Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Przemykający

Judyt
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Judyt

Judyt

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

prześlij faksem
aby wstawić naciśnij enter

być może otwierają świat
w schludnym ubraniu
pozostają w pamięci
nie zapominają

nasączasz myśli choć
nie wiesz

23.03.07r.

Krzysztof

Krzysztof

Opublikowano
Opublikowano

druga strofa jest dobra, i pasowałaby do bardziej rozbudowanego wiersza :)
pierwsza wybija się z całości, choć oczywiście daje znać, że chodzi o komputery, telekomunikacje itd. - jest mało liryczna, raczej wogóle nie jest ;))
a trzecia mi się urywa, czuję niedosyt :)
a także te czasowniki ..ją, aż trzy razy mówisz co robią, trochę za gęsto
może coś w rodzaju - "myśl się nasącza" i już jest inaczej
i może niech peel mówi w pierwszej osobie, bardziej przyjazny byłby wiersz, a to właśnie trochę odpycha tym, że dla mnie twierdzi czy wiem, czy nie wiem, tak naprawdę ja wiem lepiej to ;) w pierszej osobie pozwoli przyjąć myśl jako swoją
ogólnie: pomysł jest, jakieś małe perły już są, zachęcam do pracy ;)

o tak się sobie czepiam
warsztat do tego sprzyja
chociaż to tylko moje wyczucia ;)

pozdrawiam

Judyt

Judyt

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Ale mnie ucieszyłeś jakże długą swoją wypowiedzią Krzysztofie:)
a teraz odp:):
pracuję ano tak i zacznę od tyłu: perłę należy szlifować,
potem trzeciej osoby nie zmienię niestety,ze względu,
że nie napisałam o innych a nie o jednym człowieku,
o nasączeniu myśli- pomyślę, a czy pierwsza musi
łączyć się z pozostałymi dwoma? hm czy to wymóg?
a w pierwszej rzeczywiście jest element
Dziękuję Ci serdecznie, że tak pięknie mi ukazałeś
moje błędy,
pozdrawiam ciepło
Krzysztof

Krzysztof

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Ale mnie ucieszyłeś jakże długą swoją wypowiedzią Krzysztofie:)
a teraz odp:):
pracuję ano tak i zacznę od tyłu: perłę należy szlifować,
potem trzeciej osoby nie zmienię niestety,ze względu,
że nie napisałam o innych a nie o jednym człowieku,
o nasączeniu myśli- pomyślę, a czy pierwsza musi
łączyć się z pozostałymi dwoma? hm czy to wymóg?
a w pierwszej rzeczywiście jest element
Dziękuję Ci serdecznie, że tak pięknie mi ukazałeś
moje błędy,
pozdrawiam ciepło

nie powiem, że to są dokładnie błędy, nie znam się na błędach i na tym jak musi być w prawdziwej poezji ;), więc mówię tak jak to odczuwam :)
Rozumiem, że napisałaś to o innych, jednak kiedy to inni o tym czytają, też myślą o innych, nikt nie chce myśleć o tym, że i my z tym jesteśmy powiązani. Wypowiedź w trzeciej osobie zmusza do czucia się winnym w jakimś stopniu, a w piersze osobiście czuję, jak pobudza do refleksji nad tą sytuacją, i być może do robienia jakichś wniosków, więc wątek staje się nie tylko rzeczywisty, ale w pewnym stopniu prowadzące ku bardziej świadomemu życiu :).
nie wymagam żadnych łączeń przez siłę, poprostu lubię jak wszystko jest powiązanym - jak w życiu ;)
ot tak pozdrawiam ;)
egzegeta

egzegeta

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Judytko
tym stwierdzeniem dałaś sporo do myślenia
bo właśnie pereł się NIE SZLIFUJE ;)

więc albo Twój wiersz jest perłą i nie wymaga szlifowania,
albo jeśli chcesz go szlifować - to daleko mu do perły :)))

narazie o wierszu nic nie napiszę,
wzorem poprzedników poczekam :)

i pozdrawiam
Judyt

Judyt

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Judytko
tym stwierdzeniem dałaś sporo do myślenia
bo właśnie perły się NIE SZLIFUJE ;)

więc albo Twój wiersz jest perłą i nie wymaga szlifowania,
albo jeśli chcesz go szlifować - to daleko mu do perły :)))

narazie o wierszu nic nie napiszę,
wzorem poprzedników poczekam :)

i pozdrawiam

ups zatem wpadłam jak śliwka w kompot;)
nie da się ukryć, że pereł nie noszę,
ps. poprzednicy jednak pisali, za co dziękujjję:)
jeszcze raz i zmieniam, proszę o opinię, bo cóż
pocznę, kiedy w pierwszej mogę jeszcze zamienić
na 1 os. a w kolejnych już nie, bo jakże to będą
Przemykający
pozdrawiam
Judyt

Judyt

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

"nie powiem, że to są dokładnie błędy, nie znam się na błędach i na tym jak musi być w prawdziwej poezji ;), więc mówię tak jak to odczuwam :)
Rozumiem, że napisałaś to o innych, jednak kiedy to inni o tym czytają, też myślą o innych, nikt nie chce myśleć o tym, że i my z tym jesteśmy powiązani. Wypowiedź w trzeciej osobie zmusza do czucia się winnym w jakimś stopniu, a w piersze osobiście czuję, jak pobudza do refleksji nad tą sytuacją, i być może do robienia jakichś wniosków, więc wątek staje się nie tylko rzeczywisty, ale w pewnym stopniu prowadzące ku bardziej świadomemu życiu :).
nie wymagam żadnych łączeń przez siłę, poprostu lubię jak wszystko jest powiązanym - jak w życiu ;)
ot tak pozdrawiam ;) "

odp: i cieszę się z Twoich odczuć Krzysztofioe każde cenne,
a błąd jest błędem;), a czy czujecie się winni? Pytanie do
odwiedzających(...) Nie zdawałam sobie sprawy,że to
może wywołać bum;),ale to prawda jeśli zaprowadzi do refleksji
to ucieszę się. Poza tym jak to po zmianie pierwszej części się
widzi? Czy 1 z 3 cią nie może się splatać a środkowa pozostać?
Nie wszystko przecież jest zawsze takie płynne,
pozdr. ciepło, oczekuję również
choć enter ;)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Alicja_Wysocka
      Gdzie to ciastko, które zjadłam

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @EsKalisia Też tak mam - jak jest lato, chcę zimy i odwrotnie, jak zjem coś słodkiego, muszę kwaśne albo słone - trudno za sobą samą nadążyć :)
    • Berenika97
      Nieobecność ma urok

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @andrew Ta scena na Kołobrzeskiej plaży – zimna, pusta, cicha – jest idealnym tłem dla tego momentu, gdy świat jeszcze nie ruszył, a ty możesz "zatrzymać myśli na wczoraj". Podoba mi się antropomorfizacja słońca, które "zastanawia się, czy warto wstawać" – to zabawne i czułe zarazem. A na zakończenie możesz wyciągnąć atu i zacząć dzień po swojemu. Spokojny, łagodny wiersz. Jak ten poranek. :)
    • Whisper of loves rain
      Przeznaczenie

      Przez Whisper of loves rain · Opublikowano

      Wiersz, który dotyka uniwersalnego doświadczenia wojny, jej wpływu na psychikę ludzką i nieusuwalnych śladów, jakie pozostawia.
    • Berenika97
      Legenda o duszach zaklętych w dębach

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      Tam, gdzie fale Bałtyku biją o piaszczysty brzeg, a wiatr szumi w starych kniejach, żył niegdyś dumny lud Prusów. Choć mieczem i ogniem narzucono im władzę Zakonu Krzyżackiego, w sercach wciąż pozostawali wierni dawnym panom: Słońcu, Księżycowi i Ziemi. Najświętszym miejscem pruskich plemion, ukrytym przed wzrokiem najeźdźców, była świątynia w Romowe. To tam, w cieniu wiekowych drzew, rezydowali potężni bracia: Perkun – władca gromów i Ugnis – pan świętego ognia.   Pewnego dnia bogowie ci, chcąc sprawdzić wierność swego ludu, przybrali postać zwykłych wędrowców. Przemierzali pruskie ostępy, zaglądając do wiosek i świętych gajów. Perkun kroczył z podniesionym czołem i uśmiechem, widząc, że wiara przodków wciąż tli się w sercach ludu mimo krzyżackiego panowania. Ugnis jednak chmurzył się z każdym krokiem. Jego bystre oko dostrzegło, że w wielu gajach święte ogniska przygasły, a opieka nad żywiołem ognia zeszła na dalszy plan. W sercu boga zaczęła kiełkować zazdrość i uraza.   Tymczasem na ziemiach tych pojawił się nowy cień – komtur krzyżacki Mirabilis. Podstępny ten rycerz, władający z drewnianego zamku Lenceberg nad Zalewem Wiślanym, uknuł plan okrutny i krwawy. Rozesłał posłańców do najznamienitszych pruskich rodów, zapraszając wodzów i starszyznę na wielką ucztę. Obiecywał pokój i braterstwo, a zwabieni wizją końca walk, Prusowie przybyli tłumnie, nie przeczuwając zdrady.   Stoły ugięły się od jadła i napitków, a gwar rozmów wypełnił salę biesiadną. Lecz gdy uczta dobiegała końca, a umysły gości były już mętne od miodu i wina, Mirabilis wraz ze swoją świtą chyłkiem opuścił komnatę. Na jego znak ciężkie wrota zatrzasnęły się z hukiem, a rygle opadły. Po chwili pod drewniane ściany podłożono ogień. Gdy pierwsze płomienie zaczęły lizać ściany, a dym gryźć w oczy, Prusowie zrozumieli, że znaleźli się w śmiertelnej pułapce. W obliczu straszliwej śmierci, ich głosy zlały się w jeden potężny krzyk rozpaczy. Wznosili modły do potężnego Perkuna, błagając go o ratunek przed żarem, który trawił ich ciała.   Perkun, będąc wciąż w pobliżu, usłyszał wołanie swego ludu. Jego serce ścisnęło się z żalu, lecz nie miał władzy nad płomieniami. Zwrócił się więc do towarzysza: — Bracie Ugnisie! Powstrzymaj żarłoczne języki! Nie pozwól, by ten zdradziecki ogień strawił naszych wiernych! Lecz Ugnis, pamiętając zaniedbane paleniska w świętych gajach i słysząc, że konający wzywają tylko imienia Perkuna, odwrócił wzrok. Zazdrość o sławę brata, którą ten cieszył się nawet wśród dalekich Słowian, zaślepiła go. — Nie do mnie wołają, więc nie ja im pomogę — rzekł chłodno, pozwalając, by pożoga dokończyła dzieła zniszczenia.   Widząc nieugiętość brata, Perkun podjął błyskawiczną decyzję. Nie mógł ocalić ciał, które zamieniały się w popiół, lecz mógł ocalić to, co najcenniejsze. Zanim ostatnie tchnienie uszło z piersi Prusów, bóg gromu chwycił ich dusze i przeniósł je w pobliskie, potężne dęby. Drzewa, przyjmując w siebie cierpienie płonących ludzi, w jednej chwili zmieniły swój kształt. Ich pnie powykręcały się w agonii, a konary skurczyły, przypominając ramiona wzniesione w błagalnym geście.   Od tamtego strasznego dnia, żaden Prus nie ważył się podnieść siekiery na te sękate dęby. Wierzono, że drzewa te czują ból tak samo jak ludzie, a w ich wnętrzu wciąż żyją zaklęci przodkowie. Zniszczenie takiego dębu skazałoby duszę na wieczną, mściwą tułaczkę po świecie. I choć minęły wieki, a po zamku Lenceberg nie został nawet kamień, gdzieniegdzie na dawnych pruskich ziemiach wciąż stoją samotne, powykręcane dęby. Mają już ponad tysiąc lat i wciąż szumią dawną pieśń. Gdy mijasz takie drzewo, wstrzymaj krok i pochyl czoło. Pamiętaj, że nie są one naszą własnością. Należą wciąż do dusz, które przetrwały ogień zdrady.  
    • huzarc
      Przeznaczenie

      Przez huzarc · Opublikowano

      @Omagamoga czasami to świat jeździ nim popychany ręką depotów po piaskownicy.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...