Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki
🎄 Wesołych świąt życzy poezja.org 🎄

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

(Cogito ergo sum)
Kartezjusz
(Sum ergo cogito )
Ja

„Obyś żył w ciekawych czasach.”
Żyję w ciekawych czasach i pytam sam siebie czy to przekleństwo, czy błogosławieństwo?
Gdybym umiał to bym tańczył!
Gdybym umiał to bym śpiewał!
Gdybym umiał to bym malował!

Wstałem dzisiaj bardzo wcześnie. Chcę zapisać myśli, chcę zapamiętać słowa, które przyszły do mnie rano. Jeśli ich nie zapiszę – zginą. Czy warto je zapisywać?

Pamiętam pierwszą lekarską diagnozę – stwardnienie rozsiane! Ci, którzy na to chorują, wiedzą co to znaczy! Moi bliscy – rodzina i przyjaciele – sądzili, że jestem pijany lub biorę narkotyki. To rzeczywiście tak wyglądało. Zataczałem się, ruchy miałem niezborne. Jest na to fachowe, medyczne określenie – ataksja.
Ataksja mnie nie zabiła – ataksja mnie przewróciła.

Teraz, w wieku lat pięćdziesięciu, robię to co robić najbardziej lubię. Czyli nic! Nie potrafię chodzić samodzielnie, ręce mam niewładne. Nie mogę ustać – ogólnie mam kłopoty z zachowaniem równowagi.

Dobrze śpię i nic mnie nie boli. Ale miałem zły sen. Śniło mi się, że Cię nie ma, że odszedłeś wcześniej niż ja. Odszedłeś w niebyt. To każe mi się gniewać. Na Ciebie, że Ciebie nie ma. I na siebie, że w porę Ciebie nie zatrzymałem przy sobie.

Każdy jest samolubny! I nie ma takiej rzeczy czy uczucia, którego nie chciałoby się dla siebie. Pierwej niż dla innych!

Co dla „innych”? Może moja ulubiona piosenkarka? Joan Baez.
Bob Dylan powiedział o niej ”she is greate”!
Posłuchajcie!
Kto to – Bob Dylan? – Dowiedzcie się sami! Powinni o nim pisać w encyklopedii, podobnie jak o Joan Baez.

Jest dwu ludzi, których bardzo nie lubię. Nie lubię jednego z braci Kaczyńskich. Ubrał Tadeusza Mazowieckiego w „grubą kreskę” i zapoczątkował coś, co funkcjonuje do dziś – nie ważne co kto powiedział, ważne to co ja o tym mówię.
Nie lubię Jerzego Urbana bo postawił znak równości między zbirami bijącymi bezbronnego, związanego, wrzuconego do worka obciążonego kamieniami, rzuconego tak w wir wodny, a zastrachanym człowiekiem w zatłoczonym tramwaju lub autobusie, który strzela do milicjanta, w tłoku, z jego własnej broni.
Może i moja uczuciowość jest „płytka„. Ale jest moja i nikt mi jej nie odbierze. Nikt nie zabroni mi wzruszać się na kolejnym finale WOŚP, wzrusza mnie kolejna już piosenka płynąca przez mój kraj, tym razem piosenka nie napisana przez Odrę i Wisłę, lecz przez tsunami. Zadziwiająca jest światowa kariera tego obcego, japońskiego słowa.

„MAZOWIECKI TADEUSZ, ur. 1927, polityk, publicysta; 1946–55 członek Stowarzyszenia „Pax”; współzałożyciel 1957 warszawskiego KIK i 1958 miesięcznika „Więź”, do 1981 jego redaktor naczelny; 1980 przewodniczący komisji ekspertów Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego w Stoczni Gdańskiej, następnie doradca Lecha Wałęsy; 1981 i 1989 redaktor naczelny „Tygodnika Solidarność”; 1989 współtwórca porozumień Okrągłego Stołu; VIII 1989–XII 1990 premier; współzałożyciel i 1991–95 przewodniczący UD, od 1994 UW; 1991–2001 poseł na sejm; 1992–95 specjalny wysłannik Komisji Praw Człowieka ONZ do byłej Jugosławii; 1995 odznaczony Orderem Orła Białego.”
(za encyklopedią PWN)

Tadeusz Mazowiecki to osobna dla mnie historia. Pierwszy „historyczny” premier niepodległej

Polski, szedł w szeregu ze stoczniowcami. Ale najbardziej to pamiętam jak wędrował po

Bałkanach w kuloodpornej kamizelce. Czy ktoś mu odmówił w tej wędrówce poparcia?

Adam Sosna(2004.12.30) c.d.n

Opublikowano

wogle to przezabawne i prześciema. niby taki z ciebie idealista i że mazowiecki i że mokry styczeń, a to wszystko o kant rozbić. no naprawde mnie rozbawiła ta dyskusja o dwu dwoch, bo to naprawde ma wielkie jak kosmos znaczenie przy w kraju sytuacji, która cie tak bodzie przyjacielu. rzygać mi sie chce, przepraszam, bo wolaubym nie oceniać. chodzi o to, że ci nie wierzę ni ciut.

Opublikowano

dobre.
dystansuje mnie motyw Mazowieckiego. zbyt wielki szacunek do Niego czuję, zbyt dystansuje mnie to, w jaki sposób o Nim piszesz.
a żeby zadośćuczynić czepliwości: usterki interpunkcyjne.
pozdrawiam.

Opublikowano

napisałaś:
"dystansuje mnie motyw Mazowieckiego. zbyt wielki szacunek do Niego czuję, zbyt dystansuje mnie to, w jaki sposób o Nim piszesz."
interesuje mnie - w jaki sposób daję to odczuć!
a dalej?
o mnie koniec

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


to moje subiektywne odczucie. i tyle. nazwij je intuicją, nazwij przewrażliwieniem - wszystko jedno. zdanie nie do podparcia konkretnym słowem z Twojego tekstu. jakoś generalnie chodzi mi o klimat. w który to klimat wpisanie Mazowieckiego - razi mnie. może tylko mnie.
pzdr.
Opublikowano

mnie chodzi o całość tekstu
nie znajduję w tekście nic, nic co usprawiedliwiałoby Twoją ocenę
napisałem o Nim z dużej litery
tak jak Polskość piszę uparcie z dużej,
a w słownikach jest z małej!
tak mam i takie jest moje zdanie

Opublikowano

nie musisz usprawiedliwiać mojej oceny. ja nadal czuję to, co czułam. przykro mi. przecież nie każdy ma chyba odczytywać Twój tekst dokładnie w ten sposób, w jaki sobie życzysz? to by było raczej niemożliwe :)
pozdrawiam.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Gdy pierwsza skrząca gwiazda, Jakby zagubiona, maleńka, samotna, Zamigoce na tle wieczornego nieba, Oznajmiając wigilijnej wieczerzy czas… A we wszystkich Polski zakątkach, W przystrojonych odświętnie domach, Trwająca od rana krzątanina, Z wolna dobiegnie już końca…   W blasku świecy przy wigilijnym stole, Zatańczą nasze świąteczne emocje, Niewidzialnymi nićmi z sobą splecione, Niczym złote włosy anielskie.   Strojna w bombki i łańcuchy choinka, W blasku wielokolorowych lampek skąpana, Ucieszy oczy każdego dziecka, Błyszczącą betlejemską gwiazdą zwieńczona… A pod choinką stareńka szopka, Z pieczołowitością misternie wyrzeźbiona, Opowie malcom bez jednego słowa, Tę ponadczasową historię sprzed tysięcy lat...   W blasku świecy przy wigilijnym stole, Biorąc ułożony na sianku opłatek, Zbliżając się z wolna ku sobie, Wszyscy wkrótce obejmiemy się czule,   Wnet z głębi serc, Popłyną życzenia szczere, W najczulsze słowa przyobleczone, By drżącym od emocji głosem wybrzmieć… Wszelakich sukcesów w życiu codziennym, W szkole, w domu i w pracy, Szczęścia, bogactwa, pieniędzy, Lat długich w zdrowiu i pomyślności…   W blasku świecy przy wigilijnym stole, Jedno pozostawione puste nakrycie Echo dawnych zapomnianych już wierzeń, Przypomni tamte stare tradycje,   Gdy pełna czerwonego barszczu chochla, Dotknie ze stukiem każdego talerza, A po przystrojonych odświętnie wnętrzach, Rozniesie się już jego aromat, Wybijający kolejną godzinę stary zegar, Przypomni o upływających latach życia, Gdy w kącie stara pozytywka,  Zagra kolędę znaną z dzieciństwa…   W blasku świecy przy wigilijnym stole, Gdy za oknem prószy wciąż śnieg, Tlą się w pamięci wspomnienia odległe, Czasem mgłą niepamięci zasnute.   Przy wigilijnych potrawach, Zajmie nas niejedna długa dyskusja, O tym jak z biegiem kolejnych lat, Zmieniała się nasza Ojczyzna… A na przyszłe lata pewnie snute plany, Przecinane przez głośne krzyki W sąsiednich pokojach bawiących się dzieci, Wzbudzą często serdeczne uśmiechy…   W blasku świecy przy wigilijnym stole, Dadzą się czasem słyszeć szepty anielskie, Tak melodyjne choć cichuteńkie, W myślach naszych niekiedy odzwierciedlone.   Długie refleksyjne rozmowy, W gronie rodziny i najbliższych, Pozostaną w wdzięcznej pamięci, Powracając na starość przyobleczone w sny… A gdy czas włosy siwizną przyprószy, Wspomnienie tamtych z dzieciństwa Wigilii, Z oczu niekiedy wyciśnie łzy, Otarte ruchem pomarszczonej dłoni…  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • nie szukałem cię bo zawsze myślałem że takie rzeczy trafiają się innym albo w książkach które kłamią lepiej niż ludzie a potem przyszłaś bez fanfar bez obietnic po prostu usiadłaś obok jakbyś znała to miejsce od zawsze i nagle świat ten stary sku*wiel przestał mnie bić codziennie zostawił tylko lekkie siniaki żebym pamiętał jak było wcześniej kocham cię w ten brudny, ludzki sposób kiedy myślę o tobie przy pustym kubku o trzeciej nad ranem i wiem że nawet cisza z tobą ma sens tęsknota? jest jak niedopałek w kieszeni ciągle o sobie przypomina ale nie boli bo wiem że istniejesz że gdzieś oddychasz śmiejesz się może właśnie patrzysz w sufit tak jak ja i to wystarczy żeby jutro znów wstać nie wierzę w bajki ale wierzę w ciebie a to więcej niż kiedykolwiek odważyłem się mieć bo po raz pierwszy nie boję się stracić tylko cieszę się że w końcu znalazłem dom w drugim człowieku
    • Błądząc po pustynnych piaskach, w miejscach, w których dosięgniemy przykrytego mgłą nieba, każdy pozostawiony na ziemi ślad zamienimy w oazy. Tym tropem będą mogły podążać karawany spragnionych. Kropla po kropli zaczną spływać strumienie wody, wypłukując piach z zaschniętych ust. Już wiesz, wiesz więcej, więcej na pewno, na pewno, gdzie trzeba, gdzie trzeba wież. Wiesz, gdzie mgła spłynie z nieba.  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @Andrzej_Wojnowski Może właśnie tak pozytywny odbiór. Dlatego, że pisane z serca, z autentyczności. Zdrowych i spokojnych Świąt Bożego Narodzenia

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...