"kroki"

[Łukasz Gera]

Im jestem bliżej tym mocniej
zaciskają się gordyjskie węzełki abstrakcji
z dystansu przyjmowanych za sensy .

Słońce ciemnieje ,
powoli błękit zastępuje czerń -
źrenice rosną ...

Jeszcze krok i
zaczyna się gra
świadomości z podświadomością
w chowanego
gdzieś głęboko przedemną Boga .

Są co najmniej dwie strony wszystkiego -

myślę biorąc nóż :

mogę ukroić chleb albo
zabić .

Patrzę w okno i światło
( nie dla wszystkich ) - rzecz użyteczna - popada
w wewnętrzny konflikt fal
z cząsteczkami ...

Kolejny krok i
słowa zaczynają mnie mdlić , aż w końcu
zaczynam :

wymiotowaćnieprzerwanymstrumieniemmowywiązanejwkolejne

supełki bezsensów , które
po dwu-kroku w tył zaczynają puszczać
przodem stabilnie - szarą rzeczywistość do której
nieuchronnie wracamy .

[e-m-e-m]

a spróbuj tak :

" jeszcze krok
i zaczyna się gra
świadomości z podświadomością
gdzieś głęboko
przede
mną

gra w Pana Boga
gra w chowanego "

Pozdrawiam

[Łukasz Gera]

Też może być , jednak wtedy odszedł bym (wielkimi "krokami") od pierwotnej koncepcji . Dzięki za sugestię ... Pozdro. ;)

[Marcin Jagodziński]

"Są co najmniej dwie strony wszystkiego -

myślę biorąc nóż :

mogę ukroić chleb albo
zabić . "

nic by się nie stało, gdybyś takie olśnienia zachował dla siebie.

gordyjskie węzełki abstrakcji z dystansu przyjmowanych za sensy -- to fraza godna Oyeya. nie, to nie jest komplement. słabe.