Ostatnie namaszczenie

[Simon Tracy]

Milczy. Barowa śpiewaczka.
Choroba zmogła jej synka.
Leżał w łóżku na piętrze.

Sny mu opowiadała

z marmuru doniczka.
Na niemoc duszy

nic nie pomoże matczyna troską.

A głos dusz już woła do siebie.

Na zapomniane przez Boga moczary.
Kwiatu nie powąchasz.

Wina czary nie uchylisz.

Z mołodycią nie zaznasz

już młodzieńczego spełnienia.
Kostucha już Ci zamyka oczy

i ciemne zakłada okulary.
Anioł spłynął z fresku

na ostatnią spowiedź.

Z pergaminem boskiego wykładu.

Męczennicy chłoszczą się,

wersetami z Biblii i Koranu.
Słychać tylko płacz,

miast świergotu ptaków.
Olejki pachną sosną i esencją rumianu.
Może Cię wskrzeszą słowa uroków.

Echo ostatniego tchnienia.

Tylko dla natury słyszalny odgłos.
Mogiła jeszcze świeci pustką.

Oparł się krzyż o mur ogrodowy.
Krąży noc po włości.

Skrzydła rozwinął Tanatos.
Idą w orszaku

przyjaciele, rodzice i wdowy.

Znaleźli jeszcze pożegnalny list.
Dla samobójcy tylko klątwa zostaję

i na mogile demonów msza.
Rozbierze Cię z tego grzechu

robactwo i masa glist.

Przemielą młodość na kompost.
Triumf śmierci Cię synu rozgrzesza.
 

[Annna2]

@Simon Tracy  czym i kim jesteśmy w obliczu śmierci?

Gdy umiera dziecko- rozpada się świat.

wzruszający