Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

bez raportu doręczenia


Rekomendowane odpowiedzi

Przyznaję, źle oceniałam jesień. Ale teraz to
nieistotne. Popatrz, drzewa znowu zrzucają
języki na ziemię, a ja nie myślę o oblizanych ustach.

Kiedy jadę Toszecką, już nie czekam na ciebie. W perspektywie
widzę kościół i przypominają mi się opuszczone msze. Bo zmarłych
najłatwiej się wspomina przy czystej, pozostawiając wino

na inne okazje. Mówię prosto z wiaduktu, jednak
mnie nie odbierasz. Widać odległości
lubią się pomnażać.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

  • Odpowiedzi 42
  • Dodano
  • Ostatniej odpowiedzi

Top użytkownicy w tym temacie

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



dzięki, wbrew pozorom, nie ma tutaj tajemniczości,
wiersz pisany prostymi słowami

zdrówka Espena Sway :)
No własnie, proste, tak trudno powiedzieć prosto, a tu mamy. Uczta się.

dziękuję Panu za pozytywa i odwiedziny

pozdrawiam nocą Espena Sway :)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Espeno, czy wiesz jaka to frajda czytać dobrą poezję? (wybacz dwuznaczność,
w istocie chciałem, aby zabrzmiało jednoznacznie pozytywnie:)

Nie wiem czy dobrze go odbieram, ale czuję tu uzupełnianie nostalgicznych obrazów
nostalgią za życiem, które jeszcze jest, ale już go prawie nie ma... Tak czy inaczej
- bdb+

ps. powiedz mi tylko co to znaczy u licha "jadę toszecką"?
Pzdr, miłych snów:)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Espeno - no jestem pod wrażeniem, jestem. Jedno, co mnie zastanawia, to interpunkcja - jak jest kropka, a za nią mała litera - rozumiem, że chodzi o uwypuklenie przerwy, ale to tak trochę dziwnie wygląda. Szczególnie, jak się kończy strofa - tutaj to jest on wogóle zbędny, szczególnie że następna z małej litery.
Ale czyta się, czyta...
Pozdrawiam.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Ludzie w każdym mieście umierają tak samo. Wieczorem, gdy dzień milknie, albo przed ósmą rano.   Gasną jak świecy ogarek lub jak w kominku płomienie, I zostawiają po sobie długie, nieme wspomnienie.   Za bramą stają się ciszą co w każdym mieście tak samo chłodem wita i pustką. I nie wypuszcza z ramion.   Ludzie w każdym mieście odchodzą w bezmiar tak samo. Kochani czy niekochani, żegnają się za bramą.   A brama cicho skrzypi Z każdym ostatnim westchnieniem, I potem już tylko cisza okryta łzą i milczeniem.   Ludzie w każdym mieście Umierają tak samo, Mgłą się kładą przy ziemi Za zimną, stalową bramą.
    • @klaks zatkało Cię, że nie odpowiadasz?   
    • Podpowiem:  pali kot - z wykształcenia filozof    
    • Ulubione kwiaty twe Rosną wiesz zapewne gdzie. Ulubione kwiaty twe Znów przypominają cię. Ten ich kolor i ta woń Twoje oczy, twoja dłoń. Wszystko to w pamięci mej Ciągle żyje, ciągle jest. Tak jak kiedyś rosną sobie I nie myślą , co kto powie O ich wdzięku, czy zapachu, O dziewczynie i chłopaku. Ulubione kwiaty twe rosną wiesz zapewne gdzie, ulubione kwiaty twe znów przypominają cię. Tak bym chciał powrócić tam, Kiedy wiosna, kiedy maj. Chociaż jesień na mej głowie, Tęsknię bardzo dziś po tobie. Chociaż pora już nie taka, by rozmyślać o tych kwiatach, Piotr woła do nieba bram, Przecież.... ja już byłem tam... Ulubione kwiaty twe.....  
    • przestrzeń zamknięta w słowie "kiedyś" przecież jakaś istnieje, mimochodem zastygła w osobliwej dwuwymiarowości pokój luster, nie przeczę, dziwny   wejście smoka w niebezpieczne miraże fragmenty szkła odbijają nieistniejące twarze widać kurz - tańczy w drgających promieniach walczy o przetrwanie, o moment uwagi   jak usta jeszcze chwilę nad lustrem wody wzrok łapie oddech, czepia się złocistej nici i widzę, prawda to? czy projekcja? synaptyczne połączenia rwą się i zrastają   tworzą nowe mapy dawno odkrytych lądów widać, archiwista mieli codzienność tkając istotne obrazy z nieistotnych zdarzeń to tylko złudzenie pamięci, fatamorgana czasu   półprzepuszczalne membrany wspomnień filtrują obrazy i dźwięki dawno przebrzmiałe zostawiając osad niedopowiedzeń na dnie szklanki z wczorajszą herbatą  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...