Aktorzy

[nie ma]

Stoją obydwaj na tej scenie ulotnej,
sami ulotnością sceny zarażeni.
Ich nienawiść silna lecz też nie wieczna,
jak kwas toksyczny przez deski przenika.

Oto ojciec z synem, powszedni aktorzy
na scenie tego familijnego teatru
sporadyczno słowny zacięty bój toczą,
zaciętością swoją porażając suflera.

Syn młody, silny, sam w sobie światłem,
ojciec gaśnie powoli w gęstym cieniu dusznym,
a w jednym i drugim huczy krew żywa:
nie miłością a złością ta rzeka wypływa.

I nigdy, przenigdy na tym zwiewnym teatrze
choćby wątłego znaku pokoju
i choćby pozoru, tej mgły, nie uświadczysz,
bo w nich krew ta sama lecz inaczej płynie.

[nie ma]

czubią się, ale... nadziei brak.

[Pan poeta]

jezu, to to jak wzlatujące jakieśś narodowe wiszczyska, tylko w okrojonej fromie z lat nijakich.