Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

O siódmej dziesięć otworzył oczy na resztę świata
świat odwrócił się na drugi bok
bez słowa ruszył w stronę lustra aby wyjaśnić że i tak ma coś gdzieś
nie ważne jak i kto mu kiedyś później

tak bardzo by chciał się umyć
lecz ma jeszcze tyle nagłówków do przejrzenia
obietnice tylko czekają aby zakontraktować kolejne przeciwne twarze
zabrakło mleka więc spotkanie będzie czyhało z rogami
pozornie cichej ulicy

o dziewiątej ileś porozmawiał z czajnikiem
temat to rozmowy które wyparowały
nakreślił też czerwoną linią pierwsze nagłówki z pierwszych
stron świata, który nadal bezczelnie udaje że śpi
dzisiaj zwróci uwagę na pijanego prokuratora, który doprowadził do wypadku
przez chwilę wpadł w zadumę, następnie wypowiedział na głos

“czy nie uważacie, że takim ludziom powinno się zabierać immunitety?”

pod wieczór rzuca pilotem po kanałach jakby mordował zapomnianą mimikę
można zabić człowieka
nie robiąc nic , usłyszał w zgiełku przekazu

hmm
sygnał szybkiej rewizji danych
czy czasami z kimś nie milczał za długo
a ta osoba siedzi, je kanapki z drugiej ręki
kiedy nadzieja wychodzi drzwiami
żal powraca oknem

Opublikowano

Sebastianie - "czyhać" chyba się pisze - ja to zapamiętałem od Czechowicza,
no troszkę odwrotnie, ale na niego czyhała śmierć w wierszu A. Babińskiego,
a co do wiersza, może i ciekawy, ale nie dla mnie - to nadaje się do przeróbki
przez socjologów, a może innych logów?
z ukłonikiem i pozdrówką MN

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @janofor Bardzo dobra metafora z manekinem 
    • rozsypałam sól, podpaliłam dom i teraz nie wiem dokąd pójdę dalej     pora odprawić wszystkich kochanków zmyć z oczu tusz i pewnym ruchem zetrzeć z ust karmazynową szminkę jestem mała brudna i tyle razy będę nasączać wacik płynem micelarnym dopóki znów nie poznam tej co wreszcie pojawi sie w lustrze   pora przestać prostować włosy rozpuścić je i rozebrać się z ciasnego koka a potem założyć zwykłą bawełnianą piżamę w misie czy haftowane polne kwiaty jak jedną z tych które z uporem dawała mi na gwiazdkę babcia położę sie w niej do mojego pustego znowu łóżka tak jakbym wracała do siebie z wyczerpującej podrózy   świat urósł nade mną wielki i ciężki jak drzewo cedrowe a ja próbując go chwycić niezdarnie łapię z ostrych stron jak dziecko zbyt ciężki przedmiot uginam sie pod jego naporem i słyszę, jak łamie mi kości i czuje jak miażdży piersi czaszkę brzuch i klatkę i sama jestem w klatce i klatka mnie otacza   i choć nie moge oddychać nie czuję też cudzego oddechu na swych plecach łapczywie wciągam w nozdrza świeży zapach drewna czekam aż wrośnie we mnie drzewo cedrowe czekam aż drzewo cedrowe przemieli mnie, zamieni w proch, rozloży na kwanty kwarki kawałki tak abym na końcu zlożyła  sie już tylko z dwóch atomów tlenu i by w koncu nareszcie wdech potrwał tyle co wydech
    • Rozpływający się czas sączył się z kranu. Nie był to jednak czas zwyczajny, o nie. To była esencja ślimaczego pośpiechu i tęsknoty za kwadratowym kołem. Miękkie zegary Salvadora Dali (on je malował ale to  detal  przecież i  burżuazyjny wymysł!) ociekały melancholią topniejącego sera camembert na grzbiecie mrówki-filozofa. Jeden zegar, o konsystencji ugotowanej szkarłatnej flądry  szeptał wiersze o rewolucji kaloryferów. Jego wskazówki wiły się jak pijane dżdżownice, wskazując jednocześnie środę i nigdy. Drugi zegar, bardziej płynny niż łza hipopotama, próbował uciec z płótna, zostawiając za sobą ślad zgnilizny bananów. Na horyzoncie majaczył trójnóg z jednym okiem, który bełkotał o wyższości chmur nad sznurowadłami. Z jego jedynego oka wypływała strużka stopionego ołowiu, która formowała się w napis: "A jutro będzie wczoraj!". Wtem pojawił się karzeł w cylindrze zrobionym z sardynek. Wyjął z kieszeni klucz, który otwierał nie zamki, lecz wspomnienia o smaku benzyny. Próbował nakręcić miękki zegar, ale ten jedynie jęknął i rozpłynął się w kałużę atramentu. Na koniec z nieba spadł grillowany but, który oznajmił: "Sens jest przereklamowany. Jedzcie grzyby!". I nagle wszystko zaczęło parować, pozostawiając jedynie zapach spalonej gumy i niedopałków snów.              
    • @Naram-sin Naram-sin zamieścił wiersz :) Pierwsze dwie strofy ok wg mnie. Zrezygnowałabym z drugiego 'czekałaś'. Powtórzenia nie zawsze robią dobre wrażenie. Podoba mi się to wyłuskiwanie ze zbyt ciasnego imienia.
    • Z nadmiarem czasem trudniej niż z niedomiarem ;)  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...