wiatru. Czyżby był niedokarmiony? – zapytasz. O tak, ziemia opiekuje się nim, a jednak on dokładnie wie o tym, że aby wydać plon, potrzebuje czegoś więcej. To coś jest nieuchwytną jakością, która lubi się dozować w nieoczekiwanych momentach z siłą, jaka całkowicie zaspokaja oczekiwania. Dopóki jej nie znajdzie, nie wypuszcza pąków, ale wytrwale ciągnie te pragnienia w górę. Czasami robi to w deszczu, ozdabiając się kroplami. Żeby wyglądać zjawiskowo łapie je i kolekcjonuje w swoich wspomnieniach, jak nitki muliny, którymi haftuje się piękny obrus do swojego domu. Taki, który zachwyci gości leżąc na stole, jeszcze na długo zanim gospodarz postawi na nim kawę i ciastka i inne cudowności w jakich się wyspecjalizuje.  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Bywają też dni suche. Wtedy zagląda korzeniami do ziemi i pyta – dlaczego? Jak długo jeszcze będę tak chcieć, a nie dostawać? Głowę opuszcza cierpiąc katusze i nie jest już taki wygięty i nie ma już tyle nadziei, lecz czuje się zapomniany - bardziej, niż wtedy, kiedy padał deszcz. Ale nadchodzi dzień zbilansowania, wyrównane szale już tylko nim kołyszą. Wsłuchany w ciszę własnego spokoju czuje, że sensem istnienia jest przyjmowanie. Nauczył się robić użytek z tego, czego może dosięgnąć. Liście wydłuża dla zagarnięcia większego terenu roboczego, wypuszcza małe odgałęzienia, żeby się nie złamać, kiedy wicher okrutny i grad i inne szaleństwa targają światem, a korzeniami penetruje boczne rejony, korzystając z dorobku dziada, pradziada i innych krewnych. Nareszcie czuje, że żyje, że jest niezależny od strachu o własne istnienie, bo w swoim bycie zrobił już wszystko, co trzeba zrobić. I mówię wam, nawet by nie zauważył, że jego kielich właśnie się otwiera, gdyby nie ten gwałtowny ruch wokół jego osoby. Owady wszelkiej maści poruszające się swoim robaczkowym ruchem, często wirowym - całymi dniami go odwiedzają, bo oto wybuchają w nim kolory. Nie wiadomo dlaczego teraz, nie wiadomo.... bo to goździk, a nie każdy może być goździkiem...
    • @Roma znalazłam teraz na Fb właśnie subtelny wiersz H. Poświatowskiej, pozwolę sobie wkleić dla Ciebie , pozdrawiam.     (zamknięta...) Halina Poświatowska       zamknięta w biegłości moich palców czym jestem i czym jest moja miłość ku tobie zanurzone we włosach twoich moje palce czy wiedzą o własnej umiejętności i czy to świadomość pieszczoty powoduje wzrost wątłych łodyg trawy
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...