Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

przerwana tama

jasna

Przez jasna
w Fraszki i miniatury poetyckie

 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Boskie Kalosze

Boskie Kalosze

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Jak zwykle, gdzie jeden się martwi, tam drugi cieszy. Wyobraziłem sobie zapalonego wędkarza i wykorzystując Twoje haiku spróbowałem oddać jego charakter:

powódź -
taaakie sumy
w parafii

Cieszy się także proboszcz, bo jak wiadomo, nic tak nie nawraca ludzi jak nieszczęście
(powódź to w przenośni mnóstwo czegoś).

Pozdrawiam ;-)
jasna

jasna

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Tak czuję, że to haiku skrywa bardzo głęboką treść i chyba się nie mylę… Smutne to takie, a to mnie czasem dołuje.
Pozdrawiam serdecznie
O.

Dobrze czujesz Orstonie. W kotlinie pisałam to haiku. Na szczęście dokoła są góry. Niech żyją góry! :-))

Uśmiechnij się,
jasna :-))
jasna

jasna

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Jak zwykle, gdzie jeden się martwi, tam drugi cieszy. Wyobraziłem sobie zapalonego wędkarza i wykorzystując Twoje haiku spróbowałem oddać jego charakter:

powódź -
taaakie sumy
w parafii

Cieszy się także proboszcz, bo jak wiadomo, nic tak nie nawraca ludzi jak nieszczęście
(powódź to w przenośni mnóstwo czegoś).

Pozdrawiam ;-)
Myślę, że to pozytywna cecha dostrzegać w czerni trochę bieli.
Widząc zaś Twoje haiku od razu spojrzałam na tacę ;-))

Dzięki,
jasna :-))



Nawiązując do "razem", zgłaszam sprzeciw. Osobno!
Poza tym dziękuję i pozdrawiam,
jasna :-)))
jasna

jasna

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



jasne, że osobno! co mi odwaliło! ;)))
Sorki... czerwony-m, jak cegła (na grochu klęka).
Serdecznie pozdrawiam

Ja się do wykładu przygotowałam, a Ty sorkujesz.
"Razem, czy osobno?" to odwieczny dylemat ;-))

Trzymaj się,
jasna :-))
Boskie Kalosze

Boskie Kalosze

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Wow! Z tego można jakiś erotyk skroić:

Jesień miły, a w sadzie
niezebrane owoce -
bo widziane razem.
I obyśmy poprawnie
nie pisali o nich do siebie:

nie zebrane owoce są w trawie,
niezebrane owoce - w niebie.


Pozdrawiam ;)
jasna

jasna

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Wow! Z tego można jakiś erotyk skroić:

Jesień miły, a w sadzie
niezebrane owoce -
bo widziane razem.
I obyśmy poprawnie
nie pisali o nich do siebie:

nie zebrane owoce są w trawie,
niezebrane owoce - w niebie.


Pozdrawiam ;)

Skroiłeś, uszyłeś bez miary i leży jak ulał.
Wzięłabym prosto spod igły, ale... on nie dla mnie ;-(
Boskie Kalosze

Boskie Kalosze

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Wow! Z tego można jakiś erotyk skroić:

Jesień miły, a w sadzie
niezebrane owoce -
bo widziane razem.
I obyśmy poprawnie
nie pisali o nich do siebie:

nie zebrane owoce są w trawie,
niezebrane owoce - w niebie.


Pozdrawiam ;)

Skroiłeś, uszyłeś bez miary i leży jak ulał.
Wzięłabym prosto spod igły, ale... on nie dla mnie ;-(

Byłaś inspiracją - najpierw wiersz o nie zebranych plonach, potem dialog z HAYQ - więc dla Ciebie.
Pozdrawiam serdecznie :-)
jasna

jasna

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Skroiłeś, uszyłeś bez miary i leży jak ulał.
Wzięłabym prosto spod igły, ale... on nie dla mnie ;-(

Byłaś inspiracją - najpierw wiersz o nie zebranych plonach, potem dialog z HAYQ - więc dla Ciebie.
Pozdrawiam serdecznie :-)

Sprawdzę tylko, czy nie została fastryga, albo nie daj boże jakaś szpilka ;-))
jasna

jasna

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



W takim razie inaczej to ujmę :-)

jesienne zbiory
codziennie więcej słońca
pod jabłoniami

Jedna (czyt. pierwsza) zaszewka mnie uwiera ;)
Może "jesienny sad"? bo czereśniowy już był :-))

http://www.poezja.org/debiuty/viewtopic.php?id=56215

Chyba oddaliliśmy się od tamy.

:-))

Waldku,
dziękuję :-) Oj, trochę dużo tu wody ;-)
Fanaberka

Fanaberka

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



W takim razie inaczej to ujmę :-)

jesienne zbiory
codziennie więcej słońca
pod jabłoniami

Jedna (czyt. pierwsza) zaszewka mnie uwiera ;)
Może "jesienny sad"? bo czereśniowy już był :-))

:-))
Jasna, to nie zaszewka, raczej dekolt :-)
zbieracze jabłek - zbieracze światła.
im mniej jabłek - tym więcej słońca przepuszcza korona jabłoni.
Świetny wierszyk.

Twoje haiku z tamą również dobre, niepokojące.
Pozdrawiam serdecznie.
:-)
jasna

jasna

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Wiem, o co Ci chodziło, ale Twoje haiku było tak ładne, że chciałam go jeszcze bardziej...


No weź przestań. Większość koszmarków zostawiłam na pamiątkę.
Z kilku jestem zadowolona, a w duchu miło mi, że czytałeś i widziałeś jak się trudziłam.


Są przecieki... ;(

Fanaberko,
d e k o l t ?!
Myślałam, że nie widać. Pomyślę o zmianie kreacji na wieczór.
Żabot? Kryza? Boa? Kolii nie mam, pereł też nie. Wyciąć tu, czy tam?
No nie! Narażasz mnie na koszty ;-))

P.S. Bardzo podobają mi się "zbieracze światła". Pozdrawiam i dziękuję :-)))

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Migrena
      Divine Absence - Apocalypsis Ω

      Przez Migrena · Opublikowano

      Nie ma Boga przy nas. A świat zapada się w sobie, jak płomień, który zjada własny cień. Niebo pęka bez dźwięku - jakby ktoś wyrwał z niego struny, na których dawniej grało światło. Chmury stoją nieruchomo, jakby czekały na odwołanie istnienia. Cisza jest teraz jak trumna bez wieka: można w nią patrzeć, ale nic nie patrzy z powrotem. Ziemia drży pod stopami jak ciało, które próbuje przypomnieć sobie, czym był oddech. Miasta wyglądają jak szkice narysowane ręką, która zapomniała, czym jest światło. Wznosimy katedry z ruin i burzymy je natychmiast, bo w tych ścianach nie mieszka już żaden oddech. Materia oddycha inaczej niż my - jakby czekała na nasze ostatnie, nigdy niewypowiedziane wyznanie. Dusza odsłonięta jak mięsień w zimnym blasku gwiazd, a gwiazdy gasną w szeregu, jedna po drugiej - nie jak ognie, ale jak oczy, które przestają nas rozpoznawać. Wszechświat zwija się do punktu, który pamięta tylko Jego imię, a ten punkt wisi w próżni jak rana, której nikt nigdy nie opatrzył. A On… jest,  ale cofnął się tak daleko, że nawet pytania nie mają już odwagi Go szukać. Może patrzy -  nie z dystansu, lecz zza zasłony ciemności, którą sami utkaliśmy z własnych lęków. Może milczy, byśmy zobaczyli, jak przerażające staje się dobro, gdy nikt nie trzyma nas za rękę. Idziemy dalej - ostatni pielgrzymi nieba, które zapomniało otworzyć oczy. Z sercami jak rdzenie umierających planet, z myślami jak popiół, który nie umie opaść. Szukamy dłoni, której nie ma, a która dotyka nas czasem jak echo, które wraca wcześniej, niż zdąży zapaść cisza. Boska nieobecność nie jest karą. Jest nocą, która uczy, jak zapala się światło od środka - światło, które nie spada z nieba, ale rodzi się w ranach, w pyłach, w ostatnim drżeniu głosu, który pyta: „Gdzie jesteś?” A kiedy to pytanie przecina pustkę, cisza pęka jak szyba uderzona sercem. Echo wraca spóźnione, zmęczone, jakby musiało przejść przez wszystkie zgaszone gwiazdy, zanim dotknie naszych dłoni tym jednym, nikłym sygnałem: drżeniem wewnątrz ciemności, które nie mówi „Jestem”, ale nie pozwala nam przestać wierzyć, że ktoś jeszcze oddycha po drugiej stronie nicości - i że to właśnie z tej nicości zacznie się nowe światło.
    • MIROSŁAW C.
      liryka o smaku mięty

      Przez MIROSŁAW C. · Opublikowano

      w dwóch dłoniach  jasne świty się spotykały w cichym szepcie    a wiatr  obdarzony niestosownym talentem penetruje krzewy  w niebiesko-złotym świetle i powoli  uchyla codzienność  o smaku mięty    na palcach  puch dmuchawców jak biała podwiązka w obłokach niedowierzania pod powiekami dokonań i zaniechań   do zmierzchu we mchu rozsieję na rumianych policzkach                
    • Arsis
      ***

      Przez Arsis · Opublikowano

      @violetta ponoć może istnieć życie (oczywiście na poziomie mikrobiologicznym) w naszym ukł, słonecznym. na księżycu Jowisza - Europie i księżycu Saturna - Enceladusie... istnieją tam pod-lodowe oceany...
    • Somalija
      ***

      Przez Somalija · Opublikowano

      @Wędrowiec.1984 Pozdrawiam serdecznie

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Szymon Karczewski
      Sny Iwanowicza

      Przez Szymon Karczewski · Opublikowano

      Noc jest bezchmurna, księżyc góruje, Przyjemna wilgoć ciągnie od lasu. Stanie się zemsta – szum drzew zwiastuje, Stwory kryją się znów zawczasu.   Leżę na łóżku, patrzę się pusto, Iskry na niebie świecą na lica. Myśli pod czaszką tworzę ich mnóstwo, Wolno się topi moja źrenica.   Wkraczam do świata, płynie ma dusza, Dziwne uczucie wita do głowy. Nie jest jak zawsze, niezbyt mnie wzrusza, Słyszeć zaczynam poważne rozmowy.   Straszne odgłosy – pękną mi uszy! Z boskim rajem słabną me więzy. Zapadł już osąd – czas twych katuszy! Zaczynam spadać do wiecznej nędzy.   Okropne męki, błagam o łaskę, Demony tańczą nad moim grobem. Każą zakładać ofiary maskę, Jestem gnieciony pod całym globem.   Trwają katusze, krzyczę pytania: Czemu cierpienie nawiedza me sny? Wolno czas płynie, czekam do rana, Włosy zjedzone mam całe przez wszy.   Uwalniam swój głos, zdziczały jak zwierz: „Za wszystkie grzechy pogrzebcie wy mnie! Nieważne, kto ty, nieważne, co wiesz – Kara cię czeka nawet w tym śnie!”

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...