Elegia

[Sebastian Se.Ba.]

O Śmierci!
Zabierz mnie z ziemskiego padołu
Przesączonego krwią
Niewinnych
Odzianego purpurowym płaszczem
Przemocy i gwałtu!
Nie zmuszaj już dłużej
Proszę...
Niech moje przekrwione oczy nie muszą
Już więcej patrzeć
Niech moje nabrzmiałe uszy już
Nie słyszą
Niech moje wątłe
I poszarpane przez sępy ciało
Nie czuje bólu
A zmęczone serce niech się nie kraje
Ze wstydu
Za nich wszystkich
Co każą nazywać się
Ludźmi
Choć są zwierzętami
Drapieżnikami
Czyhającymi na krew
Żądnymi jęku
I płaczu bezsilnych...
Przyjdź!
Niech nareszcie spocznę w grobie
Głęboko
W krwisto-czarnej glebie
A zbite razem kawałki desek
Niech mnie chronią
Od łez udręczonej ziemi
Która chciałaby umrzeć
Lecz nie może...
I niech nikt
Nie płacze
I nie rzuca
Kolorowych kwiatów
Bo jesteś mym Zbawieniem
Pragnieniem i Nadzieją
Ulecz mnie! Uwolnij!
Od tej choroby
Zwanej powszechnie życiem...
Przyszłaś...
Już tak długo
Czekałem na wpół żywy
Nie mogąc odejść...
Ale jesteś wreszcie!
Jak cudne są twe oczy!
Bo widzę w nich
Że wystarczy twój jeden ruch
I że teraz już tylko
Cisza...