Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Za kamiennym murem
Domus Gratiae S Mariae
W pozłacanej ramie
Najważniejsza Pani

Ślady stóp na posadzce
zostawię
Ślady kolan na ławce
odcisnę

Moja modlitwa jest niema
Ty znasz moje myśli
Ty znasz moje pragnienia
Ja tylko dzięki Ci składam

Teraz odchodze
Pozostawiam Cię samą
Przyjdę znowu
Skłonie się w podzięce

[sub]Tekst był edytowany przez zbigniew wilk dnia 27-05-2004 23:25.[/sub]

Opublikowano

ciekawy wiersz, daję dużego plusa
podaba mi się
trzeba mieć kogoś kto nigdy Cię nie zawiedzie, ja wybieram też podobną druge bo z ludżmi jest różnie, często poznajemy ich zapoźno
[sub]Tekst był edytowany przez nikodem Ópatowski dnia 27-05-2004 23:15.[/sub]

Opublikowano

I słychać echo kroków w tym pustym miejscu, a podmiot przynosi swoje dziękczynienie.

Ładnie. Milczę w tej ciszy. A.



___Chyba w ostatniej bym coś poskracała (odchodzę/ pozostawiam samą/ przyjdę znowu/ skłonię się )

Opublikowano

Nikodemie, taką niezawodną dla mnie w tym wierszu jest "Krzeszowska Pani". Muszę Ci niestety przyznać rację, że niektóre osoby poznajemy za późno, ale czy oznacza to, że owoce tej znajomości są niedojrzałe? Może należy spojrzec na to inaczej, zapewniam, że warto, Dziekuje za miłe słowa i wizytę

Opublikowano

Joanno, dziękuję za pozostawienie w ciszy swojego śladu na mojej stronie. Jest mi miło gościć Cię. Przyznam, że rozważałem także zastosowanie skrótów ale jak widzisz pozostało tak jak jest. Pozdrawiam serdecznie
[sub]Tekst był edytowany przez zbigniew wilk dnia 30-05-2004 00:24.[/sub]

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • MRÓWKI część trzecia Zacząłem się zastanawiać nad marnością ludzkiego ciała, ale szybko tego zaniechałem, myśli przekierowałem na inny tor tak adekwatny w mojej obecnej sytuacji. Podświadomie żałowałem, że rozbiłem namiot w tak niebezpiecznym miejscu, lecz teraz było już za późno na skorygowanie tej pozycji.  Mrówki coraz natarczywiej atakowały. W pewnej chwili zobaczyłem, że przez dolną część namiotu w lewym rogu wchodzą masy mrówek jak czująca krew krwiożercza banda małych wampirów.  Zdarzyły przegryźć mocne namiotowe płótno w 10 minut, to co dopiero ze mną będzie, wystarczy im 5 minut aby dokończyć krwiożerczego dzieła. Wtuliłem się w ten jeszcze cały róg namiotu i zdrętwiały ze strachu czekałem na tą straszną powolną śmierć.  Pierwsze mrówki już zaczęły mnie gryźć, opędzałem się jak mogłem najlepiej i wyłem z bólu. Było ich coraz więcej, wnętrze  namiotu zrobiło się czerwone jak zachodzące słońce od ich małych szkarłatnych ciałek. Nagle usłyszałem tuż nad namiotem, ale może się tylko przesłyszałem, warkot silnika, chyba śmigłowca. Wybiegłem z namiotu resztkami sił, cały pogryziony i zobaczyłem drabinkę, która piloci helikoptera zrzucili mi na ratunek. Był to patrol powietrzny strzegący lasów przed pożarami, etc. Chwyciłem się kurczowo drabinki jak tonący brzytwy, to była ostatnia szansa na wybawienie od tych małych potworków. NIe miałem już siły, aby wspiąć się wyżej. Tracąc z bólu przytomność czułem jeszcze, że jestem wciągany do śmigłowca przez pilotów. Tracąc resztki przytomności, usłyszałem jeszcze jak pilot meldował do bazy, że zauważyli na leśnej polanie masę czerwonych mrówek oblegających mały, jednoosobowy zielony namiot i właśnie uratowali turystę pół przytomnego i pogryzionego przez mrówki i zmierzają szybko jak tylko możliwe do najbliższego szpitala. Koniec   P.S. Odpowiadanko napisałem w Grudniu 1976 roku. Kontynuując mrówkowe przygody, następnym razem będzie to trochę inną historyjka zatytułowana: Bitwa Mrówek.
    • Ma Dag: odmawiam, a i wam Doga dam.        
    • Samo zło łzo mas.    
    • Na to mam ton.    
    • A pata dawno wymiotłam: imał to i my - won, wada ta - pa.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...