Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

nawałnica

Boskie Kalosze
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Boskie Kalosze

Boskie Kalosze

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Hmm, jeżeli jest czas na przerwę, to może nie jest tak źle, można wtedy wypić kawę w dobrym towarzystwie ;)

Nie wiem, czy w takich chwilach ktoś ma czas na kawę i czy jest ją jak przygotować?
A tak mniej więcej wyglądają "poprzerywane" ulice:
http://pl.wikinews.org/wiki/Grafika:KatrinaNewOrleansFlooded.jpg
Rafał_Leniar

Rafał_Leniar

Opublikowano
Opublikowano

A to moje haiku pt. "Słoneczko", lub "Rdzawy Daktylowiec" ;)


O
O O O
O O O
O O O
O O
O oo O
OOOOOO U OOOOOO
O O
O O O
O O O
O O O
O O O
O

A tak na serio - spotkałem się z czymś podobnym:
[url]http://abc.haiku.pl/forum/viewtopic.php?haiku=2839[/url].
Nie mam za dużej wiedzy na ten temat, więc chętnie bym o tym porozmawiał.
Bo w tej chwili nie mam pojęcia jak ocenić twoją "nawałnicę".
Pozdrawiam.

Boskie Kalosze

Boskie Kalosze

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



To bardzo proste. "Nawałnica" ponieważ zapis graficzny kojarzy się z ulicą (widać nawet linię przerywaną) i tytuł tłumaczy zarazem, czemu jest taka nienaturalnie "wykoślawiona". Poza tym krawędzie ulicy i linie przerywane biegnące wzdłuż ulicy układają się w wołania o pomoc: SOS... SOS... SOS. Czyli w: kropki, kropki, kropki, kreski, kreski, kreski, kropki, kropki, kropki.

Pozdrawiam.
Rafał_Leniar

Rafał_Leniar

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Męczyłem się trochę nad tym słoneczkiem i zdążył(a) pan(i) wstawić link do zdjęcia.
Ja rozumiem, ale dlaczego ten utworek umieszczony jest w haiku?
Chciałem porozmawiać o tej nowej gałązce sztuki...
Boskie Kalosze

Boskie Kalosze

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Męczyłem się trochę nad tym słoneczkiem i zdążył(a) pan(i) wstawić link do zdjęcia.
Ja rozumiem, ale dlaczego ten utworek umieszczony jest w haiku?
Chciałem porozmawiać o tej nowej gałązce sztuki...

Dlatego w haiku, ponieważ jest miniaturką. Poza tym układ graficzny nawiązuje do oryginalnego haiku. Choćby SOS czytane w różny sposób. Może przytoczę słownik PWN:

SOS - międzynarodowy umowny sygnał radiowy albo optyczny, nadawany alfabetem Morse'a, oznaczający niebezpieczeństwo, wzywanie pomocy, zwłaszcza przez statki wodne (... – – – ...) -
‹ang.›

Ja wykorzystałem sygnał optyczny, czyli wzrokowy. Takim samym sygnałem optycznym są przecież litery połączone ze sobą w wyrazy aby przy ich pomocy tworzyć z kolei obrazy, które chcemy przekazać Czytelnikowi.

Pozdrawiam.

(Co do "słonecznika" warto wstawić w środek Au - symbol złota)
beef

beef

Opublikowano
Opublikowano

Nie będę dyskututować, bo to nie ma sensu, bo nie znam się na tych nowatorskich, eksperymentalnych formach (napisałam o tym również do Fanaberki). Ale powiem, że mało jest tak oryginalnych i pomysłowych utworów w naszej literaturze, nie tylko amatorskiej, ale i oficjalnej. :-)

jasna

jasna

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Mnóstwo ich znajdziesz w literaturze fachowej, np. w "Rozrywce" jako rebusy literowe (kołowe, karuzelowe, tarczowe, homonimowe, wspakowe) i jakie tam jeszcze można sobie wymyślić.

:-))
Boskie Kalosze

Boskie Kalosze

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Jeśli chodzi o powyższą miniaturkę, to dzięki swojemu zapisowi jest rozumiana we wszystkich językach. Dla ułatwienia wystarczy przetłumaczyć sam tytuł. Kilka przykładów:


r a i n s t o r m

... _ _ _ ... . . . _ _ _ . . .
... _ _ _ ... . . . _ _ _ . . .
... _ _ _ ... . . . _ _ _ . . .

c h a p a - r r ó n

... _ _ _ ... . . . _ _ _ . . .
... _ _ _ ... . . . _ _ _ . . .
... _ _ _ ... . . . _ _ _ . . .

r e g e n s c h a u e r

... _ _ _ ... . . . _ _ _ . . .
... _ _ _ ... . . . _ _ _ . . .
... _ _ _ ... . . . _ _ _ . . .

a c q u a z z o n e

... _ _ _ ... . . . _ _ _ . . .
... _ _ _ ... . . . _ _ _ . . .
... _ _ _ ... . . . _ _ _ . . .
Boskie Kalosze

Boskie Kalosze

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Mnóstwo ich znajdziesz w literaturze fachowej, np. w "Rozrywce" jako rebusy literowe (kołowe, karuzelowe, tarczowe, homonimowe, wspakowe) i jakie tam jeszcze można sobie wymyślić.

:-))

Ale to nie jest rebus, tylko zapis sygnału SOS (tu układający się w zarys ulicy, rzeki) który uratował od czasu powstania alfabetu Morse`a miliony ludzi. Jest to po prostu graficzny sygnał wzywania pomocy, rozumiany na całym świecie. Przynajmniej tam, gdzie coś złego się dzieje.

Pozdrawiam.
beef

beef

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



A ja teraz dostrzegłem błyskawice... :D

Fajna ta miniatura :)

Błyskawice nad głową nieszczęsnego autora ;-)
Ale przecież i blaski słoneczne. :-)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Andrzej_Wojnowski
      Święta rodzina – ktoś nie umiera i się zaczyna

      Przez Andrzej_Wojnowski · Opublikowano

      Ludzie żyją dziś długo. Być może za długo. Długowieczność, choć brzmi dumnie i postępowo, w praktyce bywa zjawiskiem wysoce konfliktogennym.  I wcale nie ma znaczenia, czy człowiek, który nie zamierza w najbliższym czasie wrócić na łono Abrahama, posiada majątek, czy też nie ma nawet porządnego kredensu.    Każdy długowieczny senior - prędzej czy później - robi problem. Ci, którzy nie mają pieniędzy, robią problem czysto ekonomiczny. W ramach obowiązku alimentacyjnego zubażają budżety dzieci, wnuków i całej dalszej rodziny. Zajmują czas, energię i nerwy. W takich sytuacjach zawsze pojawia się myśl niepopularna, wstydliwa, ale obecna: „może mógłby już odejść?” Ci, którzy mają majątek - są jeszcze gorsi. Bo oprócz kosztów generują nadzieje, a nic nie psuje relacji rodzinnych tak skutecznie jak nadzieja połączona z oczekiwaniem.   Długowieczny bogacz to tykająca bomba emocjonalna. Każdy dzień jego życia jest dla kogoś opóźnieniem. Ale do rzeczy. Najlepiej na przykładzie. Mojej żonie - poza rodzicami, którzy niech żyją sto lat i dłużej - zostało troje wujków i jedna ciocia. Był jeszcze czwarty wujek, ale umarł parę lat temu. On nie pasował do stada. Związał się z kobietą z proletariackiej Łodzi. Miał jedną córkę, która podobnie jak ojciec nie widziała się w tym stadzie. A stado było… rasowe. W prostej linii od jednego ze świętych. Jakby tego było mało, jakiś przodek był kandydatem na króla Polski. I z takiego stada trafiła mi się żona. Bywa. Święci, królowie, arystokracja. A ja? Ja - plebs. Rodzina repatriantów z Kresów.  Prosty chłopak z „Piekiełka” - dzielnicy Braniewa, która kiedyś była najgorszą częścią miasta. A Braniewo… Cóż. Warmia. Miasto, z którego młodzi ludzie od zawsze uciekali. Ja uciekłem czterdzieści lat temu. Z mojej klasy licealnej uciekło ponad dziewięćdziesiąt procent. „Uciekło” to może złe słowo. Poszli na studia. Znaleźli lepsze życie. Ci, co zostali - zostali. Ale znów się rozgadałem. Wracamy do świętych wujów. Pomorska wieś pod Tczewem. Dom prawie trzystuletni. Historia rodziny piękna, duma rodowa ogromna - ile w tym prawdy, wiedzą tylko oni. Ja na pewno nie. Przychodzą czasy powojenne. Ze względu na szlachecko-arystokratyczno-królewskie pochodzenie - problemy egzystencjalne. Ojciec mojego teścia  ginie w wypadku. Samochodowym? Traktorem? Spadł z ciągnika? W arystokratycznych rodach prawda bywa traktowana instrumentalnie. W tej rodzinie również. Przekonałem się o tym nie raz. Zostaje matka. Arystokratka. Miłośniczka Goethego i Schillera. Kilkadziesiąt hektarów, których nie objęła nacjonalizacja. Pięciu synów i córka. Łatwo nie było. Ale dali radę. Wszyscy skończyli studia. Budowali nową Polskę - tę, która wcześniej odebrała im majątki. Zakładali rodziny. Żyli całkiem nieźle. Rozmnażali się. Co prawda nie wszyscy, ale materiał genetyczny był przekazywany. Najstarszy brat teścia : żona, brak dzieci. Kolejny brat teścia : brak żony, brak dzieci. Teść: żona, dwoje dzieci. Młodszy brat teścia: żona, jedno dziecko. Najmłodszy brat teścia : żona, sześcioro dzieci. Wygląda na to, że rozmnażanie było jego pasją.  Jedyna siostra teścia  - troje dzieci - wyprowadziła się z mężem na drugi koniec Polski. Bracia zostali na północy, ona na południu. Jak w bajce. Wszystko działało. I komu to przeszkadzało? Nikomu. Aż do momentu, gdy okazało się, że dwóch braci nie ma dzieci. Jeden z nich - bezżenny i bezdzietny - mieszkał w rodzinnym gnieździe od zawsze. Drugi - bezdzietny, po śmierci żony - wrócił na północ i zamieszkał z nim. W gnieździe rodowym. Mieszkali tam ponad dwadzieścia lat. Pieniądze mieli. Teoretycznie powinien tam być teraz  mały, ładny dworek. Arystokracja, hektary, święty w rodzinie. W praktyce… obraz jest inny. Nie wiem, jak to opisać. Może słowo ruina byłoby najbliższe prawdy. I wszystko byłoby jeszcze do zniesienia, gdyby nie fakt, że oni wciąż tam żyją. Teraz tylko jeden. Starszy ma 95 lat. Młodszy — 92. Starszego, bogatszego, zabrał do siebie mój szwagier. Mógł sobie na to pozwolić – miał odpowiednie warunki. Lokalowe. Zaadoptował dla wujka osobny pokój, zapewnił opiekę całodobową – opłacił opiekunkę.  Kilka mieszkań wujka w Trójmieście zobowiązuje. Opieka trudna, ale temat ogarnięty. Drugi – biedniejszy, młodszy został w gnieździe rodowym. I tu temat  jest nieogarnięty. Opiekę  nad nim roztoczyły dzieci brata wielodzietnego. Tego od szóstki dzieci. Szóstka dzieci to heroizm. Ja mam dwoje i bywały chwile, gdy uważałem, że powinienem trafić do psychiatryka. Dodatkowo punktową opiekę sprawuje córka siostry. Czyli: dzieci najmłodszego brata + córka siostry. Opieka rozproszona. Kompetencje różne. Oczekiwania sprzeczne. Idealne pole do konfliktu. Bo długowieczność nie jest problemem biologicznym. Długowieczność to problem społeczny, a w skali mikro - rodzinny dramat. Kto decyduje? Kto płaci? Kto przyjeżdża w nocy? Kto bierze urlop? Kto „robi więcej”, a kto „tylko udaje”? I najważniejsze pytanie, którego nikt nie zadaje głośno: ile to jeszcze potrwa? Tu zaczyna się prawdziwa „święta rodzina”. Nie ta z obrazków. Ta z telefonami, pretensjami, urazami, niedopowiedzeniami i cichą rywalizacją o rację moralną. Każdy jest zmęczony. Każdy uważa, że robi najwięcej. Każdy ma poczucie krzywdy. A senior? Senior żyje. I ma się - na przekór wszystkim - całkiem dobrze. I tak oto ktoś jeszcze nie umarł… A wszystko już się zaczęło… Może być ciekawi.         Cdn………..
    • infelia
      Wygnaniec

      Przez infelia · Opublikowano

      @Mitylene Dziękuje za lekturę. A na pytania natury egzystencjalnej warto zawsze szukać odpowiedzi... choćby z uchem przytkniętym do morskiej muszli... @Waldemar_Talar_Talar I każdy odchodzi z podkulonym ogonem.
    • Waldemar_Talar_Talar
      Wygnaniec

      Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano

      Witam - każdy rok  ma coś za uszami - nie ma idealnego  -                                                                                                         Pzdr.serdecznie.
    • Waldemar_Talar_Talar
      Lirycznie

      Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano

      Witaj - super - jestem na tak -                                                         Pzdr.
    • Waldemar_Talar_Talar
      tu się mówi

      Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano

      Witam - lubię wiersze o ciszy - ten mi pasuje -                                                                                     Pzdr.serdecznie.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...