na koniuszkach palców... - wersja poprawiona

[Annna B.]

Na koniuszkach palców
stanęłam
drżącą ręką dotknęłam
nieba

Nagle...
wyskoczył zza chmury
spojrzał na mnie z góry
- Święty Piotr

Odejdź - zagrzmiał
jeszcze nie twoja pora
Tymczasem blokujesz kolejkę

Mrugnął do mnie okiem
błysnęło - jak wtedy
gdy stłukłam wazon
- pomyślałam

A on uśmiechnął się tylko
jakby znał moje myśli
Pogłaskał po głowie
niczym niesforne dziecko

Kiwnął palcem -
spadłam na ziemię
w puchowe poduchy


Poprawiłam ten wiersz według rad... i sama nie wiem co z tego wyszło - proszę oceńcie ;] puchowe poduchy są zamierzone... ;-)

[Anna Maria K.]

Podtrzymuję zdanie, że jak na debiut jest ten wierszyk niczego sobie :)
Ale jeśli zależy Ci na doskonaleniu warsztatu, to wiedz, że jeszcze dłuuuuga droga...
Tak to jest i każdy piszący musi ją przejść, a przynajmiej w tę drogę wyruszyć ;]
pzdr.

[Annna B.]

Co do tej drogi... wiem i chyba jestem gotowa ją przejśc, a przynajmniej tak mi się wydaje ;] W końcu pierwszy krok juz zrobiłam - wysłałam go tutaj, wcześniej gnił w szufladzie. Teraz muszę się zabrać za następny! Pozdrawiam

[egzegeta]

prosisz oceńcie; żeby ocenić trzeba się znać. Ja tylko mogę wyrazić swoje bardzo skromne zdanie, otóż pierwsza zwrotka bardzo mi sie podoba i jakby wprowadzała w świat dziewczęcych marzeń, może miłości .... lekka, zwiewna, nieba sięgająca. Niestety druga zwrotka wprowadzająca element "grozy" inną ścieżką nas prowadzi. Ale sympatyczny, pozdrawiam serdecznie