zabrałam

[seweryna żuryńska]

zabrałam moje oczy
łapki wiecznie skomlące
ciepłe i chętne usta
zabrałam siebie chcący

nie polecę w krainy
wspólnych wirów i marzeń
nuty się wymieszały
i nie dźwięczą już razem

pomyliły się kroki
wypraw w śmiech roziskrzony
nie ożywię literek
semantycznie zgubionych

i choć noc zimna we mnie
posiekanam w talarki
wezmę nową sztalugę
świeże pędzle i farbki

[Joanna_W.]

to posiekanie w kawałki ... ech
Zyczę, aby dało się skleić;)

Pozdrawiam.
A.

[Małgorzata_Jaworek]

to co napisałaś siedzi we mnie. Pięknie piszesz o zatraceniu, zagubieniu, w końcu zgubieniu... Żal odchodzić, ale gdy coraz mniej łączy... Dziękuję, teraz czuję się mniej samotna. Smutny, refleksyjny wiersz ,a co najważniejsze prawdziwy.
Pozdrawiam
Gocha

[Iris_IK]

Wiersz ckliwy i komentarze ckliwe...i ckliwo mnie też by się zrobiło,gdyby nie jakiś dziki optymizm, który we mnie wstąpił...-:)

oczywiście zabiorę sobie do ulubionych na gorsze chwile!

a ja nowe sztalugi dostałam pod choinkę

jeszcze nic nie namalowałam

Dzięki
Irena.