*Gdyby*

[Kamila_Ilska]

Myślność
wciąż tylko ona
i tylko
i wciąż
Brak słów
Gdyby życie zechciało łaskawie
nigdy się nie zacząć
zapewne byłabym
najszczęśliwszym człowiekiem
nieistniejącym na ziemi
Gdyby czas
nigdy dla mnie nie ruszył
Gdyby nie jeden pechowy
plemnik
Byłoby wszystkim wygodniej
Mnie
Tobie
i im

Gdyby nie to
że pech chciał
bym otworzyła oczy
i rosła na przekór
jak wrzód
na twardym ciele
społeczeństwa

Jest wiele narzędzi
by wyciąć z tego
wielkiego organizmu
swą rakotwórczą komórkę

Skrzyżowanie
w którym tkwię
jak pusty drogowskaz
z połamanymi ramionami
Patrząc w przestrzeń
widzę jedynie
swój paskudny umysł
Twoje pęknięte serce

Bezsilność
Mogę tylko błagać
by zatopił mnie
ocean łez niczyich
Bez krzyża
bez grobu
zniknąć
jak niepowiedziane słowo
wymazując wszystkim z pamięci
niezagojoną bliznę
mojego istnienia

[Yavanne]

dobry wiersz gydyby nie jakaś jego połowa, ja bym zostawiła tylko
" Myślność
wciąż tylko ona
i tylko
i wciąż
Brak słów
Gdyby życie zechciało łaskawie
nigdy się nie zacząć
zapewne byłabym
najszczęśliwszym człowiekiem
nieistniejącym na ziemi
Skrzyżowanie
w którym tkwię
jak pusty drogowskaz
z połamanymi ramionami
Bezsilność
Mogę tylko błagać
by zatopił mnie
ocean łez niczyich
Bez krzyża
bez grobu
zniknąć
jak niepowiedziane słowo"

[Kamila_Ilska]

Dlaczego?
Myślę że nic z a wiele nie napisałam, ale dlaczego sądzisz że jest źle?

[Anna_Niebieskot]

Ten wiersz jest dość długi (w porównaniu z innymi, które tu czytałam), ale nie sądzę, by był zbyt długi. Niektórych może jednak męczyć... Jest niewątpliwie smutny, co akurat nie licuje z moim usposobieniem. To nie zarzut, tylko moje odczucie. Kiedy to czytam, martwię się (może niepotrzebnie) o autora - czy czsami nie popadł w depresję? Jeśli celem tego wiersza było wyrażenie bezbrzeżnego smutku, poczucia bycia niechcianym, odrzucenia czy odcięcia się od świata - to trafił do mnie w stu procentach.