Gdzie rdzewieją miecze: 1. Prolog

[Łukasz Jurczyk]

1. Prolog

 

1.

 

Z zimnych krain,
z kamiennych ścieżek —
a przyszli bez imion.

 

2.

 

Gdzieś ich ulepiono,
ale nikt nie pamięta
czyimi dłońmi.

 

3.

 

Szli tą samą drogą,
ale nigdy
ramię w ramię.

 

4.

 

Byli obok,
lecz jak ziemie
oddzielone rzeką.

 

5.

 

Może minęli się w dymie.
Kto wie,
czy spojrzeli w oczy.

 

6.

 

Po bitwie siedzieli,
każdy nad swoją
miską zupy.

 

7.

 

Zrobili, co kazano —
jak wszyscy,
tylko dłużej.

 

8.

 

Łatwo krzywdzić —
trudniej nauczyć się
nie ranić.

 

9.

 

Gdy szlak się nie kończy,
ktoś pierwszy
odwraca głowę.

 

10.

 

Rozumieli już wtedy,
że powroty
są tylko w snach.

 

11.

 

Bogowie milczeli —
nauczka dla tych,
którzy proszą.

 

12.

 

Tak kończy się każda droga —
nie tam,
gdzie chciałeś.

 

cdn.

[violetta]

Prehistoryczne, niesamowite:)

[Łukasz Jurczyk]

@violetta Dziękuję. Ale bardziej starożytne :) Pierwszy fragment mojego poematu o wyprawie Aleksandra Wielkiego. 

[violetta]

@Łukasz Jurczyk ogólnie skłaniają do myślenia, coś innego:)

[Łukasz Jurczyk]

@violetta Piszę trochę w próżni, bo ani rodzina ani znajomi nie czytają poezji. Więc każdy feedback jest na wagę złota :)

[violetta]

@Łukasz Jurczyk tak jak każdy chyba tutaj:)

[Tectosmith]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Czytam to raczej jako prozę poetycką niż wiersz — i w tej formie tekst wypada naprawdę naturalnie.
Masz dobry, oszczędny język i pewien epicki ton, który dobrze współgra z tematyką. To się czyta jak fragment kroniki albo prolog do większej opowieści.

Jedna rzecz, która moim zdaniem działa tutaj na niekorzyść, to wypunktowanie poszczególnych części.
Rozrywa to całość bardziej, niż wymaga tego sens — każda sekcja wygląda jak osobna myśl, przez co trudniej poczuć spójność drogi i wspólnego doświadczenia.
Myślę, że gdyby połączyć te segmenty w bardziej płynny układ (bez numeracji), tekst zyskałby większą ciągłość i rytm.

Treściowo są tu bardzo udane momenty („Powroty są tylko w snach”, „Bogowie milczeli…”), więc warto zadbać, by całość mogła wybrzmieć bez podziałów, które zatrzymują czytelnika. 
Czekam na ciąg dalszy i pozdrawiam serdecznie. 

[MIROSŁAW C.]

@Łukasz Jurczyk

"Cały świat jest jedną mową. Gdybyś tak się w ten świat dobrze wsłuchał, mógłbyś nawet usłyszeć, co sto lat temu mówili, może tysiące. Bo słowa śmierci nie znają."

 

To mi tutaj pasuje...

Pozdrawiam. 

[Łukasz Jurczyk]

@Tectosmith Dziękuję za opinię. Wypunktowanie poszczególnych części/strof porządkuje mi pracę. Sam poemat liczy ok. 200 stron. Często w trakcie pisania, które trwało wiele miesięcy, wracałem do poszczególnych strof, aby coś zmienić czy poprawić. Więc wydzielenie każdej strofy po prostu to mi ułatwiało. Wydawało mi się, że dla odbiorcy będzie to też ułatwienie. Niewątpliwe jednak może mieć to wpływ na płynność odbioru.

 

Nie mam wykształcenia filologicznego, aby ocenić czy to jeszcze poezja czy może już proza poetycka. Po prostu mam taki styl pisania :)  

@MIROSŁAW C. "Od słowa zaczyna się życie i na słowach kończy".

 

Pozdrawiam

[tie-break]

Ja się przychylę do zdania @Tectosmith. 

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Podpisuję się pod tym obiema rękami.

Dobrze byłoby, żeby te kawałeczki tekstu nie były tak porozrzucane. 

Bo same myśli, spostrzeżenie, sposób pokazania drogi są oryginalne, tylko odrobinę brakuje jakiegoś spoiwa. Same cegły, to jeszcze nie dom.

[Tectosmith]

@Łukasz JurczykTo powyżej to do Ciebie :-)

[Łukasz Jurczyk]

@tie-break Myślę, że dalsze fragmenty poematu pokażą, że przyjęty sposób podziału strof ma swoje uzasadnienie (np. gdy strofy tworzą zamknięte sceny). Niektóre narracje nie będą miały charakteru ciągłego i z kolei brak wyodrębnienia strof mógłby wprowadzać pewien chaos. Aczkolwiek zastosowany podział strof ma też swoje wady z punktu widzenia odbiorcy. Idealnego rozwiązania dla całego utworu pewnie nie ma. 

 

Pozdrawiam 

@Tectosmith Tak wiem :)