na cztery prawda z dedykacją

[agnieszka puczynska]

miałam rację wstrzymując wdech
tylko uda zapłakały głupie
drgnęły zielone źrenice
nawet

gdy pokochasz metaforę
li tylko meta
a epireum i tak nie twoje
jest tak już

wszystkie zadzierają
spódnicę na dźwięk
na jęk ją wznoszą
buławę sztukmistrza

w cichym fotelu gwałcą
miłość na ustach bujanych
rozwarciem banału sytuacji
kitu ciepłem słowa

poniewiera się tyle
takich małych artystek
zaklejanych farbą mdłych
szpalt tanich obrazków

więcej jeszcze zakręconych
w wersy resztek kobiet
rozdziobanych piórem
pstrym pozorem obietnic

a mistrz bawi się dobrze
gra na dysharmonii ciał
i głupotą rytm mierzy
stuka w takt arcymarsza

porozkładanych serc idiotek
krok równo odmierza takt
na cztery, trzy, dwa, raz
i one idą, idą, idą, idą

niektórym zdarza się wdech
wstrzymać krok zgubić ech
reszta kolumny maszeruje dalej
na cztery, trzy, dwa, raz...

[magda]

:((((((

Ja też odnalazłam. Inaczej. Na wiele taktów. I jeszcze mi zimniej.

[Mirosław_Serocki]

Inna Agnieszka. Nie poznaję zupełnie i jestem zaskoczony. Na razie nie wiem, co powiedzieć. Tylko tyle, że wybornie napisany.
Pozdr.

[Bartosz_Piątkowski]

albo z przecinkami albo bez...
brak konsekwencji...

reszta kapitalna

z podziwem
~bap

[Kai_Fist]

Ty wiesz co ja wiem on tym wierszu...
ale przy dobrym wierszu wypada coś napisać.

cuż ja maluczki mogę napisać...
chyba wystarczy, że powiem iż klimacik uprzedni :)

Pozdrawiam,
W-n-W Kai Fist