Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

         Pytanie

 

czuję jakbym gdzieś odchodziła
gdzieś daleko w jakiś inny świat
czuję jak z godziny na godzinę
zmieniam się a wraz ze mną
innieje dusza

jak długo to będzie trwało
jak daleka będzie ta nowa droga
czy świat który otwiera mi swoje
ramiona będzie lepszy od tego
co mi skrzydła dał 

 

 

 

 marzec, 1981

 

 

 

 

Edytowane przez Nata_Kruk (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Wiersz skromny, nie narzucający się bombastycznymi
fajerwerkami językowymi (właściwie chyba w ogóle pozbawiony
jakiś bardziej wyrafinowanych środków poetyckich, prócz
tego zgrabnego neologizmu "innieje"), taki do odprężenia,
zachęcający, by też się na chwilę rozmarzyć i unieść od ziemi:)

Pierwsza strofka moim zdaniem bez zastrzeżeń, druga chyba
gubi rytm w drugim wersie; szkodliwy wydaje mi się również lekki
podźwięk od słowa "droga" do "ramiona" oraz wielokropek na końcu.
Tyle ja. Pzdr!:)

Opublikowano

Wiesz co? Tak jeszcze czytam i dochodzę do wniosku, że za dużo tych
"nieokreśloności" tutaj: "jakbym gdzieś", "gdzieś w jakiś"... No i tytuł
- też nieokreślony. Za wielkie, za rozległe zakresy. Nie chcę z tych
przestworzy ściągnąć na ziemię peela, raczej czytelnikowi dać jakiś punkt
zaczepienia. Pzdr!

Opublikowano

To prawda, skromny i... "stary", bo z 1981 r. Nie miał tytułu, ale pomyslałam sobie, że ten brak zastapię słowem... pytanie...( w końcówce jednak pojawia się i mozna je na rózne sposoby interpretować) reszta zapisana jest dokładnie, jak przed laty. Hmm, rytm w drugiej części..?
... w tamtych latach mialam przed sobą różne wizje mojego życia, własne marzenia i pewnie dlatego, zapisałam to takimi słowami.... dziękuję za komentarz Bartosz. Pozdrawiam..:)

Opublikowano

Dobrze że nie wyciągam wcześniejszych wierszy... Może powinnaś popracować nad tymi jak to powiedziałaś "starymi" wierszami. To zależy ile miałaś lat pisząc taki wiersz, może jak na swój wiek byłaś wyjątkowo bystrą dziewczyną jak bystrzyca górska :)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Cóż, może z tym rytmem to rzeczywiście się niesłusznie rozpędziłem w wytykaniu:)
Jeśli chodzi o tytuł, to znakomicie to dostrzegam, że można go na różne
sposoby interpretować w kontekście wiersza. Jednak mi chodziło o to, czy nie warto by
chociaż w tym elemencie "zawęzić" tego pola na domysły - jak już napisałem,
wg mnie wiersz obecnie można podczepić pod niemal wszystko i równie dobrze pod nic,
czy raczej "pod nieokreśloność" (żeby nie powiedzieć "bezpłciowość"),
a to już przestaje być zaletą. Ale to wyłącznie moja subiektywna opinia, a wiersz - twój:)
Pa.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



To pamiątka i właśnie dlatego podaję je w oryginale. Nnigdy wcześniej nie publikowałm moich "dziełek". Czy byłam bystra, jak na mój wiek, nie wiem, trudno mi samą siebie oceniać. Dziękuję, że wpadłeś.
Pozdrawiam..:)
Opublikowano

Witaj. Bardzo fajnie,że jesteś po przerwie. Jeśli jest tak jak piszesz i
wiersz jest ''wiekowy'' to nie broń go, bo to autentyk i jako żywo
przypomina mi moje początki przygody z poezją; i skoro to lata
tak odległe, to przecież mając dużo mniej lat, tak się właśnie świat
postrzegało - wiem coś o tym.Plus za ''odwagę'' i na miłość boską niczego
nie poprawiaj.Pozdrawiam serdecznie:))))) EK

Opublikowano

Bartoszu, nie wątpiłam nawet przez moment, że nie dostrzegłeś wielorakiej możliwości interpretacji tytułu. Masz rację z tym.."podczepianiem"... że "pod wszystko".. ale, wybacz, nie zgodzę się, że "pod nic", czy "raczej pod nieokreśloność"...... przecież pierwsza część mówi o pewnym buncie, braku akceptacji tamtej rzeczywistości, stąd wewnętrzne zmiany stanu ducha, że tak to określę, a tytułowe pytanie , to część druga... no i to, co każdy w niej odszuka.
Pozdrawiam Cię..:)

Opublikowano

Hm - ja też nie jestem zwolennikiem odgrzewania - szczególnie, że jest doskonały przykład - jakie błędy popełniane sa na początkach. w sumie utwór bazuje na pytaniu podmiotu - no własnie - do kogo ? Świat liryczny bazuje na jego pytaniach i jego doświadczeniach, które nie sa rozpudowane - vide - tutaj "inny świat", dalej - "świat rozkłada swoje ramiona". Te uczucia sa zbyt niewykształcone i wytrawnemu graczowi nie wystarczą - bo jakżesz zrozumiec, że "innieje dusza moja?". Tyle technika, teraz treśc
Mam wrażenie, że jest tutaj motyw podmiotu, który właśnie odszedł - i praktycznie niewiele zostało powiedzanie - zmiana i pytanie co dalej ? Ja nie wiem, zawsze mozna z perspektywy teraz to ocenic :)
Czekam na świeższe produkcje i pozdrawiam.

Opublikowano

Ależ Michale, przecież na błędach się uczymy, ponoć. Tak, pytania i doświadczenia nie są rozbudowane, to byłyby szczegóły. Innieje dusza moja.. to jakby wewnetrzna przemiana, wynikająca z poprzedzających wersów, czyli bycie w świecie, który nie był taki, jakim go chciałam widzieć, a oczekiwaną przyszłość, zeczywiście można już teraz ocenić, z perspektywy czasu.
Dziękuję, pozdrawiam.

Opublikowano

pytanie w zakończeniu bez odpowiedzi - bo nie wiadomo, co w danym momencie lepsze, ramiona czy skrzydła; choć mnie się wydaje, ze jedno i drugie - zależnie od okoliczności;
wiersz refleksyjny, porządkujący świadomość peela, literacko poprawny;
J.S

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @hania kluseczka Użyłem "awersji na kluski" bo język pozwala na takie przesunięcia przyimka, gdy chcemy podkreślić reakcję na bodziec.   a co do reszty.    CZŁOWIEK pozostaje płomienny, a Migrena nie ulega drobnym złośliwościom.   przyszłaś się tutaj ogrzać, prawda ?   to teraz idź do baru mlecznego na kluski i nie truj dupy.            
    • @KOBIETA w morzu moczę tylko nogi:)
    • „krytyka literacka nie jest osądzaniem człowieka przez człowieka (któż dał ci to prawo?), lecz starciem dwóch osobowości na absolutnie równych prawach. Wobec czego - nie sądź. Opisuj tylko swoje reakcje. Nigdy nie pisz o autorze ani o dziele - tylko o sobie w konfrontacji z dziełem albo z autorem. O sobie wolno ci pisać. Ale, pisząc o sobie, pisz tak aby osoba twoja nabrała wagi, znaczenia i życia - aby stała się decydującym twoim argumentem. Więc pisz nie jak pseudo-naukowiec, ale jak artysta. Krytyka musi być tak natężona i wibrująca jak to, czego dotyka - w przeciwnym razie staje się tylko wypuszczaniem gazu z balonu, zarzynaniem tępym nożem, rozkładem, anatomią, grobem. A jeśli nie chce ci się lub nie potrafisz - odejdź.”    W. Gombrowicz,  Dziennik 1953- 1956.       A „ Człowiek” jest doskonały w Twoim ujęciu Migrenko:) i obraz również:)       
    • na dziale rosną mgły najwięcej jesienią płoną bielą i ochrą dymią się czerwienią pachną grzybami i liśćmi buków na zimę ostrą zbierają siły szeleszczą nogami tu rosną baśnie na srebrnych łąkach wiatrem szeptane na moim dziale gdy słońce gaśnie złotą jesienią  
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @Ewelina Ewelino, czytając te strofy przychodzi na myśl manekin, wiersz bez nagłówka czyli świetnie prowokujesz umysł czytelnika do "główkowania". Lubię utwory, które zmuszają mnie do głębszego zastanowienia, ten "niedokończony wers" po prostu dodaje temu życia. Pozdrawiam!     *********************
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...