Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Ja mam postulat do Pana cenzora: proponuje napisać petycje do Ministra Edukacji Narodowej aby z programu nauczanie zniknęli wreszcie ci obrzydliwi demoralizatorzy, którzy kalali polską mowę używaniem wulgaryzmów, jakimi byli: Kochanowski Jan, Mickiewicz Adam, Wojaczek Rafał, Kofta Jonasz czy Stachura Edward i wielu, wielu innych ale przede wszystkim Fredro Aleksander bo ten to nie dość, że był wulgarny to chyba i zboczony !!!
Znając zamiłowanie pana Ministra do tego typu spraw petycja ta mogła by osiągnąć zamierzone skutki.

Niestety bardzo nie chcąc muszę porzucić swą ukochaną ironie i napisać coś dosłownie, głupota o jakiej tu rozmawiamy jest przerażająca tego co pisze nasz cenzor nie można traktować poważnie, nie to że Pan nie rozumie istoty sztuki, mnogości form wyrazu bo to nie każdy musi rozumieć ale Pan robi cos znacznie gorszego, Pan stawia jednych z najwybitniejszych synów Polskiej poezji, których wymieniłem choćby wcześniej, w stan oskarżenia. Pan zarzuca im łamanie prawa za które nie mogą odpowiedzieć tylko dlatego, że po pierwsze już nie żyją a po drugie przytoczona przez Pana ustawa nie działa wstecz. W innym przypadku za wielokrotną recydywę pewnie by już siedzieli i za co za używanie środka stylistycznego, który jest częścią naszego bogatego języka.

Na szczęście dla wszystkich poetów i tych przez duże i przez małe „p”, publikujących w Internecie, prasie, wydających tomiki czy też prezentujących swe wiersze na spotkaniach poetyckich, mniej lub bardziej publicznych, jest dobra informacja ta ustawa nie dotyczy waszej twórczości, przynajmniej nie w taki sposób jak by sobie tego zyczył nasz ostatni sprawiedliwy.

Pozdrawiam

  • Odpowiedzi 71
  • Dodano
  • Ostatniej odpowiedzi

Top użytkownicy w tym temacie

Top użytkownicy w tym temacie

Opublikowano

Krzywak: "Z drugiej strony pan Bartek stara się wmówić, że wulgaryzm kala poezje " - w którym momencie Kolega pomyśłał, że chce skłonić Go do uwierzenia w to co mówię?

Kolega przedstawiał swoje racje a ja swoje. To się nazywa dyskusja albo rozmowa, jak kto woli.

Reszte wypowiedzi Kolegi pozostawię bez komentarza ponieważ wykracza ona poza wątek "wulgaryzmów w poezji" a bardziej dotyczy "agresji werbalnej".

"Bycie poetą jest powołaniem a jednocześnie "zawodem" zaufania społecznego." - hahahahahahahahhahahahaha" - Kolega się śmieje czy wyśmiewa?

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



1. W każdym
2. Nie
3.Acha
4.Tak.

PS -
Ciekawe? "chuj" - w kontekście czy nie. to wulgaryzm i nic Cię nie usprawiedliwa" a Twoja "kurwa" nie jest wulgaryzmem - tak sam stwierdziłeś (jak nie wierzysz, poszukaj w swoich postach).
Wcale nie szukam usprawiedliwienia, uzyłem wulgaryzmu zupełnie swiadomie i intencjonalnie, dobrze o tym wiesz. Jesli potrzebujesz w związku z tym przeprosin bardzo proszę - p r z e p r a s z a m.
Dnia: Dzisiaj 20:25:45, napisał(a): Bartek Bartek
Czytelnik
Komentarzy: 406
Bartek


A sam pan przeklina jak szewc. Wstyd!!!
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Trudno mi uwierzyć jakich to zagorzałych obrońców mają ordynarne, prymitywne, chamskie wulgaryzmy, chętnie awansowane nawet do roli środków stylistycznych obok zasłużonych dla polskiej literatury: aliteracji, alegorii ,anafory, animizacji, antytezy, apostrofy, archaizmu, echolalii, elipsy, enumeracji, epifory, epitetu, eufemizmu, eufoni, glosolali, gradacji, groteski, hiperboli, inwersji, inwokacji, ironi, kolokwializmu, lipogramu, metafory, metonimi, neologizmu, oksymoronu, onomatopeji, paradoksu, parafrazy, paralelizmu składniowego, parentezy,paronomazji, personifikacji,pleonazmu,synekdochy, synestezji, tropu, wykrzyknienia, zdrobnienia, zgrubienia.

Lecz z drugiej strony patrząc nie mam co się dziwić, wystraczy posłuchać mowy rodaków na ulicy, w szkole, w domu, poczytać wiersze na publicznych forach.

Żal tylko jakiś w sercu i tęsknota za czystą, piękną polską mową.
Opublikowano

Panie Bartku, zarówno wulgaryzmy jak i eufemizmy to kontrowersyjne zagadnienia. Mam wrażenie, że w tym względzie jedno z tych określeń może dotyczyć wielu z nas.
Ważne jest jednak odróżnienie oficjalnej kultury słowa od mniej oficjalnej lub zaliczanej do subkultury, łącznie z tą literacką. Forum poetyckie to mniejszość lub część o niewielkim wpływie na zachowania językowe całego społeczeństwa. Taka mniejszość nie wymiera wpływu na kulturę słowa, nie ma wpływu na modę i nie należy podważać jej istnienia w sposób w jaki Pan to robi. Sztuka to emocje. Środki projekcji uzależnione będą od stopnia wrażliwości i osobowości autora.
Tabu zaś wytwarza stereotypy. Unikanie pewnych nazw jest zdecydowanie gorszym problemem. Pruderia zabija wyobraźnię , słyszał Pan? ;)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



1. W każdym
2. Nie
3.Acha
4.Tak.

PS -
Ciekawe? "chuj" - w kontekście czy nie. to wulgaryzm i nic Cię nie usprawiedliwa" a Twoja "kurwa" nie jest wulgaryzmem - tak sam stwierdziłeś (jak nie wierzysz, poszukaj w swoich postach).
Wcale nie szukam usprawiedliwienia, uzyłem wulgaryzmu zupełnie swiadomie i intencjonalnie, dobrze o tym wiesz. Jesli potrzebujesz w związku z tym przeprosin bardzo proszę - p r z e p r a s z a m.
Dnia: Dzisiaj 20:25:45, napisał(a): Bartek Bartek
Czytelnik
Komentarzy: 406
Bartek


A sam pan przeklina jak szewc. Wstyd!!!

Ad1
Widocznie jesteś mocno zewnątrz sterowny.
Ad.2
A jak?
Ad3
Co aha?Nie znasz któregoś wyrażenia?
Ad.4
Co tak?
Ad. PS
Kolego Krzywak zacznij preparowc teczki, dobrze Ci to idzie. Pseudonim operacyjny "Krzywy - Qrvus"
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Niby kto i kiedy "powierzył" poetom słowa?

Jakich zatem upatruje Pan negatywnych konsekwencji w tekście, bardzo trafnie podanym przez Pana Krzywaka jako przykład:
"weź k... nie zabijaj"?
Nie sądzi Pan, że ma on bardzo pozytywny wydźwięk, ponadto mówi językiem, który trafi nie tylko do człowieka "czystego moralnie" ale być może także do tego, który może być podmiotem działań szkodliwych społecznie i zmuszając do refleksji, uchroni go przed takim działaniem ( nie wierzę, że to piszę :P).
Poza tym poezja odnosi się także do otaczającej nas rzeczywistości, są tez tacy, którzy interpretują ją np. jako całkowicie pozbawioną wartości moralnych i naturalną koleją rzeczy jest to, że ma to odzwierciedlenie w wierszach.
Ale przede wszystkim poezja to sztuka. Jej funkcje wychowawcze i "użytecznościowe", to tylko niekonieczne bonusiki. Pomylił Pan chyba priorytety.

Z określeniem poety jako zawodu zaufania publicznego to już Pan pojechał po całości.
Mam nieodparte wrażenie, że tęskni Pan do czasów, gdy "poeci" byli na garnuszku rządowym i powstawały np. peany o nieprzeciętnej dobroci Józefa Stalina.
Niekonieczne obwarowywanie moralności prawem (a już w szczególności w kwestii wolności słowa) prowadzi do takich piekiełek jak np. Wietnam.

Nie chciał Pan przypadkiem napisać: "towarzyszce"?

Parówkowym skrytożercom mówimy NIE !
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Tylko co z tego, że potrafimy to wszystko wymienić jeśli nie rozumiemy podstawowych rzeczy. Jeśli tęskni Pan za „czystą” mowa to proponuje omijać połowę polskich poetów, szczególnie od renesansu w górę, może poza barokiem choć i tam się zdarzało. Dla spokoju serca odradzam też jakikolwiek konta z poezja po 1945,

Wujku Albercie miałeś racje nie tylko wszechświat jest nieskończony…
Opublikowano
Bartku Bartku

Sądzę, że Pan powinien dzisiaj już odpocząć, bo zaczyna Pan bredzić. Może Panu nie odpowiadać to co Panu nie odpowiada, ale źle Pan pojmuje asertywność.

ps. Głośniej? Pan raczy żartować.
Opublikowano

Poeta jako "zawód" społecznego zaufania mógłby posiadać:
1. wysokie kwalifikacje i kompetencje zawodowe (literackie) poparte przygotowaniem praktycznym
2. wysoki poziom moralny
4. samodzielność i niezależność literacką
5. osobistą odpowiedzialność za własną twórczość.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Niech mi Pan wymieni moralnego poetę ??
No może się jeden uchował to tak z pięciu, ludzi bez skazy stroniących od alkoholu, uciech życia i oczywiście nie wulgarnych a że jesteśmy w polskich klimatach dobrze było by ich znaleźć nad Wisłą
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Źle pojmuję asertywność? Czyżby? Ale nie o tym chyba mówimy?Dobrze, że inni tutaj potrafią być kulturalni i asertwni, np. Fagot "Wujku Albercie miałeś racje nie tylko wszechświat jest nieskończony…" "głupota o jakiej tu rozmawiamy jest przerażająca"; Krzywak: "Bycie poetą jest powołaniem a jednocześnie "zawodem" zaufania społecznego." - hahahahahahahahhahahahaha; Marcze "Mam nieodparte wrażenie, że tęskni Pan do czasów, gdy "poeci" byli na garnuszku rządowym i powstawały np. peany o nieprzeciętnej dobroci Józefa Stalina."
Opublikowano

Mam takie pytanie natury etyczno – moralnej, jeśli ktoś płaci mi za to co pisze albo tworze a ja nie czuje w sobie tego kodeksu jaki pan był łaskaw to czy nie powinienem z tym zerwać, bo musze się przyznać, że poniekąd żyje ze sztuki a studiowałem filozofię i parę jeszcze innych niezwiązanych kierunków i może powinienem zweryfikować swoje życie.
Bardzo proszę o radę !!!

Opublikowano

Proszę Pana, ludzie Panu tłumaczą, że myli Pan pojęcia. Bezskutecznie. Użycie wulgaryzmów w literaturze nie jest jednoznaczne z upadkiem literatury i jak Pan to określa, upadkiem zawodu „poety”. Argumenty jakie Pan tutaj używa nie są współmierne z problemem, który dla większości i tak nie istnieje. Mam nadzieję, że nie odkłada Pan każdego egzemplarza książki, w której znajdzie Pan słowo „be” tylko dlatego, że sie ono tam znalazło. Jeśli tak, to współczuję.

Opublikowano

czytam, czytam...i mam ochotę napisać tylko jedno...
...ale pan pier......, panie Bartku.

zastanowił się pan w jakim celu ów wulgaryzm został umieszczony w wierszu? bo mnie się wydaje, że wystarczy spojrzeć na całość, na charakter tego utworu.
Pan napisał tyle trudnych nazw środków stylistyczych, ale chyba do końca pan nie zrozumiał..."wkurwia" też może być jednym z nich (chociażby ironią- mówię ogólnie o wulgaryzmach)

to zaje...cie proste mi się wydaje.

ps. ... środki stylistyczne w porządku alfabetycznym...no,no, niezłą ma pan pamięć...i jaka wiedza...wie pan w które okienko co wklikać- gratuluję!

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Pan się myślę, troszkę tutaj zagalopował.

Ad 1) Jak Pan sobei wyobraża kompetencje zawodowe poety? To się da zmierzyć jakimś egzaminem? Czy poeta, to musi być po MiSHu, czy też wystarczy polonistyka, azaliż prawo? W jaki sposób mierzyć przygotowanie praktyczne? Robić egzamin z jambów i trochejów? Wie Pan, myślę, że Wojaczek by oblał.

Ad 2) Po co Poecia moralność? Nie każdy musi być Miłoszem, Twardowskim. Tuwim pisał o rzeczach zwyczajnych przecież i to chyba wystarczało do bycia poetom. Nie mówiąc już o niemoralnym częst Baudelaire.

Ad 4) Niezależność litaracka : ))))) Śmieszne jak cholera: Pan myśli, że poeci są Inspirowani, azaliż Motywowami, azaliż Ktoś Za Nimi Stoi? Nie, poeci są niezależni literacko - za to zależni finansowo (najczęsciej od przyjaciół rodziny i kogo się da)

Ad 5) Nie wyobrażam sobie, by za tą twórczość mógł odpowiadać ktoś inny. A jeżeli chodzi Panu o odpowiedzalność w znaczeniu kodeksu cywilnego - to myśli Pan, że OC dla poetów do dobry pomysł?


Szczerze mówiąc myślę, że Pan brnie niepotrzebnie. Przekleństwa po coś jednak w tym języku są prawda? Nie każde uczucie da się oddać okrzykiem "Motyla noga!" czy "O ja piórkuję!".

Pozdrawiam
Opublikowano

Kolego Fagot, jesli przyjdziesz kiedyś do mnie rzeczywiście po radę chętnie jej udzielę w stopniu na który pozwalają moje kompetencje zawodowe oraz doświadczenie. Na razie wyczuwam w tym co Kolega pisze nutkę kpiny i ironi dlatego pozwoli Kolega, że nię będę kontynuował tej rozmowy.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




"Użycie wulgaryzmów w literaturze nie jest jednoznaczne z upadkiem literatury i jak Pan to określa, upadkiem zawodu „poety”.' - nigdzie tak nie powiedziałem ani tak nie uważam. Kwestionuje jedynie uzywanie wulgaryzmów w poezji. Czy to tak trudno zrozumieć?

"Argumenty jakie Pan tutaj używa nie są współmierne z problemem" - tak sądzi Koleżnaka nie ja.

"który dla większości i tak nie istnieje" - i w związku z tym nie powinienem mówić o swoim pogladzie, tak?

"Mam nadzieję, że nie odkłada Pan każdego egzemplarza książki, w której znajdzie Pan słowo „be” tylko dlatego, że sie ono tam znalazło. Jeśli tak, to współczuję." - dziekuję za trskę ale zupełnie zbędną.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Ponura polska jesień, Przywołuje na myśl historii karty smutne, Nierzadko także wspomnienia bolesne, Czasem w gorzki szloch przyobleczone,   Jesiennych ulewnych deszczy strugi, Obmywają wielkich bohaterów kamienne nagrobki, Spływając swymi maleńkimi kropelkami, Wzdłuż liter na inskrypcjach wyżłobionych,   Drzewa tak zadumane i smutne, Z soczystych liści ogołocone, Na jesiennego szarego nieba tle, Ponurym są często obrazem…   Jesienny wiatr nuci dawne pieśni, O wielkich powstaniach utopionych we krwi, O szlachetnych zrywach niepodległościowych, Które zaborcy bez litości tłumili,   Tam gdzie echo dawnych bitew wciąż brzmi, Mgła spowija pola i mogiły, A opadające liście niczym matek łzy, Za poległych swe modlitwy szepcą w ciszy,   Gdy przed pomnikiem partyzantów płonie znicz, A wokół tyle opadłych żółtych liści, Do refleksji nad losem Ojczyzny, W jesiennej szarudze ma dusza się budzi,   Gdy zimny wiatr gwałtownie powieje, A zamigocą trwożnie zniczy płomienie, O tragicznych kartach kampanii wrześniowej, Często myślę ze smutkiem,   Szczególnie o tamtych pierwszych jej dniach, Gdy w cieniu ostrzałów i bombardowań Tylu ludziom zawalił się świat, Pielęgnowane latami marzenia grzebiąc w gruzach…   Gdy z wolna zarysowywał się świt I zawyły nagle alarmowe syreny, A tysiące niewinnych bezbronnych dzieci, Wyrywały ze snu odgłosy eksplozji,   Porzucając niedokończone swe sny, Nim zamglone rozwarły się powieki, Zmuszone do panicznej ucieczki, Wpadały w koszmar dni codziennych…   Uciekając przed okrutną wojną, Z panicznego strachu przerażone drżąc, Dziecięcą twarzyczką załzawioną, Błagały cicho o bezpieczny kąt…   Pomiędzy gruzami zburzonych kamienic Strużki zaschniętej krwi, Majaczące w oddali na polach rozległych Dogasające płonące czołgi,   Były odtąd ich codziennymi obrazami, Strasznymi i tak bardzo różnymi, Od tych przechowanych pod powiekami Z radosnego dzieciństwa chwil beztroskich…   Samemu tak stojąc zatopiony w smutku, Na spowitym jesienną mgłą cmentarzu, Od pożółkłego zdjęcia w starym modlitewniku, Nie odrywając swych oczu,   Za wszystkich ofiarnie broniących Polski, Na polach tamtych bitew pamiętnych, Ofiarowujących Ojczyźnie niezliczone swe trudy, Na tylu szlakach partyzanckich,   Za każdego młodego żołnierza, Który choć śmierci się lękał, A mężnie wytrwał w okopach, Nim niemiecka kula przecięła nić życia,   Za wszystkie bohaterskie sanitariuszki, Omdlewających ze zmęczenia lekarzy, Zasypane pod gruzami maleńkie dzieci, Matki wypłakujące swe oczy,   Wyszeptuję ciche swe modlitwy, O spokój ich wszystkich duszy, By zimny wiatr jesienny, Zaniósł je bezzwłocznie przed Tron Boży,   By każdego z ofiarnie poległych, W obronie swej ukochanej Ojczyzny, Bóg miłosierny w Niebiosach nagrodził, Obdarowując każdego z nich życiem wiecznym…   A ja wciąż zadumany, Powracając z wolna do codzienności, Oddalę się cicho przez nikogo niezauważony, Szepcząc ciągle słowa mych modlitw…  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @andrew Czy rzeczywiście świat współczesny tak nas odczłowieczył? Czy liczy się tylko pogoń za wciąż rosnącą presja społeczną w każdej dziedzinie? A gdzie przestrzeń, by być sobą?
    • @Tectosmith całkiem. jakbym czytał któreś z opowiadań Konrada Fiałkowskiego z tomu "Kosmodrom".
    • @Manek Szerzenie mowy nienawiści??? Przecież nie skłamałem w ani jednym wersie!
    • Widzą mnie. Przez te korytarze. Przez te imaginacje. Patrzą. Wodzą za mną wzrokiem nieruchomym. Te ich oczy. Te ich wielookie twarze… Ale czy to są w ogóle ich twarze? Wydrapuję żyletką te spojrzenia z okładek. Ze stronic starych gazet. Z pożółkłych płacht. Zapomnianych. Nie odtrącam ich. Było ich pełno zawsze i wszędzie. Nie odtrącam… Kiedyś odganiałem ręką te spojrzenia wnikliwe. Czujne. Odganiałem jak ćmy, co puszyściały w przelocie. Albo mole wzruszone jakimś powiewem nagłym z fałd ciężkich zasłon, bądź ubrań porzuconych w kącie. Z barłogu. Z legowiska. Ze sterty pokrytej kurzem. Szarym pyłem. W tym oddechu idącym od otwartych szeroko okien. Od nocy. Od księżyca… Od drzew. Od tych topól strzelistych. Szumiących. Szemrzących cicho. Od tych drzew skostniałych z zimna. Od chmur płynących. Od tych chmur w otchłani z jasnymi snopami deszczu...   Siedzę przy stole. Na krześle. Siedzę przy stole oparty łokciami o blat. Oparłszy się na złożonych dłoniach brodą. Zamieram i śnię. I znowu śnię na jawie. Wokół mnie płomienie świec. Drżące. Migoczące. Rozedrgane cienie na suficie i ścianach. Na podłodze błyszczące plamy. Na klepce. Czepiają się sęków. Czepiają się te widma. Te zjawy z nieokreślonych ustroni i prześwitów z ciemnej linii dalekiego lasu. Na stole płonące świece. Na parapetach. Na szafie. Na podłodze. Świece wszędzie. Płonące gwiazdy na niebie. Wszechświat wokół mnie. Ogromna otchłań i mróz zapomnienia…   Przede mną porcelanowy talerz z okruchami czerstwego chleba i emaliowany kubek, odrapany, otłuczony. Pusty… A więc to moja ostatnia wieczerza…   *   Wirujące obłoki nade mną. Pode mną mgławice, spirale galaktyk. Nade mną… Nasyca się we mnie jakaś deliryczna ekscytacja. Jakieś wielokrotne, uporczywe widzenie tego samego, tylko pod różnymi kątami. Wciąż te same zardzewiałe skorupy blaszanych karoserii, powyginanych prętów, pancernych płyt, pogiętych, stępionych mocno bagnetów i noży… Przedzieram się przez to wszystko z donośnym chrzęstem i stukotem spadających na ziemię przedmiotów. Idę, raniąc sobie łokcie, kolana… Idę… I słyszę. I słyszę wciąż w mojej głowie piskliwy szum. I pulsowanie, takie jakby podzwanianie. I znowu drzwi. Kolejne. Uchylone. Spoza nich dobiega to nikłe: dzyn-dzyn. A więc ktoś tu był. I jest! Ktoś mnie ogląda i podziwia jak w ZOO. Nie mogę się pozbyć tych mar natrętnych. Dzyn-dzyn.. Tych namolnych widziadeł, które plączą się tutaj bez celu. Dzyn-dzyn… I widzę je. I słyszę... Nie. Nie dosłyszę, co mówią do siebie, będąc w tych pokracznych pozach. Gestykulują kościstymi palcami obwieszonymi maleńkimi dzwoneczkami… Dzyn-dzyn… Wciąż to nieustanne dzyn-dzyn...   *   Otaczają mnie blaski. Mrugające iskry. Kiedy siedzę przy stole, oparłszy brodę na dłoniach. Mieni się wazon z kryształu z uschniętą łodygą martwego kwiatu. Cóż jeszcze mógłbym ci powiedzieć? Będę ci pisał jeszcze. Kartki rozrzucone na stole. Pogniecione. Na podłodze. Ciśnięte w kąt w formie kulek. Wszędzie. W dłoni. W tej dłoni ściskającej pióro, bądź długopis… W tej dłoni pomazanej tuszem, atramentem. W tej dłoni odrętwiałej. I w tym odrętwieniu trwam, co idzie od łokcia do czubków palców. Mrowienie. Miliardy igieł... W serwantce lustra migoty i drżenia. W serwantce filiżanki, porcelanowy dzbanek. Talerze. Kryształowa karafka ojca. Zaciskam powieki. Szczypiące.   Dlaczego ten deszcz? Latarnie na ulicy. Noc. Zamglone światła. Deszcz. Drzewa oplatają się nawzajem gałęziami. Nagimi odnogami. Drzewa splecione. Supły… Deszcz… Zamglone poświaty ulicznych latarni. Idę. Kiedy idę – deszcz… Wciąż deszcz… Stukocze o blaszane rynny starych kamienic. O daszki okrągłych ogłoszeniowych słupów. O blaszane kapelusze ulicznych latarni… Deszcz… Kiedy idę tak. A idę tak, bo lubię. Kiedy deszcz… I ten deszcz wystukuje mi. Spada na dłonie. Na policzki. Na usta. Na twarz…   *   To rotuje. To wciąż rotuje. Oddala się, ciągnąc za sobą długą smugę. Rezonuje od tego jakiś magnetyzm. To się oddala. To wciąż się oddala, nieubłaganie. Kiedy idę długim korytarzem, muskam palcami żeliwne rury, które ciągną się kilometrami w głąb. Które się ciągną i wiją. Które pokryła brunatna pleśń. W których stukoty i jęki. Zamilkłe. W których milczenie. Martwa cisza. Ciągnące się rury. Rozgałęzienia jakieś. Wychodzą. Wchodzą. Rozchodzą się. Łączą… Od jednej ściany do drugiej. Z podłogi w sufit. Przebijają się znikąd donikąd. Martwy krwiobieg w ścianach z popękaną, odłażącą farbą. Chrzęszczący pod stopami gruz, potłuczone szkło... Na języku i w gardle gryzący szary pył zapomnienia. Uchylone drzwi. Otwarte na oścież. Zamknięte na klucz. Na klamkę. Naciskam z cichym skrzypieniem. Wchodzę. W półmroku sali kamienne popiersia okryte zakurzoną folią. Rozrzucone dłuta, młotki… W półmroku. Zapach jakichś dalekich, zeskorupiałych w mimowolnym grymasie gipsowych twarzy. W odległym echu dawnego czasu. Pożółkłe plakaty na ścianach. Uśmiechnięte twarze. Patrzące filuternie oblicza dawno umarłych…   Kto tu jest? Nie ma nikogo.   Szklane gabloty. Zardzewiałe metalowe stelaże. Na pólkach chemiczne odczynniki. Przeciekające butle z jakąś czarna mazią. Odór rozkładu i czegoś jeszcze, jakby opętanego chorobą o nieskończonym wzroście… Na ścianach potłuczone, popękane porcelanowe płytki z rozmazanymi smugami zakrzepłej krwi. Od dawna ślepe, zgasłe oczy okrągłej wielookiej lampy. Przekrzywionej w bezradnym błaganiu o litość, w jakimś spazmie agonii. W kącie, między stojakami do kroplówek, ociężały, porysowany korpus z kobaltem-60 w środku pokryła rdza. Na metalowym stole resztki nadpalonej skóry z siwą sierścią kozła. Nie przeżył. Wtedy, kiedy blade strumienie wypalały jego wnętrze do cna… Walające się na podłodze stare, zwietrzałe gazety. Czarne nagłówki. Czarno-białe zdjęcia. Pierwszy wybuch jądrowy na atolu Bikini. Pozwijane plakaty... Szukam czegoś. Szperam. Odgarniam goła stopą… Nie ma. Nie było chyba nigdy.   *   Powiedz mi coś. Milczysz jak głaz wilgotny. Jak lśniący głaz na poboczu zamglonej drogi. Zjada mnie promieniowanie. Zżera moje komórki w powolnej agresji. Wokół mojej głowy mży złociście aureola smutku w opadających powoli cząsteczkach lśniącego kurzu. Jakby to były drobniutkie, wirujące płatki śniegu. Jakby rozmyślający Chrystus, coraz bardziej jaśniejący i z rękami skrzyżowanymi na piersiach, szykował się powoli na ekstazę zbawienia w oślepiającym potoku światła...   I jeszcze...   Otwieram zlepione powieki... Długo jeszcze? Ile już tu jestem? Milczysz... A jednak twoje milczenie rozsadza moją czaszkę niczym wybuchający wewnątrz granat. Siedzę przy stole a on naprzeciw szczerzy do mnie zęby w szyderczym uśmiechu. Kto? Nikt. To moje własne widzimisię. Moje chorobliwe samounicestwienie, które znika, kiedy tylko znowu zamknę je powiekami. I znowu widzę – ciebie. Jesteś tutaj. Obok. We mnie. W przeszłości jesteś. A ponieważ i ja jestem w głębokiej przeszłości, nie ma nas tu i teraz. Zatem byliśmy. A tutaj, w teraźniejszości tkwisz głęboko rozgałęzieniami korzenia. W ziemi. W tej czarnej glebie. W tej wilgotnej, w której ojciec mój zdążył się już rozpaść w najdrobniejsze szczegóły dawno przeżytych dziejów. W atomy. W ziarna rozkwitające w ogrodzie pąkami peonii…   Przełykam ślinę, czując sadzę z komina, dym płonących świec na podniebieniu. One wokół mnie rozpalają się jeszcze i drżą. Marzyłem. I śniłem. Albo i śnię nadal. Na jawie. I jeszcze… Moje nocne misterium. Moje własne bycie mistrzem ceremonii, której nie ma, która jest tylko we mnie. Mówię coś. Poruszam milczącymi ustami. Tak jak mówił do mnie mój nieżywy już ojciec, wtedy, kiedy pamiętałem jeszcze. Przyszedł odwiedzić mnie, ale tylko na chwilę. Przyszedł sam. Tym razem bez matki. Posiedział na krześle. A bardziej, tylko przysiadł. Tak, jak się przysiada na moment przed daleką podróżą. Lecz zdążył jeszcze zapalić papierosa, oparłszy się jednym łokciem o blat stołu..I w kłębach błękitnawego dymu, zaczął swoją przemowę pełną wzruszeń. To znowu ze śmiechem, albo powagą człowieka z zasadami. A jego oczy za szkłami okularów stawały się coraz bardziej lśniące. Coś mówił. Albo i nie mówił niczego. A to, co mówił było moim przywidzeniem. Omamem słuchowym. Fantasmagorią. Tylko siedział nieruchomo. Jak posąg z kamienia. Ale wiem, że odchodząc, położył jeszcze swoją dłoń na moim ramieniu, w takim jakby muśnięciu, w ledwie wyczuwalnym tknięciu. Czy może bardziej wyobrażeniu…   Sam już nie wiem czy tu był. I czy był jeszcze…Chłód powiał od schodowej klatki. Od wielkiego przeciągu drzwi trzasnęły w oddali…   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-11-23)      
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...