reportaż spod skóry

[Czarek Płatak]

reportaż spod skóry 

 

nadal cię nie ma spuszczam kroplę 

wody na szkło obserwuję litery 

spływają poprzez uśmiech pęka 

i jak kanał przechodzi przez ulice 

miasto odpowiada szmerem noszę 

w tobie gałąź noszę w tobie stołek 

który kiedyś kopniesz ale teraz 

 

slow mo] 

 

przedmiot jaki był w dłoniach sunie 

poprzez powietrze w stronę podłogi

obraca się koziołkuje i jest tam 

ten krzyk niezgody upadania w przepaść 

kiedy na niezgodę za późno ale 

przysiądę sobie na tej jesionce 

jeszcze skręcę zapalę

 

 

 

 

 

 

Edytowane 6 godzin temu przez Czarek Płatak (wyświetl historię edycji)

[Annna2]

@Czarek Płatak a pamięć jest( skóry też),

i nie da się nie pamiętać- tu gumka myszka nie działa.

Z podobaniem- lubię- to takie Twoje.

[huzarc]

@Czarek Płatak

Ten wiersz ma w sobie bardzo dobrą, cichą intensywność, która z drobiazgu wchodzisz płynnie w ciężki, poważny i głęboko egzystencjalnie temat.

[Berenika97]

@Czarek Płatak

To ciekawy wiersz o zawieszonej chwili i oczekiwaniu na kogoś. Ten wers "noszę w tobie gałąź noszę w tobie stołek który kiedyś kopniesz" - to ujęcie relacji, gdzie jeden człowiek nosi w sobie drugiego razem z przyszłą zdradą czy odejściem. Ten stołek, który "kiedyś kopniesz", to chyba symbol samobójstwa lub nagłego zerwania.

A koniec jest spokojny - pozornie. Brzmi jak rezygnacja albo pozorowanie normalności w obliczu katastrofy. Bardzo podoba mi się tytuł -"reportaż spod skóry" - świetnie oddaje charakter tekstu, relację z wnętrza, coś bardzo intymnego i bolesnego.  Możliwe są oczywiście inne interpretacje, ale ja tak subiektywnie odbieram. Pozdrawiam.