Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

W maleńkim kościółku
mieszczącym się ledwie
we wsi pożartej jak mucha przez kameleona lasów
przychodził grać na organach
sam Diabeł od czasu do czasu

A było to bydlę
nawet jak i na diabła
diabelnie uzdolnione, genialne i wybitne
- czy dziw, że wkrótce skomponowało
Pasję na organy chwytne?

Więc ludzie zaczęli się chwytać
kiedy im grał na organach
za handel narkotykami
albo za rozboje do rana

Ale jemu wciąż mało!
wciąż niezadowolony!
- w pogoni za nową techniką grania
na przyszły roku układa
Pieśń ponurą na organy ścigania

Ludziska zwiali do lasu
lecz kameleon
podstępnie zrzucił zielenie
i zaraz wszystkich schwytano
a przy okazji jelenie

W maleńkim kościółku
mieszczącym się ledwie
we wsi pożartej jak mucha przez kameleona lasów
wpada grać na organach
sam Diabeł od czasu do czasu

i trwa ta melodia
od wielu wielu lat
wiekowa jak knieje wkoło wiekowe
- a co Diabeł w pustej wsi tak gra?
- Song na organy sądowe

Opublikowano

a te kameleony plenią się, zmieniają barwy, zasięg w zagarnianiu mają ogromniasty,
(jeszcze dłuższy niż ten Twój wers w wierszu) i wielki apetyt!
I dalej "wystawiają" te jelenie, dające się złapać! A ludziska grania (drania) słuchają!
- bywaj!
-baba

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


ale są także inne organy i myślę że najważniejsze, jak to ładnie ujął Andrzej Ludwiczak:
"Naprawdę warto pisać jedynie o miłości i śmierci"
wiec napiszę przy okazji:


samotność to najwierniejsza kochanka

tyle razy zdradzana
czeka cierpliwie na swoje chwile

wreszcie zgodzę się na nią

weźmiemy ślub
przytuleni ciszą organów

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


ale są także inne organy i myślę że najważniejsze, jak to ładnie ujął Andrzej Ludwiczak:
"Naprawdę warto pisać jedynie o miłości i śmierci"
wiec napiszę przy okazji:


samotność to najwierniejsza kochanka

tyle razy zdradzana
czeka cierpliwie na swoje chwile

wreszcie zgodzę się na nią

weźmiemy ślub
przytuleni ciszą organów


Nie chciałam już zajmować miejsca pod wierszem, ale teraz muszę:
zastanawiam się, jak to się dzieje, że ludzie patrzą na to samo (w skrócie myśl ujmuję),
a widzą tak z jednej strony zwykle - i z drugiej pięknie.
Miłość( w wierszu) zwykle to: ta kochanka, ta zdradzona, ta jedyna, itd.
a można: "samotność to najwierniejsza kochanka" (itd), bo tak naprawdę, to tę swoją samotność człowiek zdradza z miłością.
Można przeżyć całe życie i tego nie zauważyć, nie mówiąc już o zapisanie, tak pięknie wierszem.
Wiem, to jest poprostu talent!
Już nie będę.
pozdr.
-baba
Opublikowano

Baba a taka madra...:):):)
łądnie to powiedziała, i o wierszu i o miłości
a Wstrentny ma talent nie od parady,
bo i dla okna serenady
i na sądy kuknie, i pismakom przyłoży ładnie
i kamleona znajdzie w lesie...
a wszystko to na org nam przyniesie
ubrane w poezji piękne słowa
pozdrawiam z podziwem es

Opublikowano

Dobre, dobre oka me leonie

O! Camele... ? O nie!
Maryśkę sobie chwalę
- wielbłądy zmienia w konie,
jak eMO w karnawale.

W organy pieśń dobyta
biorytmów pęta zruca
A rzęzi, a skowyta
- a nie?
No nie, to płuca.
;)

Opublikowano

Ja chciałem wtrącić się odnośnie wątku "samotności",
genialnie ten temat słychać w utworze Michała Bajora "Dokąd przed nią w ciąż uciekasz"
proponuje posłuchać :

www.thiona.wrzuta.pl/audio/yxB9ROOjuC/dokad_przed_nia_uciekasz

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


cieszę się, że wracasz. myślę też ,ze trafiłaś w sedno: wiersze innych to takie samotne
wyprawy na obce planety - nigdy nie wiadomo co na nich spotkamy i jak znajome to będzie.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


masz talent do pokazywania zwykłych, wydawałoby się słów, w nowym świetle.
lub może właśnie powracają w Twoich wierszach tam, skąd kiedyś wyszły?
pozdrawiam
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



dziękuję, piękna piosenka.
kiedyś ułożyłem nawet taką sentencję:

samotność - atom stada

samotność to temat wieczny, póki toczy się życie
a kto wie, czy i po śmierci nie jest się tym bardziej samotnym?



W moim domu na pewno nie będzie już ciebie.
Nawet czajnik zapomni, że kiedyś ci służył,
znów samotność w fotelu rozsiądzie się pewnie,
jak domownik, gdy wraca z dalekiej podróży.

Nikt nie będzie nic mówił, nikt nie będzie pytać,
na zawsze zamknie usta tamten świat maleńki -
tylko karty na stole i jedna odkryta,
a dama kier mieć będzie kolor twej sukienki.

Gdy w ogrodzie wiatr wtedy rozszumi się w lipach,
na podłodze drżąc z zimna księżyc nagle zblednie -
może umrę nie całkiem, ciągle będę wróżyć

los z tej karty ostatniej, co pustką mnie wita?
I samotność w fotelu poczuje się pewnie,
bo powróci na zawsze z najdalszej podróży.


Opublikowano

Przy każdym Pana wierszu, zatrzymać się muszę i czuję się z jednej strony jak sztubak, który nic nie umie, z drugiej - jak maluch, który dostał piękny prezent pod choinkę. Chylę czoła.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Odkrył podróżnik atol Bikini i opuszczoną kryptę bogini. Rozejrzał się w krąg, przyklęknął i nagle ujrzał przepiękną, gąskę Balbinkę w lśniącym bikini.       __ IV wersja
    • Ile ich celi Iwonie i nowi ile chcieli?    
    • @Simon Tracy  bo człowiek jest piękny. W nas jest wszystko- i wielkość i małość. Zdolni jesteśmy do najwznioślejszych czynów, i podłych
    • Jeśli myśl stała się słowem a ono zakiełkowało i przeistoczyło się w ciało, które pod wpływem złych duchów i omenów, zrodziło najgorszą z plag. Owoc grzechu - człowieka. Jego wszelkie upodlenia i niedoskonałości. Braki i ograniczenia. Zaściankowość i pychę. Nienawiść i podłość.   Alchemiczny wzorze,  czarnomagicznych rytuałów. Myślałeś, że Diabeł ukorzy się przed Tobą, strażnikiem bytów Miasta Umarłych i Ib. Namaści, Twoje skronie, laurem Edenu  i koroną z klejnotem boginii Isztar. Lecz tym razem pycha Cię zdradziła. Konałeś w szponach  zawezwanych olbrzymów. Złorzeczyłeś gdy wyrywano Ci członki i serce, na ołtarzu księżycowym. A ślepi bogowie, tańczyli wśród zamieci na szczycie góry. Ujrzałeś jedynie oczy tego, który pełza przez nieskończone korytarze eonów. Zasnąłeś w ramionach śmierci.   Obudziłeś się o 4:20 w swoim domu  w Nowej Anglii. Byłeś zlany potem i cały we krwi. Nie swojej.  Obok Ciebie spoczywało jej ciało w zwiewnej, letniej, nocnej koszuli barwy kremowobiałej. Teraz jednak szkarłat krwi,  zdobił jej piersi, brzuch i usta. Miecz z pieczęcią i imieniem strażnika do połowy klingi, spoczywał w jej sercu. Jej rozwarte szeroko, błękitne oczy, zwróciły się na Twoim obliczu. Trup przemówił,  głosem nieludzko zdeformowanym.     Idż luby drogą Królowej Potępionych, przekrocz w dniu przesilenia, północną bramę i oddaj cześć Tiamat. Zaprowadzi Cię ona do świątyni. Tam w odmętach starożytnych korytarzy odnajdziesz gniazdo Matki Tysiąca Młodych. Nakarm, koźlęta swą krwią i wyryj na piasku pieczęć tego, który wędruję na prastarym słońcu. Przeklnij, zaklęciem, duchy Pierwszych. Po siedmiokroć, wychwal imię Kutulu. I odbierz strażnikom pieczęci. Wtedy dopiero uciekaj w pełzający  w chaosie byt a flety i piszczałki zagłuszą Twe kroki i zmylą Ślepe Bóstwa ze szczytu śnieżnej góry. Tak oto przebudzi się święte miasto na dnie. Powrócą oni.   Ciało na powrót zamarło w sztywnym skurczu pośmiertnym. A ja w totalnym szoku i desperackim odruchu. Doczołgałem się po omacku do nóg, hebanowego biurka.  Ledwo wdrapałem się na oparcie krzesła i roztrzęsionymi rękoma otworzyłem księgę, oprawioną w za dobrze mi znaną skórę. Odnalazłem bez trudu stronę z zaklęciem pierwszej bramy. Usypałem szybko pieczęć z soli  wokół mojego krzesła. Już dużo spokojniej odłożyłem zawiniątko z solą na stół i sięgnąłem po mały, czarny sejf  stojący w rogu biurka. Wprowadziłem hasło  i wyciągnąłem z niego rewolwer. Spokojnie odwróciłem lufę w swoją stronę. Czułem podświadomie, że ona stoi nade mną i czeka na dogodny moment. Rzuciła się na mnie jak zwierzę i wbiła kłami w odsłonięta kołnierzem szyje. Wtedy rozległ się strzał. Szkarłat krwi, zabrudził stronnice, przeklętego dzieła, szalonego Araba. Lecz jedynie przez moment tkwiły na pergaminie nieruchomo. Pieczęć przyjęła i spiła całą ofiarę. Rytuał się dopełnił.    
    • @Berenika97  wojna to tysiące ofiar, nie bezimiennych. Każda z nich to imię, nazwisko, dramat. Piękny
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...