Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Wydaj mi się, że tu chyba nie ma problemu, bo ten jeden, to można przeskoczyć ;)
Wstawiłbym "dwa ":

kruchy lód
dwa kroki
do brzegu

byłoby bardziej niepewnie…

Pozdrowienia
O.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Wydaj mi się, że tu chyba nie ma problemu, bo ten jeden, to można przeskoczyć ;)
Wstawiłbym "dwa ":

kruchy lód
dwa kroki
do brzegu

byłoby bardziej niepewnie…

Tym razem nie mogę się z Tobą zgodzić Orstonie. Ten ostatni krok trzeba bardzo dobrze wymierzyc i wydaje mi się, że jest nie mniej ważny od pierwszego. :-))
A wiesz co się wtedy dzieje z ostatnią nogą, kiedy brzeg jest prawie w zasięgu pierwszej? Ty wiesz ile jeszcze zdarzyć się może? Widać, że dawno nie byłeś na lodzie. ;-))

Serdeczności od jasnej :-))
Dzięki za podzielenie się wrażeniami.

P.S.
Co do pomidorów miałeś rację. Światła przeciwmgielne są też żółte.
Jemallowi dziękuję za hmm ;-))
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Wydaj mi się, że tu chyba nie ma problemu, bo ten jeden, to można przeskoczyć ;)
Wstawiłbym "dwa ":

kruchy lód
dwa kroki
do brzegu

byłoby bardziej niepewnie…

Tym razem nie mogę się z Tobą zgodzić Orstonie. Ten ostatni krok trzeba bardzo dobrze wymierzyc i wydaje mi się, że jest nie mniej ważny od pierwszego. :-))
A wiesz co się wtedy dzieje z ostatnią nogą, kiedy brzeg jest prawie w zasięgu pierwszej? Ty wiesz ile jeszcze zdarzyć się może? Widać, że dawno nie byłeś na lodzie. ;-))

Serdeczności od jasnej :-))
Dzięki za podzielenie się wrażeniami.

P.S.
Co do pomidorów miałeś rację. Światła przeciwmgielne są też żółte.
Jemallowi dziękuję za hmm ;-))

No oki, wobec tak przekonujących wyjaśnień, nie pozostaje mi nic innego, jak zgodzić się z Tobą… w 50%
:)))))))))))

Pozdrówka :)

"Do zakochania jeden krok" :)))
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Balansowałam jak mogłam. Najbardziej żal mi berecika ;-))

[quote]bo ja zwykle:

leżę na lodzie
strachem nabrzmiałe gardło
pęka od krzyku

Oj Kobieto, a i echo pewnie ramionami wzruszyło i na pięcie odwróciło ;-(
Szkoda gardła. Może jakoś się podczołgaj ;-((

Trzymam kciuki,
jasna :-))
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


bardzo ciekawa obserwacja. przy brzegu lód bywa najkruchszy, jednocześnie
idący po nim próbuje jak najszybciej wylądować na brzegu:
odruchowo napina łydkę, żeby przeskoczyć ostani dzielący go od pewnego lądu
kawałek i... trach!
może nie jest to niebezpieczne bo przy brzegu raczej trudno o głębię
i chodzi raczej o metaforyczne przekroczenie Rubikonu, czyli pewnych granic.
pozdrawiam

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Alicja_Wysocka Niezmiernie mi miło:))
    • @Gosława 

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Odmówiono Im minuty ciszy... Tak jakby nigdy nie istnieli, Zakłamane europejskie elity, Uznały Ich tragedię za aspekt nieistotny…   Wielki butny europarlament, Zjednoczonej Europy głoszący idee, Gardząc głośnym przeszłości echem, Pamięci o pomordowanych europejczykach się wyrzekł…   Na z dalekiej przeszłości cichy głos Prawdy, Europosłowie pozostając głusi, Zaślepieni frakcyjnymi walkami, Rzucili się w wir pisania nowych dyrektyw.   I nie zrozumiał podły świat, Ogromu tragedii zapomnianego ludobójstwa, Woli ciągle tylko się śmiać, Gdy na europejskich salonach króluje zabawa…   Odmówiono Im minuty ciszy... By nie była lekcją pokory Dla światłych europejskich elit, Zaślepionych ułudą nowoczesności,   A przecież tak do bólu współcześni, Eurodeputowani z krajów zamożnych, Tak wiele mogliby się od Nich nauczyć, Szacunku do ojców swych ziemi.   Na styku kultur na kresach dalekich, Sami będąc ludźmi prostymi, Całe życie pracując na roli, Całym sercem ją pokochali,   Na każdy kęs białego chleba, Pracując wciąż w pocie czoła, Wszelakich wyrzeczeń poznali smak, Niepowodzeń i gorzkich rozczarowań…   Odmówiono Im minuty ciszy... Jak gdyby była ona klejnotem bezcennym, Ważyła więcej niż całego świata skarby, Znaczyła więcej od kamieni szlachetnych.   A przecież krótka chwila milczenia, Nie kosztuje ni złamanego eurocenta, Wobec zakłamania świata zwykle jest szczera, A rodzi się z potrzeby serca.   Przecież milczenie nie ma wagi, Skrzyń po brzegi złotem wypełnionych, Skąpanych w złocie królewskich pierścieni, Zdobiących smukłe szyje diamentowych kolii.   Przecież krótkie zamilknięcie, Tańsze jest niż znicza płomień, Kosztuje tylko jedno śliny przełknięcie, Gdy znicz całe dwa złote…   Odmówiono Im minuty ciszy... Tak jakby jej byli niegodni, By pamięć o Nich odrzucić Obojętnością Ich cieniom nowe zadać rany…   Po ścieżkach Pamięci, Nie chcą wędrować dziś ludzie butni, Zapatrzeni w postęp technologiczny, Zaślepieni ułudą europejskości,   Po co dziś tracić czas na Pamięć, Rozdrapywać rany niezabliźnione, Lepiej śnić swój irracjonalny o Europie sen, Historię traktując jako przeżytek…   Lecz choć unijne elity, Odmówiły czci duszom pomordowanych, My setkami naszych patriotycznych wierszy, W skupieniu oddajemy Im hołd uniżony…      
    • muszę znaleźć przyjemność w oczach ciemniejszych niż porzeczkowa słodycz tak mówiłeś dotykając Lanę której piegi rozlewały się na brzegach powiek krew po utraconych dzieciach zaschła cichym dźwiękiem rwanej pajęczyny płosząc myśli zapraszasz do łóżka miły niebo źle znosi zdrady w płatkach liliowych bzów dusznych majowych porankach nie będzie zadośćuczynienia to już ostatni list ostatnie do widzenia
    • Jakoś tak posmutniałam  Dla mnie to nawet siłaczka  Pozdrawiam serdrcznie 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...