Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



małe smuteczki
śpią w zadużym łóżeczku
na podłodze mrok

Niech się Autorka na mnie nie gniewa, bo to
przekora, nie ja 'dorównała sylabki":))))

Dla mnie bardzo urokliwe i wiem, że jak coś się uweźmie
to trzeba napisać i już:))) Też tak mam:))
pozdrawiam ciepło i wiosennie:)))
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



no mogą "nad rzeczką":P
zdrobnienia mają w sobie moc, oj mają:)))


Dlatego używam ich tylko w chwili słabości.
Na trzeżwo się boję! :D
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Duże łóżko daje więcej możliwości interpretacji.
"Duże" może oznaczać za duże, a więc dwoje ludzi może
spać daleko od siebie. Może być za duże na jedną osobę,
samotną właśnie. Może też chodzić o uczucie wyobcowania -
mrok i duże odległości od krańca do krańca łóżka, itp.
Wreszcie "duże" może oznaczać, że śpiący jest "mały",
a nawet może ich być kilkoro - dzieci?
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


a może... wręcz przeciwnie! właśnie małe i niewygodne łóżko, powiedzmy tak:


pobudka!
znoszone buty
pod pryczą


mamy kontrast, kiedy trzeba gwałtownie wrócić na ziemię z sennych marzeń.
w tle "dwoje ludzi śpiących daleko od siebie" a przynajmniej budzącego się
nie tam gdzie by chciał ktoś wyrwany ze snu.
"znoszone buty" zawiązują zaś do Twoich "małych smutków" czekających
pod łóżkiem.
pozdrawiam
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


to wytłumacz przy okazji, co to są małe smutki? coś mniej porośniętego szczeciną
od dużych (pewnie dorosłych) smutków? :)


np. małe dzieci.

czemu więc nie napisać po prostu: "małe dzieci"? przecież to nie zagadka,
tylko chodzi o oddanie pewnego stanu. pozdrawiam

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Sylwester_Lasota A ja od zawsze wolałam pisać, Szukałam eleganckich papeterii, znajomi przywozili mi z zagranicy, przecież nie mogłam pisać na jakiejś kartce, wyrwanej z zeszytu, może jeszcze postrzępionej. Któregoś roku, będąc w Zakopanem, poznałam chłopaka, wymieniliśmy się adresami i on zaczął do mnie pisać. Może w tych listach nie było nic ważnego, ale w każdym, na końcu przysyłał wiersz. Nie swój, ale zawsze podpisany przez autora. Po czasie, już zaczynałam czytanie od ostatniej strony, wszystko inne nie było tak ważne, jak wiersz. A wiersz, zawsze dotyczył relacji damsko - męskich, był tęskny, ciepły i jakby do mnie czy dla mnie, no i od niego. Też chciałam dołączyć przy odpisywaniu jakiś wiersz, ale nie miałam żadnej poezji, za wyjątkiem  - Wybór pism Mickiewicza, choć książek w domowej bibliotece sporo - ale nie było poezji. Od tamtej pory zaczęłam szukać i kupować tomiki wierszy. Wszystkie czytałam po kolei, a na ostatniej stronie tomiku, zapisywałam na której stronie znalazłam to, co by się nadało.  I już nie było mi smutno, że nie mam nic dla niego. Po pewnym czasie, zaczęłam się zastanawiać czy nie dałabym rady sama napisać, czegoś od siebie.  I tak się zaczęła moja przygoda z pisaniem.   Dzięki Sylwestrze, pozdrawiam serdecznie :)
    • Wyszli chłopi zboże kosić, przechodząc obok krzyża  modlitwę w ofierze złożyli.   Człowiek kijem chmury  przesuwa, niech świeci słońce i w pracy im towarzyszy.   Wielki ptak powoli opada jego ogromne szpony wbiły się głęboko w ziemię.    Tutaj zostanie i wychowa  pisklęta, kiedy dorosną  razem daleko odlecą.    Na skrzyżowaniu stary krzyż stoi, któremu złamało się jego wiekowe ramię.    Pójdą chłopi jak co dzień, rankiem ze śpiewem ptaków i modlitwę w ofierze złożą.   Ktoś ręce podniósł do góry, nad łanem zboża wypowiedział doniosłe słowa.   Za starym krzyżem zboże stoi pod złamanym ramieniem  wieniec z kłosów żyta złożyli. 
    • Świetny tekst Alu.   Pozdrawiam.
    • Przyznam szczerze, zawsze miałem z tym problem. To znaczy z pisaniem listów... Był taki czas, że było bardzo miło dostać list. Niestety przeważnie na list wypadało odpowiedzieć i tu, chociaż może trudno w to uwierzyć, często pojawiał się u mnie problem z kreatywnością. Dzisiaj, jak czytam niektóre własne listy, to nie wiem czy śmiać się, czy płakać. A wiersz fajny.   Pozdrawiam
    • @Berenika97 Nic dodać, nic ująć.  Dziękuję, pozdrawiam. 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...