Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

modlitwa praska

Michał_Bębenek
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Michał_Bębenek

Michał_Bębenek

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

tych śmiertelnych którzy zwiedzają świątynie
i tych nie umiejących prosić stuliwszy ręce w świecę
a także tych którzy pod rozgwieżdżonym niebem
palą ostatnie papierosy na przedmieściach Pragi

polecam modlitwom niestrudzonych szarlatanów
klęczących w czarnych pianach mokrych od potu
pijanych od dymu i śmiechu upadłych niewiast
polecam ciebie nieboska kuglarko która nigdy nie istniałaś

prawdziwe jest bowiem to co nie daje się spalić
a jedynie chłonie skórę tego magicznego miasta
w godzinę odjazdu ostatnich tramwajów
do stóp pełzają małe golemki odpustowe ziarenka

tak i ja powoli wrastam w tamto niebo
zamieniam popiół w szczęście chłonę zapachy
moja pościel jest brunatna lecz pachnie sytym brukiem
wszystkie świerszczyki świata grają na skrzypkach złotemu dzieciątku

ten maj gaśnie na moście Karola Hradczany idą spać w cieniutkim ogniu latarni

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Annna2
      Gdzieś tam

      Przez Annna2 · Opublikowano

      @huzarc  dzięki,  
    • huzarc
      Gdzieś tam

      Przez huzarc · Opublikowano

      @Annna2 Twój wiersz jest odważnym eksperymentem językowym – gra literą „G” sprawia, że czyta się go jak rodzaj muzycznej improwizacji, gdzie rytm i brzmienie stają się równie ważne jak sens. Dzięki temu tekst zyskuje własną melodię i charakter, jakby mówił do ucha, a nie tylko do oczu.
    • Annna2
      Gdzieś tam

      Przez Annna2 · Opublikowano

      Gdzieś tam są starzy, inni bo przeźroczyści. Gadżety, bibeloty, inne jeszcze ich nie dotyczy. Gorączka, choroba, to nic nie obchodzi, gdy cierpienie, po co, na wzrok to szkodzi. Gniewni ci młodzi, od nich całe zło pochodzi. Gdyby tak z losem często nie grali. Gloryfikowali mniej posiadaniu, gadaniu i krzyku, a potem śmiechu nie zakotwiczyli u góry. Gustowny lot im, tylko w chmury. Gdyby tak byli-  mówimy.   Gaje oliwne bez wody to pustynie. Gabaryty dobra czy zła, od nas zależy Gra z życiem nasza. Gumką myszką grafitowy kolor wymazać, gram bieli niebu dolać, gładzić słowa Grymasy i zmarszczki gryzą, kąsają bólem. Grząskość, za nią nikt inny nie jest winien. Gdy kradnie się wszystko, także zwątpienie, gwiazdozbiór nie nasz. Gula jak kula u nogi, drogą idą tylko wtedy granitowe kamienie.                                          
    • huzarc
      Brylanty snu

      Przez huzarc · Opublikowano

      @Migrena Twój wiersz jest jak długi oddech tęsknoty — rozpięty między intymnością a kosmosem. Czytając go, ma się wrażenie, że to nie tylko zapis uczucia do drugiej osoby, ale też modlitwa o bliskość, o przekroczenie samotności i bariery, jaką stawia ekran.
    • hania kluseczka
      dla kolejarza

      Przez hania kluseczka · Opublikowano

      @sam_i_swoi jakimś cudem to przeczytałam, nie rozglądam się za bardzo po tym i w tym miejscu, fajne :) 

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...