Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Witamy w trójkącie samotnego jabłka
z cyklu autorski kącik zażaleń i stereotypów
dziś będziemy mnożyć niepotrzebne przez odległe
ze szczyptą; a zatem

Zaczynając od drastycznego uzależnienia od ołówka tudzież klawiatury
autor wyrządza sobie nieświadomą krzywdę z braku tego co pewne
więc dla pewności zapisuje to co jest mu obce lecz zawsze czuł bliskość
w nieopisany sposób

Autor zastrzega sobie zwrot “pieprzę romantyczne komedie” jakoby on pierwszy go użył
w nagłym przypływie silnych emocji do surowego mięsa
i nie poleca tego nikomu bo często wychodzi boczkiem

Biuro doradców, tak zwana straż czujnych przyjaciół
a jeśli nie to nawet trupa podrzędnych aktorów chciałaby
sprostować informacje że niby autor założył ciepłe kalosze
w obawie przed porą
tymczasem autor ani tyciu tyciu wiedzy o tym że zima tuż tuż i sopel mu w oko

przecieki zostały zatamowane u podstawy

A zatem autor żegna cię czytelniku
zapewniając że ostatnia małolata którą wykorzystał
w średnio zaawansowanych stosunku, oraz porzucił
na rzecz cieplejszego obiadu, końca przerwy meczowej, twojego zdezorientowanego wzroku
miała powyżej osiemnastu lat i nazywała się Tadeusz

podpisano
Główny Nadzorca Błędnych Posunieć

Opublikowano

Od tzreciej zwrotki zaczyna się - niestety - tragedia (wbrew przywołanej komedii).
Wejście w stylistykę nibykabaretową bez zafundowania porcji prawdziwego śmiechu?
Te długie wersy aż wychodzą "boczkiem" (bardzo śmieszna gra słowna, aj-waj ;)
dyg
b

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



żadne wejście w nibykabaret, istnieje naprawdę utwór "Pieprzę romantyczne komedie" powyższego autora i wcale nie jest śmieszny


P.S.
Ewa Pana pozdrawia

Czasem tak bywa: co dla jednych kabaretem, dla innych tragedią. Mimo autoironii, dla mnie ten tekst ślizga się po powierzchni (słów i zjawisk), ale to mój punkt widzenia.
pzdr. b
PS. Proszę Ją ode mnie serdecznie ;)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Arsis może w innej galaktyce, ale w naszej na pewno nie, bo dawno by nas ktoś odwiedził, a nawet zabrał ziemię:)
    • @violetta Utrzymywanie, że tylko Ziemia jest piastunką życia, jest równie bezsensowne jak twierdzenie, że na dużym obsianym polu mógł wyrosnąć tylko jeden jedyny kłos ...   pomimo paradoksu Fermiego - nie jesteśmy sami
    • @Migrena Po przeczytaniu przypomniał mi sie film,  który oglądałam lata temu -wielka milość/namiętność, czasy wojny i oni tak bardzo siebie spragnieni, gdzieś na ulicy w miłosnej ekstazie...  Film był niesamowity , wiersz też uruchamia wyobraźnię, świetny.
    • @iwonaroma   mam szczęście, że czytają moje wiersze tacy wspaniali ludzie jak Ty.   dziękuję Iwonko :)    
    • Jestem tu chwilę — może i chwilą, przesiadam siebie, szukam peronu, prześwietlam ludzi jak w starym kinie, w taśmie, co płonie celuloidem.   Przystań podróżnych — poziomów tyle, uśmiechy szczere, szydercze, jasne; lęk w sercach szarych drży jak motyle, głos obojętny w tłumie wygasłym.   Prawda przy prawdzie, kłamstwo tuż obok, sznurki przy ścięgnach w pół gestu drżące, prośba jak rozkaz — portret nieznany z miejscem, co czeka, choć tego nie chce.   A czas tu stoi, choć mijam ludzi, ich kroki płyną jak cienie w wodzie; każdy z nich nosi własne zasługi i własne winy — te, które zwodzą.   W spojrzeniach migot tęsknot ukrytych, w dłoniach — rozstania ledwo domknięte; nikt nie zatrzyma chwil nieodkrytych, choć chce je trzymać, jak szkło rozcięte.   A kiedy wreszcie ruszy mój pociąg, zamknę za sobą peron tej chwili; zabiorę tylko to, co wciąż płonąc przez cudze twarze — mnie ocaliło.   I wiem, że wrócę w to miejsce kiedyś, gdy noc znów zwinie świat w celuloid; bo każdy obraz, nim zgaśnie — przecież szuka człowieka, by w nim się dożyć.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...