Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Przyszła

Owieczka
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Owieczka

Owieczka

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Przyszła. Sama nie pamiętam, kiedy.
Stanęła obok, lub przed, zresztą - nie wiem.
Przybrała postać mężczyzny.
A może to w ogóle nie była ona?
Promienie słońca nie przenikały
zamkniętych drzwi- nie otwierałam.
A ona patrzyła na mnie i uśmiechała się.
A może to tylko złudzenie?
Czy ona istnieje? Chyba tak.
Ale jeśli bytuje, to jest krzywa
i połamana w milionach miejsc.

jacek_sojan

jacek_sojan

Opublikowano
Opublikowano

"uśmiechająca się" pod "postacią mężczyzny" to jest miłość? - ten wiersz jest "krzywy i połamany
w milionach miejsc", tak że nie sposób wskazać, co właściwie tu kuleje - bo chyba wszystko - koncepcja, realizacja, słownictwo - wszystko tu jest pretensjonalne, sztuczne;
zaznaczam - ja nie kwestionuję uczucia, które podyktowało ten wiersz, ja mówię o artyźmie - którego tu nie sposdób się dopatrzeć; to nieudany twór - zdarza się się to każdemu; w tym wypadku jest to bardzo wyraźny błąd konceptualny - już w samym zamyśle; J.S

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • TylkoJestemOna
      Rajski Ptak

      Przez TylkoJestemOna · Opublikowano

      nosiła zawsze szeroką bluzę i ciemne okulary nikt nawet nie zapytał   - wystarczyło im logo, postrzępiony materiał poczuli, że mogą wyszydzać   a jednak ona szła : stopień po stopniu   choć każde z rzucanych ciężarem krępowało nie pozwoliła się zatrzymać   aż w końcu dotarła tam, odwróciła się tylko raz   gwałtownie uniosła głowę, sponad oprawy  poraziło ich złoto, błękit i zieleń spojrzenia   zdjęła obszerne ubranie  z kieszeni wypadł nóż co uchwyciła _ odeszła jak przyszła       na skrzydłach poruszył mnie Twój wiersz... cholera mnie bierze na takie sytuacje..rozszarpałabym każdego za zabawę drugim człowiekiem...

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Bożena De-Tre
      Rajski Ptak

      Przez Bożena De-Tre · Opublikowano

      @Annna2 To jest prawdziwy obrazek i zapis myśli „ zranionego Szkła”.Ja tylko połączyłam kropki.
    • Czarek Płatak
      wiersz-o-dystans

      Przez Czarek Płatak · Opublikowano

      wiersz-o-dystans    wschód kwitnie dzień się osadza  i z brył kondensuje miasto  nabiera mięsa nakłada skórę  obrasta drzewami obrastają betonem kondesacja tężenie    drgania ponad czarną arterią  odejść mlaszcząc w chodnikach  niech gołębie wschodu krążą  nad kamienicami na dzień  dobry na dzień ledwo    ozłota kształtów i ruchu  stoję dziecko w brzasku  dziecko niebytu piszę go raz  i zmileczę przemilczę a na zawsze zniknie  a zniknie na zawsze        
    • Florian Konrad
      Fajne, ale nie dotykaj

      Przez Florian Konrad · Opublikowano

      ten rodzaj energii mogę ci przekazać wyłącznie językiem. z ust  – prosto w serce. niech rozrośnie się tam do rozmiarów opowieści o staruszku który, w opinii współmieszkańców wsi kompletnie oszalał w tym swoim próbowaniu... przyciągnięcia Wenus. samorobnym Marsem. ach, ileż dni spędził on na rozsypywaniu po podwórku rudego piaszczydła, na obtaczaniu w nim, niby mięsa w panierce, każdej swojej ruchomości: od agrafek – na wersalkach i meblościance kończąc! kto policzy, ile ton kamienisk nazwoził biedny, jak się zdawało, pomyleniec, na posesję, by imitowały marsjańskie głazidła? chyba mniejsza o to. ważne było czekanie, tęskne, z oczami skanującymi czerń dnia i nocny błękit. to zasychanie w środku i na zewnątrz, upodabniając się do skalnego odłamka. ta wiara kierowana wzwyż. aż pewnej nocy całe jego  obejście zakwitło, z piachu i kamieni wystrzeliły łodygi. ciepłota, niby wielki koc, miękko i powoli rozścieliła się na dachach budynków, rudym piasku, na studni. ciało staruszka, nie większe od śmiejżelka, znaleziono w zagonie petunii. pochowano w pudełku po zapałkach na kocim cmentarzu. jego duch ciągle zespala się ze Ziszczoną. ...widzisz, jaka ładna historia? powiem w sekrecie: to nie wymysły. choć też – bajka!
    • Alicja_Wysocka
      Pełny magazynek

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @Simon Tracy  Czasem wystarczy przetrzeć szybę - tam naprawdę jest słońce i zieleń. Możesz nie nazywać tego narzekaniem, ale Twoje wiersze niosą bardzo dużo bólu, bezsilności, samotności. I to właśnie one mówią najwięcej jak Ci jest teraz. Nie warto oszukiwać siebie - siebie najlepiej słuchać uważnie.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...