Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

*

Chciałem umrzeć. Naprawdę postanowiłem ze sobą skończyć. Przed wyjściem do pracy zdążyłem jeszcze wysłuchać byłej żony, która nagrała się na automatycznej sekretarce:
- W sobotę wybieram się do fryzjera więc przyjedź po Emilkę wcześniej niż zwykle i przywieź mi w końcu moje płyty. Ciągle zapominasz. Cześć.
Wsiadłem do mojego Volvo, położyłem głowę na kierownicę. Dźwięk klaksonu rozległ się po sennej jeszcze dzielnicy jak krzyk samobójcy - nieudacznika błagającego o pomoc tuż przed śmiercią.
W windzie biurowca, w którym spędzam siedem dni w tygodniu zaczepiła mnie Arleta.
- Stary jest wściekły na ciebie.
- Chuj mnie to obchodzi.
- Błagam cię Tomek. Wiem, że ostatnio masz wszystko w dupie, ale proszę cię, przygotuj te analizy, bo nas wyśle na Alaskę.
- Jest wyjście z tego problemu.
- Jakie?
- Alpinus.
- Nie żartuj sobie. Ja mówię poważnie.
- Za godzinę przyniosę ci je osobiście do przejrzenia.
- Dzięki
Winda zatrzymała się na siódmym piętrze. Arleta złapała mnie za krocze.
- Wynagrodzę ci to dziś wieczorem.
- Wątpię.
Wysiadła. Ja pojechałem na samą górę. Wszedłem na dach schodami przeciwpożarowymi. Wiał szaleńczy wiatr. Podszedłem do samej krawędzi i stanąłem na gzymsie. Spojrzałem w dół i zachwiało mną. Nie macie pojęcia co człowiek myśli w takim momencie. Wystarczy tylko przechylić ciało do przodu i pofrunąć jak ptak, ale ja nawet na to nie mam odwagi. Nie potrafię ze sobą skończyć. Nie mogę.
Zszedłem z gzymsu, usiadłem na dachu i rozbeczałem się jak mały dzieciak.

Wieczorem schlałem się prawie do nieprzytomności w barze u Turka. To taka speluna, gdzie zbierają się nieudacznicy i opowiadają sobie historie niby z własnego życia, nie mające nic wspólnego z prawdą. To poprawia im nastroje. Zawsze siadam przy barze by nie słuchać tych bzdur. Mój przyjaciel , młody, zdolny scenarzysta czerpie materiał z takich opowieści. Lubi siadać gdzieś z tyłu i podsłuchiwać. Ja nie potrafię.
Siedziałem więc przy barze i słuchałem jak pewien doktor w telewizorze tłumaczył teorię Darwina. Mówił , że człowiek od małpy pochodzi lub coś w tym stylu. Nie pamiętam dokładnie. Chciałem się skupić na tym co mówił, ale cztery szklanki Red Labela utrudniały mi skutecznie zadanie na dodatek barman wyrzucił mnie z knajpy.
To jeszcze nic. Na zewnątrz stanąłem przed samochodem i nie mogłem znaleźć kluczyków. Nie wiem czy to wina wiatru czy whisky ale chwiało mną dosyć poważnie. Gdy je już znalazłem wyleciały mi z dłoni i wpadły do studzienki kanalizacyjnej. Musiałem wracać do domu metrem.

- Kolejny przystanek: Centrum –
Mam trzydzieści lat. Jestem księgowym. Pieprzone cyfry, podatki, analizy, przychody, dochody. Rzygam tym wszystkim. Nie chce mi się żyć! Kurwa!!!
- Przystanek Centrum –
Drzwi się otworzyły. Wyszedłem z pociągu. Było pusto i cicho. Tylko jakiś gołąb zawieruszył się między torami. Ruchomymi schodkami wjechałem na górę. Przeszedłem przez bramkę i wyszedłem na zewnątrz. Po lewej stronie, pięły się ku niebu warszawskie wieżowce, upośledzony umysłowo człowiek grał na krześle. Wyrwał sobie z drewnianego krzesła oparcie i wystukiwał idealnie rytm uderzając jedną belką o drugą a czasami uderzał nimi o krzesło. To się nazywa kreatywność.
Przyglądałem się mu chwilę gdy zaczepiła mnie młoda dziewczyna. Brudna, w starej ,wojskowej kurtce, wełnianej czapce, glanach i śmierdzących na odległość dżinsach.
Wyciągnęła dłonie żebrząc. Olałem ją i ruszyłem na przystanek. Dogoniła mnie i powtórzyła rytuał.
- Czego? – wrzasnąłem. Nie odpowiedziała. Miała takie błagalne oczy. Szukałem drobnych ale nie znalazłem. – Jesteś głodna? Potaknęła głową.

Była głodna. Wciskała wielkie kęsy kebaba, którego kupiłem jej w tej Tureckiej knajpie na śródmieściu, w takim tempie jakby nie jadła od tygodni.
- Jestem Tomek – przedstawiłem się. Spojrzała na mnie, ale znów nic nie odpowiedziała. Gdy skończyła jeść poczęstowałem ją papierosem. Na schodach przed Pałacem Kultury papieros smakuje całkiem nieźle.
- Powiesz coś ? - spytałem. Kiwnęła przecząco głową. Zdziwiło mnie to troszeczkę. – Dlaczego -?
Wtedy otworzyła szeroko usta i zobaczyłem, że dziewczyna nie ma języka. Wszystko stało się jasne.
- Masz gdzie spać? – Znów zaprzeczyła kiwnięciem głowy.

Otworzyłem drzwi od mieszkania. Weszliśmy do środka.

- Nie krępuj się, czuj się jak u siebie w domu....

------------------------------------------------------------------

p.s Co wydarzyło się potem opowiem następnym razem.

Opublikowano

Podoba mi się fabuła.
I mam takie wrażenie, nie wiem czy słuszne - on pomoże jej, ona jemu... Ciekawa jestem jak to pociągniesz. Poza tym 'wyczuwam Cię' w większości Twoich opowiadań, ciągle jesteś gdzieś tam obecny.

I tylko, wg mnie, czasem piszesz zbyt 'wprost' - może lepiej zostawić tu i ówdzie jakieś miejsce 'niedookreślenia'?

Pozdrawiam

Opublikowano

Jeżeli to prawdziwa historia to bardzo interesująca. Wymyślona, jakby trochę traci.
Chciałem się skupić na tym co mówił, ale cztery szklanki Red Labela utrudniały mi skutecznie zadanie na dodatek barman wyrzucił mnie z knajpy.
Trzeba rozdzilić "zadanie" i "na" jakimś znakiem interpunkcyjnym.
Czytało się nieźle.
Pozdrawiam.

Opublikowano
Chciałem umrzeć. Naprawdę postanowiłem ze sobą skończyć. Przed wyjściem do pracy zdążyłem jeszcze wysłuchać byłej żony, która nagrała się na automatycznej sekretarce - coś mi nie gra z przypadkiem - może lepiej by było na automatyczną sekretarkę.
Mój przyjaciel , młody, zdolny scenarzysta, czerpie materiał z takich opowieści. - przecinek (wtrącenie).
Chciałem się skupić na tym co mówił, ale cztery szklanki Red Labela utrudniały mi skutecznie zadanie; na dodatek barman wyrzucił mnie z knajpy - brakuje interpunkcji (proponuję średnik).
Nie wiem czy to wina wiatru, czy whisky, ale chwiało mną dosyć poważnie.


Tekst interesujący, wciągający. Fajny dialog między bohaterem i Arletą. Na razie mi się podoba; czekam na następną część.

pozdr
Opublikowano

Swietnie się zapowiada. Bardzo płynna narracja, znakomity język.
Mam parę drobnych uwag:
Centrum – (dwukrotnie) - po co ten drugi myślnik?
wystukiwał idealnie rytm uderzając jedną belką o drugą - belką? nie za "duże słowo"?
Kiwnęła przecząco głową. - w Polsce, to przecząco kręci sie głową. Chyba, że to była Bułgarka...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Annna2 Twój wiersz Aniu  to krzyk — nie do ludzi, bo ci przestali słuchać, ale do Boga, który milczy. To lament duszy, która już nie wierzy w sprawiedliwość, bo ile razy można patrzeć na śmierć dzieci, na powtarzające się piekło, na historię, która niczego nie uczy. To nie jest już tylko poezja — to dokument epoki bez sumienia. Każdy wers jak strzęp modlitwy, który nigdy nie doleciał. Tyle krzywdy, tyle krwi, i nic się nie zmienia. Może jedyną modlitwą, jaka została, jest właśnie ta rozpacz. Ja ją w sobie mam. Ale najgorsza jest ta niemoc.   Jak nasze dzieci w Powstaniu Warszawskim mordowane dla żartu, z nienawiści. A Wołyń ? Rozpacz rodziców mordowanych okrutnie dzieci.   Aniu. Mocny i cudownie ważny wiersz. Podziwiam Cię.
    • @[email protected] remanent ? :):):) Cholera, musi być naprawdę źle :) Dzięki.     @Berenika97 dziękuję. Uśmiecham się do Ciebie:)     @Roma od Ciebie. Słowa wsparcia. Że życie to nie zabawa w dwa ognie. Dużo to dla mnie znaczy. Roma. Dziękuję.  
    • Pierwszy był Mefalsim, nad Beit Lahija unosi się dym. "Płynny ołów, "Żelazne miecze" w Jom Kipur, znów presja bierze prym. O - jak piekło okrągłe. Kół historii obłędnych eksplozji przemocy. Gdzie jesteś Boże? I nowiem zmierzają kolumnami ludzie do Ciebie. Gdzie jesteś, czy w niebie? Jakże niezrozumiały jest dziś świat, nienawiść i żądza odwetu, od tylu lat. Gdzie jesteś Boże? Ty, który oddałeś życie z miłości do ludzi, słyszysz, czy masz za dużo spraw? Wzgórzom oliwnym ktoś mówi witam, a korona cierniowa raz po raz w słońcu zakwita.                
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Co jest bełkotem ? Byłeś kiedyś w przychodni przyszpitalnej gdzie starsi ludzie czekając na lekarza leżą na posadzkach ? Nie.... A siedziałeś kiedyś na SORze z dotkliwym bólem brzucha 12 godzin ? Nie ... A widziałeś starych ludzi kupujących jabłka,  czy pomidory, czy ziemniaki, po jednej sztuce ? Nie.... A może byłeś w dmu tego przedsiębiorcy z Poznania który powiesił się na klamce bo urząd skarbowy zabrał jego dzieciom mieszkanie ? Nie...   To tylko fragment tzw. ŻYCIA.   Więc zanim coś głupiego napiszesz przebadaj się. Bo chorzy na tę chorobę nie wiedzą, że chorują. Schizophrenia hebephrenica - nie boli. Ale wymaga ostrej jazdy psychiatry. Więc idź. Ale zanim pójdziesz niech mama zrobi ci jeszcze lewatywę. Najlepiej z kawałków tęczowych cegieł. Ty baranie.           słuchaj. Po co wypisujesz tutaj teksty z poradnika agitatora ? Tylko nakręcasz różnych durni do fantazjowania.   Jest świetny portal. Napisz swój tekst gloryfikujący nasz poziom życia. A mnie daj spokój bo napiszę co naprawdę o tobie myślę.         @Annna2 dziękuję Aniu :)      
    • @Berenika97 a w Gazie jest dramat dobry wiersz
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...