Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

gdzie jestem
byłem
nie ma mnie
czy będę

pustka

kim jestem
mój życiorys jest czystą kartką
chciałbym
niemożliwe

przeszłość do mnie wraca
nie
to teraźniejszość
nie jestem pewien

nie wrócisz
życie wyryte na kamieniu
pustka?

słońce ogrzewa moje myśli
uczucia
wypala zapisane słowa
znikną
może

pustka?

tęsknie
będę tęsknił

Opublikowano

dziekuję wszystkim....za pomoc na warsztacie......skorzystałem tylko z jednej rady.....dzięki za poprawki fr ashka......byly ok........ale nie skorzystalem.........był to wiersz( jeżeli go tak nazwiemy) pisany w emocjach......więc prawie nic nie zmienilem......wasza ocena.....krytyka mile widziana......jest taki jaki jest...........taki miał być..........niepoukładany......zlepek myśli.....uczuć.....jak będzie się podobał.....komuś to ok........jak nie ......to też ok....pozdrawiam wszystkich czytających.....

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


ok....dzięki za te słowa......ale co Pan ma na myśli....lekarstwo mi nie potrzebne.....interesuje mnie jak pan ocenia.....powyższe słowa......krytyka lub......prosze o konkret...
Opublikowano

Panie Achillesie!
Merytoryczną ocenę wiersza pozostawiam polonistom. Odniosłem się do treści, która jest "przesiąknięta" emocjami. To mnie przy Pana wierszu zatrzymało. Napisany wiersz jest cząstką duszy Autora, Jego marzeń, chwilowych emocji. Nie mam patentu na mądrość, więc nie będę pisał, że jest dobry... czy zły. Zatrzymał mnie na chwilkę. To wszystko.
Serdecznie pozdrawiam
Marek Wieczorny

Opublikowano

mnie sie w takiej postaci nie podoba.

z własnego doswiadczenia wiem, że wiersze pisane pod wpływem dużych emocji trzeba czytać wiele razy i zawsze znajdzie się coś do zmiany- ale to moje doswiadczenia

pozdr, fr.ashka ;)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Inspiracją "Dom... N.Scotta Momadaya.         Język mamy  już nie ma znaczenia, bo barw nabiera wiatr, jak muzyka pamięci. Mały chłopiec widzi babcię w tradycyjnym stroju. I w domu pełnym rodzinnych zdjęć, i śpiew i śmiech rozlegający się za Deszczową Górę. I One- córki Belfastu. Sinn Féin już nie dzieli. O'Neill i Pengelly- przyszłości nadzieją? Oto świat rozbity na kryształ. Twoje, moje- uniwersum strach wybrał? Zaciągam kołdrę na głowę, mocniej i szczelniej. I przecież nie powiesz- ładny jest wiersz. Nie dowiem się, że dumna jesteś ze mnie. Moje ja wciąż bardziej blednie, jak kawałki szkła. Mamo.            
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Jednak stało się inaczej za sprawą owej fortuny z wiersza, która podobno jest ślepa.     Owszem pełna zgoda. Ten tekst powstał z mojego osobistego doświadczenia, bo tak dziełem przypadku się stało, że w za młodu miałem okazję dość sporo takich gwiazd i gwiazdeczek obojga płci poznać. I nie przypominam sobie ani jednej, która by nie cierpiała na chroniczny brak bliskości. One i oni są tacy jacyś zawsze ponad, trochę niedostępni, gdzieś tam wysoko oddaleni na firmamencie sławy. I nie jest to nawet takie ważne jak duży jest jej zasięg. Już nawet taka miss szkoły podstawowej, czy nawet klasy może mieć z tym problem. Przeciętne osoby w tym temacie radzą sobie znacznie lepiej. A jak pomóc gwiazdeczką? Przytulić tak zwyczajnie po swojsku. Spojrzeć w oczy bez chęci posiadania. To przyciąga prędzej czy później, szczególnie gdy młode i nie zepsute do cna. I samemu być sobą bez udawania kogoś znanego.   Dziękuję za komentarz i serduszko.    
    • @andreasMasz rację, dziękuję. :)
    • Pewien niegdyś chłopiec,  Zgubił się w mroku tego świata,  Odnaleźć się nie mógł,  Totalnie go nie rozumiał,  Ulicami miast się hasał, W poszukiwaniu odpowiedzi.   Zagubiony chłopiec,  Społeczeństwa się bardzo przestraszył, Taki agresywny, taki paskudny, Zaakceptować go nie chciał nikt, Podporządkować się również próbował,  Nie dał rady mimo chęci.   Plecak pełen radości porzucić musiał,  Balastem okazał się zbyt dużym,  Ciężar jego go przytłaczał,  Dalej zagubiony, dalej z pustymi rękoma, Głowa spuszczona w dół  Nie wiedział co począć miał.   Liczne porażki go nie wzmocniły,  W cieniu wolał się ukryć,  W jego głowie mu bezpieczniej, Nie chciał patrzeć na te twarze, Podejrzliwe i pełne nienawiści, Jak dziwaka go traktują, Jak od siebie gorszego.   Chłopiec poddał się,  Za dużo po drodze stracił, Nie dał rady iść dalej, Wyrwać się z tego świata,  Ani mu jakoś pomóc,  Nie dał rady go zrozumieć,  Czy też odpowiedzi znaleźć,  Na nurtujące go pytanie: "Czy mogę być tu sobą?"          
    • @Waldemar_Talar_TalarWiersz przypomina o pokorze, akceptacji i uzdrawiającej (czasem :)) mocy czasu. Jakże można różnie interpretować czas - dla niektórych to "coś", czego nie ma. :)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...