Porywy serca

[Lilianna Szymochnik]

Jak dziwnie nastaje,ta chwila
gdy serce się zrywa gwałtownie.
Jak dziki rumak chcący z wiatrem się ścigać
lecz beznadziejne są moje nadzieje.

Cóż,że mnie razi słońca spojrzenie
i czuję ciepło na ciele,tak błogą.
kiedy nie mogę objąć cię przytulić
zabrać,ze sobą w zimne wieczory.

Nie wiem doprawdy,co mnie,tak opętało
co mnie tak chwyta kurczowo,za serce.
Bo jest w tobie coś?-co mi spać nie dało
choć sen moje powieki-łóżko mi już ścielił.

Niezakłócona cisza skłoniła mnie do rozmyślań
poniosła na skrzydłach-uniosła w dalekie obłoki.
Błądziłem w marzeniach w labiryntach krętych
myśli moje biegły uparcie-dziewczyno,ku tobie.

Tam gdzieś w głębi serca drzemało uczucie
budzące się do życia z rozespanych złudzeń.
Bym poznał prawdę,co z serca i z duszy
zbudziłem się zbyt późno-kiedym otworzył oczy.

I nagle jak piorun błysła myśl skryta
tajona w głębinach mojego serca raną.
Wybuchła jak wulkan-niesiona idącą lawiną
porwała w odmęty potargała udręczone serce.

Opętała pajęczyną wyryła-oczom w obrazie pamięci
została w sercu,tak mocno bolącą słodką,tak raną.
Miłosną utęsknioną wiarą,która góry-mówią przenosi
wyrzuciła na bezludną wyspę-jakby?-mojej samotności.








l