Przerażenie

[Pod Półkownik]

Kocham Cię Marian
Twoją łągodną twarz
Twe oczy ciepłe i błyszczące
Kocham Twój wąsik
I ręce szorstkie od pracy
Kocham Twój głos
I ciało, do którego mnie przyciągasz
Kocham Cię marian
Tylko już: nie krzycz
Tylko już nie bij
Tylko się nie gniewaj...
Ja stanę się lepszą
Ja będę czyściej sprzątać
Ja będę częściej prać
Ja będę punktualniej gotować
Ja będę ciszej milczeć...
Bo kocham Cię
Przerażoną miłością.

[Irena Kostelnik]

swiadomosc uzaleznienia

[Paweł_Kolcaty]

Muszę przyznać rację Oyeyowi (za wyjątkiem pierwszej uwagi).
Tekst jest prosty jak leszczynowy patyk. I na więcej uwagi nie zasługuje.

Kolec

[Pod Półkownik]

A jak sobie "wyobrażacie" myśli takiej kobiety? Maltretowanej za to, że kogoś kocha ślepa miłością? Chciałem- tak chciaŁEM!- aby wiersz był wiarygodny i oddawał prawdziwość sytuacji, którą znam z awantur zza ściany. I powiem tylko tyle, że tak kobieta, gdyby coś chciała napisać wcale nie zastanawiałaby się nad środkami artystycznego wyrazu... Jej myśli są "proste jak leszczynowy patyk", więc nie ma sensu opisując Jej uczucia angażować się w metaforykę, hiperbolizować, być może nawet personalizować. Szanowni Panowie doświadczeni Poeci uważam, że w wierszu ważna jest treść a nie forma! Choć oczywiścia i ona nie może być byle jaka. Jednak należy się wpierw zastanowić co autor wyraża w słowach wiersza, a następnie czy użył odpowiedniej formy.

[Pod Półkownik]

No tak, jeżeli stwierdzenie: "wiersz bez żadnych środków artystycznych" odnosi się do treści wiersza to Pański kometarz się ma tak jak Bush do Gandhiego. Również stwierdzenie: "tekst jest prosty jak leszczynowy patyk" odbieram jako uwagę do formy przekazu. Bo jak już pisałem wyżej treść jest prosta, ból jest prosty i cierpienie też jest proste. Tylko czy kogoś interesuje prostota? Nie, zapewne Panowie z kółka wzajemnej adoracji (Oyey i Kolec) wolą zabawę formą i słowem, szukaniem artystycznej wizji w bezładzie treści. Tak to też jest poezja, tylko czy wszystkim musi o to chodzić? Czasem wzrusza to co jest najprościej ujęte, czasem porusza to co pozbawione falbanek i kryz. Powtórzę się jeszcze raz: jeśli osoba, której chcę stać się głosem ma myśli proste, to trzeba napisać to "jak leszczynowy patyk", bo wyjdzie to sztucznie i nieudolnie. A swoją drogą komentarz Oyeya świadczy o tym, że osiągnąłem to czego chciałem: "dosłowny przekaz". Pozostaje pytanie: czy tak zapatrzonego w siebie artystę wzruszają takie przekazy?

[Adam_Szadkowski]

Myślałem o tym wierszu. Zgodzę się z autorem, że ma prawo do takiego pisania i jest to obiektywnie uzasadnione. Szanuję takie podejście do tematu. Mnie jednak ten wiersz nie poruszył i nie zatrzymał, raczej rozprawiałem ze sobą o uprawnieniach i czy dziś jest miejsce na takie pisanie. Czekam na kolejny tekst.


Adam

[Pod Półkownik]

No wreszcie obiektywny komentarz. Wcale nie uważam, że musi zachwycać, skoro nie zachwyca.

[Mirosław_Serocki]

Nie można tego Mariana zamienić na inne imię? W tej chwili wygląda to jak wariacja na temat tekstów "Konia Polskiego", ale śmieszne nie jest.
Pozdr.

[Marcin Jagodziński]

coś by z tego było, gdyby nie było tak dosłownie i z przytupem.

podziwiam oyeya i jego wgląd w świadomość autora, ciekawe jak odróżnia środki artystyczne świadome od nieświadomych. czyżby zabrał się za psychologię w weekend?

[Pod Półkownik]

Tak dla porządku: nigdy nie sugerowałem, że w tym tekście jest jakakolwiek zabawa słowem, wręcz przeciwnie miało jej nie być; imie Marian znalazło się w tym wierszu przez nieszczęśliwy zbieg okoliczności (inspiracja tego wiersza ma na imię Marian) i aluzja do "Konia Polskiego" jest całkowicie niezamierzona, więcej jest nie pożądana. Dopiero komentarz pana Serockiego zwrócił mi na to uwagę i zgadzam sie z Nim, iż należałoby zmienić imię. Co do kwestii dorabiania ideologii. Nie dorabiam jej do konkretnego wiersza. Mój komentarz przedstawia wytyczne, którymi staram się kierować pisząc coklwiek. A polityka faktów dokonanych? Napisany wiersz jest "faktem dokonanym" a przyrównywanie mnie do panów H i S jest nie na miejscu, gyż jeszcze nie mam takiej władzy jak oni w swym szczytowym okresie. Gdybym miał to pan Oyey zapewne by to odczuł....
[sub]Tekst był edytowany przez Pod Półkownik dnia 17-03-2004 11:20.[/sub]

[natalia]

ależ tu się panowie kłócą...

to teraz słów kilka może ja,
po pierwsze ten Marian (raz z małej raz z dużej - celowo?), autentycznie pierwsze skojarzenie z Koniem Polskim, mimo, że niezamierzone zwykle lepiej przemyśleć różne takie dwuznaczności czy klapsusy językowe by nie było później niedomówień (chyba że o to w wierszu chodzi)

liczne powtórzenia niebepiecznie dociążąją ten wierszyk (twoją, twój, twe, tylko już, tylko już, kocham, kocham ... ,ja będę, ja będę...)

podoba mi się "przerażona miłość" bardzo dobrze oddaje uczucie jakie żywi ta kobieta do męża.

ogólnie szkoda, że w tej dosłowności - bo dobrze użyta zła nie jest w wierszach- nie wbijasz w fotel a stawiasz czytelnika przed namalowanym obrazkiem.

brak mi tu czegoś, a tytuł jakby już przedobrzony, tyle razy powtarzasz "kocham" myślę, że np taki tytuł lepiej by się sprawdził.


Serdecznie pozdrawiam
Natalia