Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

miasto w którym oślepłem
strefa złamanych kręgosłupów
grzybów atomowych
przetrąconych skrzydeł piaskownic
na miejskiej starówce
ułożona troskliwie między blokadami
nerka Afrodyty
serce już porwane
w strzępach lamp ulicznych

miasto w którym ogłuchłem
Saul i Dawid jego harfa
jak jęk tramwajowych szyn
potrzaskane szkło
świst strun gardłowych
król śpiewa królowi
policyjną syreną psalm
rwanych z jabłoni czaszek
owoce już dawno
uschnięte w kanałach

miasto w którym zamilkłem
drenaż gzymsów
pociemniałe aorty uliczek
dlaczego mam krzyczeć
tajemnica ciemności
pozostanie tajemnicą
po co mi Platon
i wyciągnięty do nieba
paliczek u ręki cienie w jaskini
tyle co noc wieczna
z czarnego sukna
oto miasto białe od śmierci
szron tutaj sypki jak mąka
Praga stępionych nożyc
Praga senna jak zbrodnia

22.06.2006r.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Z tym wyrównywaniem wersów moga byc hece - ostatnio się wynurzyłem, ze za dużo wersów, a okazało się, że podręcznikowi prawie poeci maja wersy długie na metr - a jest to jak najbardziej poprawne. Np. jeden wers ma 21 zgłosek, kolejny - 3 :)
Opublikowano

Michale, nie chodzi mi o jakąś zasadę - "długich wersów pisać nie wolno i basta",
ale o długie wersy w tym konkretnym utworze; otóż moim zdaniem Autor ułatwił
by Czytelnikowi odbiór, gdyby wprowadził wersy o optycznie mniej więcej zbliżonej
długości. Dla pewnej ilustracji i dodatkowych argumentów polecam zarówno panu
Karolowi, panu Michałowi, jak i każdemu innemu człekowi lekturę wiersza pt.
"Węgrom" Z. Herberta (który prócz tego, że jest niezły, to na dokładkę również
traktuje o historii najnowszej). Pzdr!:)

Opublikowano

Wg mnie lepiej, tekst chyba nabrał jeszcze więcej dynamizmu, a może dramatyzmu?
Nie pamiętam jak było wcześniej, ale też ostatnie cztery wersy są dzięki temu dobrze
wyeksponowane - choćby dlatego było warto:) Ja mam jeszcze jedno pytanie do Autora,
a pytam zupełnie poważnie: co pana skłoniło do wybrania tego tematu? Liczę na odpowiedź,
może być tutaj, może i na privie. Pzdr!

Opublikowano

Wydarzenia z Pragi z 1968 roku są jednymi z najbardziej tragicznych historii XX wieku. Uważam, że powinno się je nieustannie przypominać. Przede wszystkim ku przestrodze. Taki jest cel tego wiersza i innych moich tekstów – refleksja i ostrzeżenie. Jestem młodym człowiekiem – praska wiosna dla mnie jest przede wszystkim elementem historii, miałem to szczęście, że nie przeżywałem namacalnie ponurej rzeczywistości lat 60.

Przesyłam serdeczne pozdrowienia,

Karol Samsel

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Kamil Olszówka Tak, należy im się cześć i chwała po wieki. Pozdrawiam!
    • Ponura polska jesień, Przywołuje na myśl historii karty smutne, Nierzadko także wspomnienia bolesne, Czasem w gorzki szloch przyobleczone,   Jesiennych ulewnych deszczy strugi, Obmywają wielkich bohaterów kamienne nagrobki, Spływając swymi maleńkimi kropelkami, Wzdłuż liter na inskrypcjach wyżłobionych,   Drzewa tak zadumane i smutne, Z soczystych liści ogołocone, Na jesiennego szarego nieba tle, Ponurym są często obrazem…   Jesienny wiatr nuci dawne pieśni, O wielkich powstaniach utopionych we krwi, O szlachetnych zrywach niepodległościowych, Które zaborcy bez litości tłumili,   Tam gdzie echo dawnych bitew wciąż brzmi, Mgła spowija pola i mogiły, A opadające liście niczym matek łzy, Za poległych swe modlitwy szepcą w ciszy,   Gdy przed pomnikiem partyzantów płonie znicz, A wokół tyle opadłych żółtych liści, Do refleksji nad losem Ojczyzny, W jesiennej szarudze ma dusza się budzi,   Gdy zimny wiatr gwałtownie powieje, A zamigocą trwożnie zniczy płomienie, O tragicznych kartach kampanii wrześniowej, Często myślę ze smutkiem,   Szczególnie o tamtych pierwszych jej dniach, Gdy w cieniu ostrzałów i bombardowań Tylu ludziom zawalił się świat, Pielęgnowane latami marzenia grzebiąc w gruzach…   Gdy z wolna zarysowywał się świt I zawyły nagle alarmowe syreny, A tysiące niewinnych bezbronnych dzieci, Wyrywały ze snu odgłosy eksplozji,   Porzucając niedokończone swe sny, Nim zamglone rozwarły się powieki, Zmuszone do panicznej ucieczki, Wpadały w koszmar dni codziennych…   Uciekając przed okrutną wojną, Z panicznego strachu przerażone drżąc, Dziecięcą twarzyczką załzawioną, Błagały cicho o bezpieczny kąt…   Pomiędzy gruzami zburzonych kamienic Strużki zaschniętej krwi, Majaczące w oddali na polach rozległych Dogasające płonące czołgi,   Były odtąd ich codziennymi obrazami, Strasznymi i tak bardzo różnymi, Od tych przechowanych pod powiekami Z radosnego dzieciństwa chwil beztroskich…   Samemu tak stojąc zatopiony w smutku, Na spowitym jesienną mgłą cmentarzu, Od pożółkłego zdjęcia w starym modlitewniku, Nie odrywając swych oczu,   Za wszystkich ofiarnie broniących Polski, Na polach tamtych bitew pamiętnych, Ofiarowujących Ojczyźnie niezliczone swe trudy, Na tylu szlakach partyzanckich,   Za każdego młodego żołnierza, Który choć śmierci się lękał, A mężnie wytrwał w okopach, Nim niemiecka kula przecięła nić życia,   Za wszystkie bohaterskie sanitariuszki, Omdlewających ze zmęczenia lekarzy, Zasypane pod gruzami maleńkie dzieci, Matki wypłakujące swe oczy,   Wyszeptuję ciche swe modlitwy, O spokój ich wszystkich duszy, By zimny wiatr jesienny, Zaniósł je bezzwłocznie przed Tron Boży,   By każdego z ofiarnie poległych, W obronie swej ukochanej Ojczyzny, Bóg miłosierny w Niebiosach nagrodził, Obdarowując każdego z nich życiem wiecznym…   A ja wciąż zadumany, Powracając z wolna do codzienności, Oddalę się cicho przez nikogo niezauważony, Szepcząc ciągle słowa mych modlitw…  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @andrew Czy rzeczywiście świat współczesny tak nas odczłowieczył? Czy liczy się tylko pogoń za wciąż rosnącą presja społeczną w każdej dziedzinie? A gdzie przestrzeń, by być sobą?
    • @Tectosmith całkiem. jakbym czytał któreś z opowiadań Konrada Fiałkowskiego z tomu "Kosmodrom".
    • @Manek Szerzenie mowy nienawiści??? Przecież nie skłamałem w ani jednym wersie!
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...