Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Kiedy patrzę za siebie nie widzę nikogo,
gdy spoglądam na boki ogarniam wzrokiem jedynie pustkę.
Wysilam się by ujrzeć przed sobą kogokolwiek ale...
Nie, nikogo tam nie ma...
Zgubiłem gdzieś po drodze własne istnienie,
straciłem marzenia.

Samotność do palący ból piekieł.

Opublikowano

Moje drogie "marzenia"jest do rymu tyle że z "Nie, nikogo tam nie ma...".Czy zastosowanie liczby pojedynczej dodałoby dramaturgii?Nie sądzę gdyż nawet po stracie tego najważniejszego i jedynego marzenia pozostają te małe codzienne wprawdzie o nikłym znaczeniu ale jednak.W tym wierszu piszę że straciłem również je, straciłem wszystko, awet codzienność.

Opublikowano

Doroto mogę Ci napisać Dorotko?A więc Dorotko ja się nie dąsam tylko mi się wydaje że tak jest ok.Ale chyba wiem skąd różnica zdań-Wy kobiety macie inny punkt widzenia.Dla Was liczy się to jedno wspaniałe i niepowtarzalne marzenie.My faceci mamy szary świat z naszymi drobnymi marzeniami:).Nie no trochę przesadziłem ale celowo:).Pozdrawiam

Opublikowano

czesc!!!!!widze,ze miekniesz...hahaha My jestesmy dwie a ty jeden....ale mam nadzieje ze sie usmiechnales!!!!!Wiesz...mozesz pisac zdrobniale jesli ci tak wygodnie.Nie rob z mezczyzn takich szarakow....oni tez maja duze marzenia, ale nie przyznaja sie do tego.

Opublikowano

No przecież napisałem że to wyolbrzymienie było:).Tak mamy swoje marzenia pochowane po kątach i przykryte poduszką ale mamy;).Czy się uśmiechnąłem?A czy ja tu robię za etatowego smutasa?:)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


patrzę za siebie nikogo
nie widzę gdy spoglądam na boki
ogarniam wzrokiem jedynie
pustkę wysilam
by ujrzeć przed sobą kogokolwiek

*

zgubiłem się gdzieś po drodze
i marzenia


Troszkę skróciłem.Może tak?Strasznie dużo czasowników,wyświechtany temat-samotność,marzenia,ble,ble,ble...też kiedyś o tym pisałem...całkiem niedawno :P
Śmieszny tytuł.Nie użalaj się nad sensem egzystencji,o utracie marzeń,miłości czy coś tam...
Zresztą co ja Ci będę...masz tutaj : http://www.poezja.org/debiuty/viewtopic.php?id=29401
Polecam także warsztat.Można się wiele nauczyć.
Pzdrawiam i powodzenia! :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Annna2 jesteś tą poetką na portalu, która każdym utworem mnie zachwyca i sprawia błogi uśmiech na mojej twarzy. Przy twoich tekstach odpoczywam i wprowadzają mnie pozytywnie w nowy dzień. 
    • @Gosława Gosławo. Tym wierszem Jakbyś otworzyła drzwi w ścianie pamięci -- tam, gdzie żywica pachnie stratą, a cień ma ludzkie imię. Wiersz czuły jak palce po brodzie, a jednak ostry jak jeżynowy cień. Porusza – bo boli miękko.
    • Dla Krzysia -- przyjaciela, brata krwi. Szliśmy razem przez łąki, bieszczadzkich pustkowi, przez trawy do pasa. Sierpniowe słońce paliło nam karki, a my śmialiśmy się jak dzieci, które zapomniały, co to czas. Krzysztof zerwał dmuchawca. Zdmuchnął go jednym tchem. -- To moje myśli. Teraz latają. Był filozofem. Skończył Uniwersytet Jagielloński z nagrodami.. Czytał Hegla i Nietzschego jak inni czytają poranną gazetę. Myślenie miał w oczach. Szukał sensu wszędzie. Świat czytał jak książkę -- bez tłumaca, bez przypisów. Był moim bratem krwi. Kochaliśmy się jak bracia -- jeden dla drugiego zrobiłby wszystko. A potem przyszło to, co przyszło. Szpital psychiatryczny. Białe ściany, białe piguły, biali ludzie bez twarzy. Dom bez klamek. Korytarze długie jak modlitwy bez odpowiedzi. -- Bóg to schizofrenik z demencją, a rzeczywistość to Jego wyobraźnia -- powiedział Krzysztof. Już wtedy wiedziałem, że w tym zdaniu jest więcej prawdy niż w całym psychiatryku. Spał w świetle jarzeniówek, w oddechu innych -- ciężkim jak metal. Zajmowali się nim ludzie, którym przepisy zastąpiły serce. Bez oczu. Bez imion. Cierpiał nie jak chory, ale jak więzień idei. Jak żywy wyrzut sumienia. Widzieliśmy się coraz rzadziej. Odwiedzałem go. Witał mnie radością w oczach. A ja, wychodząc, płakałem jak dziecko. Raz przyszedł nago na moje osiedle. Do mojego domu. Późną  śnieżną jesienią.  Na boso. -- Nie jestem chory. Ja jestem wolny. Potem znów zniknął. Gdy go znaleźli, leżał w altance jak pies, który zdechł przy drodze. Zwinęli go jak brudny dywan. Widzieliśmy się ostatni raz w prosektorium. Wsunęli mu kartkę na sznurku  do ręki: „Zgon naturalny.” Cokolwiek to znaczy. Nic nie jest naturalne w umieraniu z mózgiem przeżartym chemikaliami i duszą, która biegła do mnie nago po zaśnieżonym osiedlu. Wyszeptał wtedy martwymi oczami: -- Wiesz… te myśli w dmuchawcu? One wróciły. -- Ale nie moje. A ja, wychodząc, nie mogłem powstrzymać łez. Bo widziałem go, ale nie mogłem odzyskać tego, co w nim kochałem -- błysku w oku, ostrości i przenikliwości umysłu. Zostawiałem tam resztki mojego przyjaciela. Brata krwi.    
    • pokazywałeś mi dziś dom który oddycha szczelinami wyszczerbionych sęków piękny oparty na kamiennych fundamentach pachnący żywicznym ulepkiem w oddali szumiał las niezmiennie brzozowym listowiem zachęcając zielonością by wejść głębiej w poszycie jeżynowych kolców pokazałeś mi dziś Annę zagubioną w bezradnej niemocy która jak oćma na trwałe zakryła kawałek świata wodząc po omacku palcami po brodzie tam gdzie zaczyna się ciemność budzą się żądze mówisz zamykam oczy jest mnie coraz trudniej wypędzić z głowy zespolona z nią jak mgła wpełzam w zakamarki wspomnień   ten wiersz już tu był ale go bardzo lubię  Niech zostanie na dłużej 
    • @Maksymilian Bron Myślę,  że boski alfabet rozsypał się w dusze... Pozdrawiam 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...