Przyszła

[Owieczka]

Przyszła. Sama nie pamiętam, kiedy.
Stanęła obok, lub przed, zresztą - nie wiem.
Przybrała postać mężczyzny.
A może to w ogóle nie była ona?
Promienie słońca nie przenikały
zamkniętych drzwi- nie otwierałam.
A ona patrzyła na mnie i uśmiechała się.
A może to tylko złudzenie?
Czy ona istnieje? Chyba tak.
Ale jeśli bytuje, to jest krzywa
i połamana w milionach miejsc.

[Owieczka]

To mój wcześniejszy wiersz po wprowadzeniu małej zmiany... Pozdrawiam!

[Manavi]

To "bytuje" jakoś mi nie leży... Ale wiersz daje do myslenia. Kim jest ta ona?
Pozdrawiam chłodno (na okolicznośc upałów)

[Owieczka]

Musiałam wrzucić "bytuje" aby nie było powtórzenia słowa "istnieje". To miłość! Po prostu miłość :) Dziękuję i pozdrawiam! :)

[jacek_sojan]

"uśmiechająca się" pod "postacią mężczyzny" to jest miłość? - ten wiersz jest "krzywy i połamany
w milionach miejsc", tak że nie sposób wskazać, co właściwie tu kuleje - bo chyba wszystko - koncepcja, realizacja, słownictwo - wszystko tu jest pretensjonalne, sztuczne;
zaznaczam - ja nie kwestionuję uczucia, które podyktowało ten wiersz, ja mówię o artyźmie - którego tu nie sposdób się dopatrzeć; to nieudany twór - zdarza się się to każdemu; w tym wypadku jest to bardzo wyraźny błąd konceptualny - już w samym zamyśle; J.S

[Owieczka]

Cóż... dzięki :) pozdrawiam