guławianki

[MIROSŁAW C.]

do ust przymarzły utracone nadzieje

 

i na wpół pożarty przez obce myśli
i wycieńczony
polodowcowym głodem
ssę korę drzewa
można powiedzieć taka tradycja

 

tam
gdzie biel kłuje w oczy 
aż dzień powściągliwy 
żegna złotem i purpurą 
chęć życia
wtapiam się  w horyzont

 

aby po zmierzchu 
wykrzyczeć 
wszystkie przekleństwa jakie znam
i usprawiedliwić 
swoją nieobecność

 

o brzasku
z panem bogiem
przytulam rzeczne kamienie

pogrążone w głębokim śnie

 

 

[KOBIETA]

@MIROSŁAW C.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Śliczny wiersz :) pozdrawiam …

[hollow man]

@MIROSŁAW C.

Jak przedmówczyni.

I do tego finał - jak mówi młodzież - robi robotę.

[MIROSŁAW C.]

Jak powiedział Janusz Korczak:

"Kto ucieka od historii, tego historia dogoni".

Dziękuję bardzo za dobre słowo, pozdrawiam. 

[huzarc]

@MIROSŁAW C. Wiersz o tym, że trzeba być twardym, aby pozwalać sobie być kruchym i delikatnym… Taki paradoks, ale tym jesteśmy. Wiersz zacny o tym.

[Berenika97]

@MIROSŁAW C.

Napisałeś poruszający i piekny wiersz - dramatyczny monolog osoby, która boryka się z egzystencjalnym kryzysem i poczuciem wyobcowania. Ciekawe jest, że pojawia się tutaj specyficzna duchowość oparta na kontakcie z nieożywioną naturą. Tak ja odbieram Twój wiersz. :) 

[MIROSŁAW C.]

@huzarc

Dusza i ciało, to być może, największy paradoks w tym układzie słonecznym...

Dziękuję, pozdrawiam. 

[MIROSŁAW C.]

@Berenika97

...Tak ja odbieram Twój wiersz...

I bardzo dobrze. 

Wiersz z tych co jak auta na Kubie, niby karoserie znajome ale wnętrza niekoniecznie:)

Dziękuję, pozdrawiam.