Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zdziwione słońce nie dostrzegło ziemi,
gdzie wzrokiem spojrzy, wszędzie tylko biało.
Zaczęło każdy włos na czworo dzielić,
serce ścisnęła wszechpotężna żałość.

Grzeje i świeci, rozgarnia pierzynę,
wtem krwawa struga z palca popłynęła.
Dłoń odsunęło ze zdławionym krzykiem,
z mgły się wyłonił ostrogłowy Gerlach.

Zrazu na szczyty w jesiennych kobiercach,
przymglone świerki uśpione na graniach,
na wyłonione z mlecznej kołdry zerka,
w górskich jeziorach czuprynę poprawia.

Nieco strudzone przywracaniem światu,
szczegółów piękna, kolorowej dali,
w duchu szepnęło starczy, na dziś zbastuj,
w ferworze jeszcze coś nabałaganisz.

Opublikowano

Sz.P. Leszku! - o tym, że góry z każdego zrobią poetę, to nie tajemnica, ale że tak dobrego
piewcę , to właśnie świat się dowiedział i z ukłonem gratuluje. A gdyby tak tą młodopolską
"wszechpotężną żałość" zamienić na jakiś inny, nośny odpowiednik? J.S.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Jacku dziękuję za tak pochlebne słowa, chyba troszeczkę na wyrost wypowiedziane, ale miłe. Co do zacytowanego fragmentu to pomyślę. Pozdrawiam Leszek :)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Stefanie nie tylko gwara jest piękna, ale i nasz rodzimy język zasługuje na posługiwanie się nim jak najpiękniej potrafimy. Dziękuję i pozdrawiam Leszek :)
Opublikowano

Bardzo mi sie podoba Twój wiersz, tak jak góry - a szczególnie te najwyższe! Wiersz można zaliczyć do najwyższych szczytów. [pomysłowo napisany, ciekawy, dość intensywnie pobudzający wyobraźnie:) ]

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


×
×
  • Dodaj nową pozycję...