Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Na wstępie pragnąłbym zaznaczyć, że wiem, że to jest dramat. I zdaje sobie sprawę, że wklejanie go tutaj jest z mojej strony być może pewnym nadużyciem. Gdyby ktos się poczuł urażony - proszę zakomunikować, usunę temat niezwłocznie.
PS: Proszę się zbytnio nie zniechęcać brakiem akcji; całość jest rozplanowana na trzy-cztery akty.

M jak Mason

Akt I
scena I

Wieś popegeerowska. Upał. Chłoporobotnicy: Czesiek, Mietek i Tadek siedzą półnadzy na ławce przy asfaltowej drodze.

CZESIEK
Ciepło dzisiaj.

MIETEK
Ciepło.

TADEK
Ta. No.

MIETEK
Poschnie.

CZESIEK
Co poschnie?

MIETEK
Wszystko poschnie. Wszystko, cośmy posiali.

TADEK
Ta. No.

CZESIEK
Ale jakby padało, toby wszystko się pokładło. Albo pogniło.

MIETEK
A jakby było trochę tak, trochę tak, to by przyszedł, panie, robak i wszystko zeżarł. Wszystko, cośmy posiali.

CZESIEK
(wzdycha głęboko)
Nie ma pogody. (pauza) Nie ma pogody, ale to dobrze. Ja tam nie lubię pogody.

MIETEK
Ja też nie. Pogoda to jest zawsze przeciwko człowiekowi.

TADEK
Ta. No.

CZESIEK
Zależy, jakiemu człowiekowi. Jak kto jest bogaty, to ma zawsze dobrą pogodę. Nie musi się martwić, że mu poschnie. A jak u niego w mieście mu pogoda nie pasuje, to jedzie sobie taki jeden z drugim do Acapulco.

MIETEK
Jakie tam jedzie, Czesiu, jakie jedzie. Bogaty to sobie leci. Samolotem. Jak bocian do ciepłych krajów.

CZESIEK
Też mi szpan. Ja też kiedyś samolotem leciałem.

MIETEK
Do Acapulco?

CZESIEK
Nie, do Petersburga. Za komuny. W ramach przyjaźni z ruskimi. Takeśmy się przyjaźnili w samolocie, że pilot nie mógł wylądować tylko kręcił wokół lotniska. Ty wiesz, Mieciu, jak w takim ruskim samolocie trzęsie?

MIETEK
Eeee, za komuny to się nie liczy.

CZESIEK
(wzdycha jeszcze głębiej)
Za komuny na pegieerze to zawsze była pogoda. Nie to, co teraz. Teraz nie ma pogody.

MIETEK
Ano, nie ma.

TADEK
(ożywiony)
Mnie to wygląda, koledzy, na ogólnoświatowy spisek pogodowy przeciwko klasie chłoporobotniczej.

MIETEK I CZESIEK
(jeden przez drugiego)
Jaki spisek? Czyj spisek?

TADEK
Masonów. Żydów. No i pedałów.

MIETEK
(spluwa z dezaprobatą)
Tfu!

(pauza)

CZESIEK (nieśmiało)
Tadziu, a kto to jest mason?

TADEK
Mason, panowie, jest to element społeczny zrzeszony w organizacji masońskiej. Organizacja taka posiada całkowitą władzę nad światem, którą zdobyła tajnymi masońskimi sposobami oraz żydowskimi pieniędzmi, zagrabionymi polskiemu chłopu. Celem takiej organizacji jest wyniszczenie polskiej klasy chłoporobotniczej. Nade wszystko zaś mason jest wrogiem religii katolickiej, która jest nieodłącznym elementem polskiej tradycji chłoporobotniczej.

CZESIEK
A.

(pauza. długa.)

MIETEK
Szkoda gadać. Lepiej napijmy się wódki.

CZESIEK
Napijmy się

TADEK
Ta. No.

(ulicą przejeżdża na rowerze Heniek)

HENIEK
(wesoło, pozdrawiając)
Czołem, panowie!

CZESIEK, MIETEK I TADEK
(pozdrawiają go gestem)

(Heniek oddala się. Pauza)

CZESIEK
Mieliśmy iść na wódkę.

TADEK
Ta. No.

MIETEK
Mieliśmy. Ale mnie ten Heniek zbił z pantałyku.

CZESIEK
Co ty, Heńka nie widziałeś? Czterdzieści lat we wsi mieszka. Od urodzenia.

MIETEK
No właśnie. Mieliśmy iść na wódkę. Ale czy ty zauważyłeś, Czesiu, że ten Heniek, to on jakiś dziwny?

CZESIEK
Tam zaraz dziwny. Rower nowy kupił na rynku, bo mu ciotka z Ameryki dolary przesłała, to i jeździ. Bym miał ciotkę w Ameryce, też bym jeździł.

MIETEK
Nie o to chodzi. Rower nowy niech sobie ma, i tak mu zaraz ukradną. Ale ten Heniek, to on (zniża głos) on wódki nie pije. Już nie mówię, żeby sklepowej - tej to nikt we wsi nie pije, ale naszej, wsiowej kolorowanej wódki od Staśka on nie pije.

TADEK
Ta. No.

CZESIEK
Ano nie pije. Ojciec jego za to pijał. Za dwóch. Dziesięć lat Heniek miał, jak mu ojciec po pijaku z traktora na pegieerze wypadł, tak jakoś niefortunnie, ze prosto pod koła. Jakby ci ojciec z przepicia pod traktor wleciał, też byś nie pił.

MIETEK
A mnie się widzi, że Heniek, to on... Tadziu (szturcha go) jak ty to powiedziałeś?

TADEK
(ożywiony)
Nastaje na polską tradycje chłoporobotniczą!

MIETEK
Tak jest. No bo picie wódki to jest taka jakby nasza tradycja. A on na nią nastaje.

TADEK
Co niechybnie wskazuje, że Heniek jest masonem.

CZESIEK
Mnie się to nie widzi. Sam powiedziałeś, Tadziu, że taki mason to wróg kościoła jest. A Heniek do kościoła chodzi, co niedziela.

MIETEK
Chodzi! Wszyscy chodzą! Ale zawsze pod chórem stoi!

CZESIEK
Ale na tacę zawsze rzuca. I to niemało wcale. I na kościół daje, jak dobrodziej po kolędzie chodzi.

MIETEK
Daje! Bo ma! A skąd ma? Tadziu, powiedz mu, skąd on ma!

TADEK
Są to żydowskie pieniądze zagrabione polskiemu chłopu!

MIETEK
Tak jest! I od ciotki z Ameryki!

TADEK
Amerykańska żydomasoneria przejęła władzę nad światem i finansuje niższe organizacje masońskie.

MIETEK
A jak on zawsze do nas mówi! „Czołem”! Nie żadne „cześć”, nie „dzień dobry”, już nie mówiąc o „niech będzie pochwalony” – tylko zawsze „czołem”!

TADEK
Jest to pewnikiem tajne pozdrowienie masońskie.

CZESIEK
(ze zgrozą)
No... czyli sprawa jasna. Nasz Heniek to mason!

TADEK I MIETEK
(spluwają, razem)
Tfu! Mason!

TADEK
I Żyd!

MIETEK I CZESIEK
(spluwają, razem)
Tfu! Żyd!

MIETEK
I pedał!

CZESIEK I TADEK
(spluwają, razem)
Tfu, pedał!

CZESIEK
Lepiej już chodźmy na tę wódkę!

(wychodzą)

Opublikowano

Zapowiada sie bardzo, bardzo interesująco (Heniek, który ze względu na ciotkę w Ameryce nie pasuje do "polskiej tradycji chłoporobotniczej"). Akcja bardzo rozwojowa. A swoją drogą ciekawe czy ukradną mu ten rower??

Opublikowano

Oj obrodziło latoś dramaturgami, obrodziło, Bardzo mi się widzi - sporo humoru (trochę jakby Mrożkowskiego, trochę przypomina tych trzech gości przed sklepem w nowym serialu TVP).
Rozbudowałbym nieco kwestie Tadka: Taa... Noo...
gdzieś tam postawiłes przecinek przed "i", ale sam go sobie poszukaj.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Gosława Jest w tym wierszu autentyczność, szorstkość i piękno. Super.
    • Nie spodziewała się. Nie spodziewała się, i to absolutnie całkowicie - bądź też całkowicie absolutnie - że jej uczucie do niego przetrwa. Pomimo tego, że do chwili, kiedy zyskała pewność odnośnie do swoich doń uczuć, upłynął już długi czas - ponad rok. Ponad dwanaście miesięcy od chwili, kiedy nie dotrzymała danego mu słowa i znikła bez wyjaśnienia - zamiast przyjechać tak, jak obiecała.    Myślała o nim przez cały ten czas, to prawda. I było jej głupio przed samą sobą z powodu wtedy podjętej pod wpływem chwilowego impulsu decyzji. Było głupio nawet pomimo faktu, że przeżyta po aktórych krajach południowo-wschodniej i zachodniej Europy, a dokładniej po Grecji, Holandii, Słowenii, Albanii oraz Włoszech, w jaką wybrała się za namową bliskiej koleżanki i wraz z nią, była ekscytująca.  Chociaż zarazem fizycznie wyczerpująca - szczególnie na Rodos i w Atenach - przy sześciodniowym tygodniu pracy w tamtejszym upale, a jeszcze bardziej przy wylewnej emocjonalności mieszkańców.     - Od wspólnych z nim chwil - pomyślała po raz kolejny, słysząc znów po raz kolejny i znów od wspólnych znajomych - minął już tak długi czas. To naprawdę ponad rok, określiła trzema słowami tę kilkunastomiesieczną prawdę. Może przyjdzie, skoro dowiedział się, że wróciłam do pracy do miejsca, w którym poznaliśmy się, zamienić chociaż kilka słów. Chociaż przywitać się. Chociaż spojrzeć. Chciałabym - nie, nie chciałabym: chcę - go zobaczyć. Chcę usłyszeć. Chcę ujrzeć w jego oczach te chęci i te zamiary, o których wtedy zapewniał. Chcę usłyszeć w jego głosie te uczucia, które wtedy poczułam. I przed którymi...     - Wybaczysz mi? - pomyślałam po raz następny, nadal przepełniona wątpliwościami. - Nie wiem, czy ja sama wybaczyłabym ci, gdybyś to ty mnie zostawił.     Przyszedł.     - Chodź, poprzeszkadzam ci w pracy - powiedział jakby nigdy nic, z tym swoim - ale już nie takim samym - lekkim uśmiechem. Serce zabiło mi dwuznacznie. Z jednej strony radośnie na jego widok, z drugiej aspokojnie na widok tego, że uśmiecha się inaczej niż wtedy. Aspokojnie na tak właśnie odczutą świadomość, że on jest już innym człowiekiem. Że zmienił się, podobnie jak ja.     - Dajcie nam trochę czasu - zakończyłam swoją opowieść szefowej prośbą o dodatkową przerwę. - Odlicz mi ją - poprosiłam wiedząc doskonale, że to zrobi.     Usiedliśmy.     - Chcesz wrócić? - zaczął bez ogródek. - Jeśli tak, to pamiętaj: jeden błąd i po nas - nacisnął mnie spojrzeniem i tonem. Udałam całkowity spokój.     - Pozwól, że opowiem ci, co wydarzyło się u mnie przez ten czas - włożyłam awidocznie wysiłek, aby mój głos zabrzmiał swobodnie. I pierwsze, i drugie udanie wyszło mi łatwiej, niż sądziłam.     - Jestem już inną dziewczyną niż wtedy - uznałam wewnętrznie. - Na pewno mnie chcesz? - spytałam go niemo kolejnym spojrzeniem.     - Kontynuuj opowieść - poprosił, dodawszy "proszę" po krótkim odstępie. Poczułam, że celowo.     Opowiadałam, a on słuchał.    -  Muszę to wszystko poukładać - powiedziałam na zakończenie. - Sam teraz już wiesz, że to skomplikowane.     - Pomogę ci we wszystkim, w czym tylko będę mógł - obiecał.     Spojrzałam na niego, uśmiechając się. Do niego i do swoich uczuć.    - Bardzo cię lubię - zapewniłam go. - Ale małymi kroczkami będzie najlepiej...               *     *     *      Dwa dni później przysłał mi zdjęcie białego anturium w doniczce.      Gdańsk - Warszawa, 25. Października 2025   
    • @Gosława dodam jeszcze, i w taki elektryzujący pierwiastek, kobiecy :))))) 
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @Dekaos Dondi ...przeczyć nie trzeba, gdyż jako drewno, cal za calem, stanie się wkrótce w piecu opałem.   Pozdrawiam z uśmiechem 

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...