Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

o kłamstwach wielkich marzeniach i umieraniu

Michał Kowalski
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Michał Kowalski

Michał Kowalski

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

pierwsza zawiodła pajęczynka
limfatyczna zbałamucona
przez złośliwy neologizm

następnie fakir
z wężykami igłami i latarką na czole

szkolni koledzy
agenci na usługach przestraszonych mam

paciorek
naiwna ważka dudniąca o ściany słoika

w końcu najcieplejsza dłoń
ściskająca blade przeguby
od milionów tygodni

któż przeżyłby taki zawód

Eugen De

Eugen De

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Widzę jakąś nieprzystawalność pierwszej zwrotki- poczęcie?! Wiersz traktuje niby o drodze "od" poczatku "do" końca z małymi przystankami na zabawę, edukację i paciorek( jako walenie głową o mur, tutaj ważka o słoik) i finalna "przewrotka" czyli śmierć z ciepłą dłonią...? wiersz trudny do przebrnięcia jak życie.... Pozdrawaim.
Roman Bezet

Roman Bezet

Opublikowano
Opublikowano

Tak ;)
serio mówię - dałbym do Zetki, ale wiesz, że nie mam uprawnień ;)))
jakoś mi się przecina tytuł, lekko dlugaśnie.
Pomyśl nad pointą - może ją jakoś dowiązać do początku, do pajęczynki, limfy czy neologizmu?
Ten zawód - niby wieloznaczny - ale najbardziej prostologicznie płaczliwy.
No i Arenka ma 120% racji!
Tak czy siak, samotnie czy też nie - nie jest źle ;D

pzdr. b

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Łukasz Jasiński
      Hańba

      Przez Łukasz Jasiński · Opublikowano

      @Domysły Monika   A oto moje motto życiowe: "Polonus sum, Poloni nihil a me alienum puto!" - czy rozumie łaskawa pani?   Łukasz Jasiński 
    • Naram-sin
      Między nami

      Przez Naram-sin · Opublikowano

      Dobry. Każda interakcja społeczna jest grą. Największy problem polega na tym, że współczesne relacje najczęściej są efemeryczne i traktowane użytkowo. Czytałem niedawno o ludziach z portali randkowych, którzy zanim umówią się na spotkanie, najpierw umawiają się na półminutowe przelotne "obejrzenie się", żeby ocenić, czy warto "tracić" czas. I nie wiem, dokąd zmierza ludzkość, jeśli spotkanie, rozmowę z drugim człowiekiem uznaje się za stratę czasu i jakichś własnych zasobów. Poświęcenie drugiej osobie wiersza w takim kontekście byłoby niewybaczalnym marnotrawstwem. Podbudowuje fakt, że jeszcze niektórym chce się zatrzymać, uważnie przyjrzeć kartom w tej grze.
    • Marek.zak1
      Avatarowy patriotyzm

      Przez Marek.zak1 · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Zmieniają kraj zamieszkania, ale wiersz jest nie o tym, ale o o pouczaniu innych przez osoby, o których nic nie wiemy. 
    • Łukasz Jasiński
      Legenda o świętym Łukaszu

      Przez Łukasz Jasiński · Opublikowano

      @honeybeeYT17   Proponuję panu obejrzeć następujące filmy pod tytułem: "Lot" w reżyserii Roberta Zemeckisa i "Smoleńsk" w reżyserii Antoniego Krauzego - w takiej kolejności i zacząć samodzielnie myśleć, a nie ulegać propagandzie i obrażać innych ludzi w iście wiadomym celu.   Łukasz Jasiński 
    • Rinimod Ikcyżuk
      Pejzaż

      Przez Rinimod Ikcyżuk · Opublikowano

      Gięła się pod stępem mym trawa. Szarość dnia moją pierś wypełniła. Mój oddech skracała obawa Przed mą duszą, która się zachwyciła.   Czarne drzewa, co z szarej ziemi Ku niebiosom się wyciągały Mimo wagi tłamszących je śmieci Rosły prężnie, jakby się odgrażały.   Nad nimi biel chmur górowała, Które podszyto całunem szarości, Że wisiały nad głową jak skała O kolorze spopielonych kości.   Wiatr ciągnął je po nieboskłonie, Aby odkryć blade słońca promienie. Lecz nie było mu dane już wyjrzeć Na ziemi szarej smutne stworzenie.   A stwór ten padłby na kolana, Gdyby było to w jego naturze. Głowa stwora ziemią obsypana, Gdy do gruntu słowa szepcze on duże:   "Nienawidzę cię ziemio za torturę, Z której prosto się wyrwać nie mogę. Czemu musisz być tak piękna, Lecz ohydztwem swym budzisz mą trwogę?   Czemu chociaż mam ciebie dosyć Zachwycasz mnie swoim urokiem Gdy dobro wszelkie pod tobą ginie Jak trawa gnąca się pod mym krokiem?   Brudzisz szarość czernią i bielą Uciec od niej planuję latami Ponieważ ty jesteś mi celą, A ciało moimi kratami."   Stwór uroni krople błękitu, Kiedy skończy prawić swe żale Czując głęboko w swym sercu Że szary grunt nie słuchał go wcale.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...